Season 4 Chapter 21

Fabian

Ik deed mijn capuchon op en Nivada trok haar mantel aan en deed vervolgens ook haar capuchon op.
‘Eigenlijk is er maar één iemand die ik met ons mee ga vragen’ zei Nivada. ‘Maar diegene heeft wel een leger van 100 sterke strijders’.
‘Maak me gek’ zei ik lachend en ik rende achter haar aan.
We renden zo stil mogelijk door de straten van goud waar inmiddels het licht al aan het dimmen was.
‘Cornelius bootst de zon na doormiddel van dimlichten’ vertelde Nivada.
‘Hij wil echt laten lijken alsof deze stad een wereld op zich is hè?’ vroeg ik.
‘Eigenlijk is het dat ook’ zei Nivada.
We kwamen langs strakke rijtjes van huizen die allemaal gouden tinten hadden.
Het begon steeds donkerder te worden en de omgeving van de stad begon langzaam te veranderen, totdat Nivada ineens stil stond.
‘Hier moet ik even alleen verder’ zei ze. ‘Ik weet niet precies waar hij uit hangt. Blijf hier en ga nergens heen’.
Ik knikte en Nivada verdween in de duisternis.

Op dat moment hoorde ik in de verte een wolf huilen en ik draaide me om.
Er was slechts een klein gouden huisje te zien waar twee ogen mij strak aan keken.
Voor de deur van het huis zaten twee grote witte wolven die mijn richting opkeken.
De deur van het huisje ging open en een zwart klein meisje kwam de deur uit.
Ze had een lang gewaad aan met verschillende franjes eraan.
‘Jongeman, ik krijg een vreemd gevoel van binnen bij je’ sprak ze op een zingende toon.
‘Dat is vrij apart’ zei ik. ‘Want zoals je nu naar mij kijkt, met die twee wolven naast je, krijg ook ik een apart gevoel van binnen’.
‘Kom naar binnen’ zei ze. ‘Ik ben een waarzegster en ik voel gewoon dat jij naar iets moet kijken in mijn glazen bol’.
Ze draaide zich om en haalde haar schouders op.
‘Vreemd, heel vreemd. Vreemd gevoel bij jongeman’ zei ze tegen zichzelf.
Ik bleef met open mond naar het meisje staren en alsof ik gehypnotiseerd was liep ik achter haar aan.

Toen ik binnen kwam zat het meisje aan een ronde tafel waar midden op een glazen bol stond.
‘Mijn naam is Margaery en ik woon al heel mijn leven in Cornelius’ City’ sprak het meisje.
‘Ga zitten, Fabian de ster’.
De haartjes in mijn nek gingen recht overeind staan en ik deed mijn capuchon af.
‘Hoe weet je mijn naam?’ vroeg ik terwijl ik ging zitten.
‘Ik ben én helderziend en ik zag je allang aankomen in een van mijn visioenen. Jij bent hier om Cornelius’ City in opstand te krijgen, maar geloof me, op de vrouwelijke ster en de wolvenjongen na, zal je niemand mee krijgen’.
Ik kon niets zeggen en ik staarde Margaery aan.
‘Goed dan, kijk diep in de glazen bol Fabian. De bol kan je drie dingen laten zien. Óf hij laat je het verleden zien, belangrijke hints die je uit het oog verloren bent. Óf hij laat je het heden zien met daarbij belangrijke gebeurtenissen die je nodig zult hebben. Óf hij laat je de toekomst zien, iets waar je veel aan zult hebben. Ben je er klaar voor?’
Ik knikte en staarde in de glazen bol.
De waarzegster begon vreemde woorden uit te spreken en het werd wit voor mijn ogen.

Ik stond in een witte ruimte, waarvan het licht zo fel was, dat ik er pijn in mijn ogen van kreeg en dat is knap voor een ster.
Voor me begon zich een gedaante te ontwikkelen die steeds meer op een vrouw begon te lijken.
De vrouw had lange witte haren en een prachtige witte jurk aan.
Op dat moment kreeg ik allerlei stemmen in mijn hoofd die als een grote chaos door elkaar fluisterden.
Hier en daar verstond ik de woorden help en het gefluister ging over in geschreeuw.
Steeds meer hulpkreten vulde mijn hoofd en op het moment dat ik bijna zelf begon te gillen, stopte de stemmen abrupt en draaide de vrouw voor zich om.
Ik herkende haar meteen, het was de opperster, mijn majesteit, die voor me stond.
De angst zwol op in haar ogen en met die ogen keek ze mij aan.
‘Help!’ riep ze ineens en op dat moment schrok ik wakker en keek ik in de ogen van Margaery.
Op dat zelfde moment kwam Nivada naar binnen gerend samen met een jonge jongen met zwart haar.
‘Margaery, wat heb je hem laten zien?’ vroeg Nivada terwijl ze het zweet op mijn voorhoofd weg depte.
‘Wat het universum wilde dat hij zou zien’ waren haar woorden.
‘Fabian dit is Sergio en hij zal samen met ons weg vluchten uit Cornelius City’.
Ik schudde, nog steeds in shock, de hand van Sergio en ik stond op.
‘Ik wil deze stad uit, nu!’ zei ik en ik liep het huisje uit, weg van de waarzegster.
Toen ik buiten aankwam, keken tientallen paar ogen mij aan.
‘Dit Fabian, is een klein gedeelte van Sergio’s leger’ zei Nivada.
Meer dan 30 wolven stonden recht voor mijn neus.

Sergio en Margaery zijn toegevoegd aan Character Bios 2