#**A Broken Ghost**# -1-

Het was een maandagmorgen toen alles veranderde…

Men wekker ging af. Ik rekte me uit en stond op. Ik ging naar de badkamer en douchte me. Ik pakte propere kleren en deed men schoenen aan. Een uurtje later stond ik beneden en ging ik aan tafel zitten. Men moeder had een boterham voor me gesmeerd. Ja,ik laat me graag bedienen. Lekker lui zijn. Men vader zat ik de zetel van de woonkamer en las zijn krant,dat deed hij elke morgen. Oh ja,hij brengt me ook elke dag naar school met zijn zwarte Mercedes. Sommige mensen van het school denken daarom dat hij van de maffia is. Dat vind ik stom,maarja,wat doe je eraan. ‘kom jongen,we moeten op tijd doorgaan,anders gaat je moeder weer zagen.’zei men vader en legde zijn krant weg. Ik zuchtte. Ik heb totaal geen zin in school,ik zie daar het niet van. Ik heb soms al wel gespijbeld,maar men vader maakte daar niet zo een drama van. Ik stak het laatste stuk van men boterham in men mond en stond dan op. ‘oh ja? En wie zegt dat jij niet diegene bent die zaagt!’riep men moeder naar men vader. Zo gaat het al enkele dagen, ze doen niks anders dan ruzie maken en omdat ik liever men vader zie dan men moeder,is zij ook altijd kwaad op mij. ‘ga maar met die stomkop mee!’riep ze tegen me. Ik zuchtte nog een keer. ‘ma..doe nu eens normaal..’zei ik geïrriteerd. ‘ik doe niet normaal of wat?! Heb je jezelf al een bekeken! Je luisterd naar shit muziek en gedraagd je als 1 of andere gangster.’riep ze naar me. ‘roep toch niet zo,ma! Ik ben niet doof!’riep ik. ‘ik wil je alleen maar duidelijk maken dat je je niet zo moet laten beïnvloeden door die slechte vader van je! hij geeft geen zak om je opvoeding en je ziet wat er van voortkomt!’riep ze hysterisch. ‘ach ma..rot op.’zei ik gefrustreerd. Ik kan het niet hebben als ze zo over me praat. Ze ziet me helemaal niet graag en eigenlijk kan me dan niet eens veel schelen. Men vader is veel chiller. Als men ma zou weten dat ik spijbel en soms al wat drink,dan zou ze me vermoorden! Men vader vind het niet erg. ‘kom jongen,we zijn weg.’zei men vader zuchtend. Ik ging direct naar hem toe en we gingen de voordeur uit. Ik ging op de zetel naast hem zitten en hij startte de motor. ‘hier ga je nog spijt van hebben Matters!’riep ze naar ons. Ja,onze achternaam is Matter. We keken haar lachend aan en reden weg. We gaan bijna elke morgen met ruzie het huis uit. Men vader reed de hoek van de straat om en begon dan sneller te rijden. ‘wil je eens racen?’vroeg hij glimlachend. ‘ja!’riep ik enthousiast. Men vader ging een beetje verderop,naar een leeg terrein en ging daar hard rijden en slippen. Dat deden we wel eens vaker en ik vond het super leuk! ‘wil jij ook eens rijden?’vroeg hij. wow! Dat is de eerste keer dat hij dat vraagt! ‘natuurlijk!!’riep ik blij. We stopten en ruilden van plaats. Hij legde me uit wat ik moest doen,maar ik wist de basiskennis al wel. Ik starte de motor weer en dan reed ik snel door. Ik slipte ook,trok de handrem op en zo draaiden we volledig om. ‘goed zo! Je kan dat goed!’zei men vader. Ik reed weer sneller door en we lachten van plezier. Daarom hou ik zo van men vader. Hij weet gewoon wat plezier is. Men moeder zou dit onverantwoord gevonden hebben. Ze weet niet wat ze mist. Ik slipte nog een keer en men vader lachte ook plezierig mee. Ik ging helemaal op het begin staan van het leeg terrein en gaf dan veel gas. De banden piepten en de adrenaline gierde door ons lichaam. Het ging goed,de bomen zoefden voorbij ons en we zagen het einde van het terrein dichterbij komen. Maar ineens stak er een hert over… ik remde instinctief zo hard ik kon en draaide men stuur naar wild links. Daardoor verloor ik de controle over men stuur en sloegen we hard tegen een boom. Door de harde klap werd alles direct zwart voor men ogen. Een scherpe pijn ging door men hoofd en borstkas. Ik probeerde met veel moeite om men ogen open te doen en zag dat ik tussen het stuur en de zetel geplet was. De auto had geen voorkant meer,die was helemaal tot tegen me gedrukt. Ik kon me niet bewegen. Het was eng en ik voelde grote paniek in me opkomen. Ik haalde moeilijk en piepend adem. Het deed zo veel pijn! Ik probeerde mezelf te bevrijden,maar als ik bewoog dan ging er een stekende pijn door men been. Alles deed pijn,alles knelde hard. Het stuur zat in men ribben gewrongen,waardoor ik dus moeilijker en moeilijker kon adem halen. Ik hoorde vaag hoe men vader men naam angstig riep. Maar het beeld voor me vervaagde stilletjes aan. Ik zag nog hoe men vader zich uit de auto wrong en rondliep om mij eruit te trekken. Hij bleef tegen me praten en zei dat ik wakker moest blijven. Ik hoorde pure angst in men vader zijn stem. Hij wrong de kapotte autodeur open en probeerde me eruit te trekken. Maar ik gilde het uit van pijn en men vader liet me los. Ik zag hoe hij snel zijn gsm nam en naar het alarmnummer belde. Hij was hysterisch. Men hoofd begon zwaarder aan te voelen en het lukte me niet meer om men ogen open te houden. Men vader legde op en aaide door men haar. ‘het komt goed,jongen..ze zijn er direct,hoe vol..’zei hij. ik hoorde zijn stem trillen. Ik wou vragen of hij niet gewond was,maar ik kon men mond niet meer opendoen. Ik hoorde in de verte een ambulance en waarschijnlijk ook de brandweer. Ze komen me redden,ging er door men hoofd. Maar of dat nog ging lukken wist ik niet meer,want de pijn werd erger en ik verloor het bewustzijn…