Killian •2

De kleine sneeuwvlokjes landen op de ijskoepel boven hun hoofd. Ze waren beschermt tegen de nattigheid die de sneeuw met zich mee bracht, maar in ruil daarvoor moesten ze betalen met de eeuwige kou die het ijs bij zich droeg.
Hook blies warme lucht in zijn vingers om ze enig zins nog wat op te warmen, voor zover dit nog ging. De lucht om zijn handen verdampte enkele seconden en een kleine warm dampwolkje ontstond rond zijn vingers. Hij wist ze te bewegen één voor één, tot de damp wolk bevroor, de warme lucht tot ijs omtoverend en zijn botten weer doen verkrampen. Killian had het gevoel dat als ze niet snel bij dat vuur zouden komen het bloed in zijn lichaam zou bevriezen, als zijn spieren het al niet eerder op houden gegeven. Een stekende pijn zetten zich tussen zijn ogen op, het gevoel in zijn oren was hij al een tijd kwijt. Hij had gedacht dat het buiten in de sneeuw het niet kouder kon worden, hij had het mis gehad.
Ze hadden de grootste zalen gepasseerd die Hook ook maar gezien had. Alsof er elke avond machtige feesten gehouden werden, het kasteel in vrolijkheid hullen. Want het was helder dat het kasteel wel wat gezelligheid gebruiken kon. Het paleis was enorm, alsof het huis kon houden aan een duizendtal mensen. Toch leek het wel verlaten. Het was alsof er niemand woonde, alsof het hele huishouden jaren geleden vertrokken was, vluchtend, alles wat ze bezaten achter zich latend. Toch was het kasteel bewoond. Het vuur zei genoeg.
Het vuur. Jones had het verbazingwekkend gevonden dat er teken van leven zo duidelijk zichtbaar was. Voor de hele wereld te zien. Als een open uitnodiging. Het schreeuwde bijna; red me, of red haár. Zou het een valstrik zijn? Killian durfde het niet te zeggen. Hij wist hoe graag de ijs koningin haar krachten af vuurde, indringers strafte. Hij kon het niet zeker zeggen, maar het leek bijna alsof ze er op kickte, ervan genoot. Het zou Killian niks verbazen. Ze was duivels, ze had geen gevoel en elk gedeelte van haar prachtige lichaam was bevroren, haar hart het kloppende middelpunt van ijs. IJs kan worden gebroken. Je hoefde maar hard genoeg te slaan. Killian was bereid om hard te slaan, hij was bereid om alles te doen, als ze haar maar konden bevrijden, als het maar niet te laat was.
Ze hadden al uren gelopen. Of in ieder geval leek het op uren. Killian kon het niet meer zeggen. Het zwakke maanlicht kwam nog wel naar binnen, maar het ijs was te dik om te zien waar de maan precies aan de hemel stond. Ze waren bij een enorme trap aan gekomen en ook dezen hadden bestegen, uren lang, zwijgend en in stilte. Het begon te duizelen in Killians hoofd. Met elke stap die hij zetten meer en de ronde wenteltrap was ook niet het beste middel om dit te genezen.
Killian hield stand en liet zichzelf heel even tegen de muur leunen. Zijn blik gleed naar achteren waar Jefferson achter hem liep. En daar achter kwam Odette. Tenminste, daar zou Odette horen te komen, daar liep ze al de hele reis door het kasteel. Killian was er van uit gegaan dat ze daar nog steeds was, maar nu was ze verdwenen. Zijn ogen schoten terug naar Jefferson en hij slikte luidruchtig.