The orphan girl hoofdstuk 21

Voor ze de dwergen uit hun benarde positie hielp, genoot ze eerst een tijdje van het zicht. Ze rolde over de grond van het lachen maar toen de vervloekingen van de dwergen niet meer om aan te horen waren maakte ze hen toch maar los. Als eerste maakte ze Bilbo los. Nadat ze al de dwergen had los gemaakt liep ze naar de dichtstbijzijnde Trol. Ze schopte met haar voet tegen de trol die het dichtste bij was. Met een kreet van pijn ging hinkte ze weg. Daardoor leerde ze twee lessen: stamp nooit tegen steen en wie laatst lacht best lacht. Achter haar zag ze een groot deel van het gezelschap over de grond rollen van het lachen.
“Ja ja lach maar,” bromde ze. Gekwetst liep het meisje weg. Ze was nog geen tien meter verder of ze gleed uit en viel een grot binnen.
“Waarom ik?!” De elf keek in het rond. Over de grot verspreid lagen munten, juwelen en wapens. Het enige probleem aan deze grond was dat de stank niet te harden was. Ze liep zo snel als ze kon naar het gezelschap Bij de uitgang gritste ze nog snel een waardevolle beker van de grond als bewijs.
“Ik heb een grot gevonden! Het stinkt er verschrikkelijk maar overal liggen wapens en juwelen!” Bij het woord juwelen had ze meteen iedereens aandacht.
“Waar?,” Vroeg thorin.
“Volg de gids!” Grinnikend liep ze voor de dwergen uit. Haar glimlach verdween toen ze in iets dat onmiskenbaar een gigantische drol was stapte.
“Was dat een-…”
“Ja Kili dat is wat je denkt dat het is” Helena snoerde hem snel de mond want ze had geen behoefte aan nog eens uitgelachen te worden.
“Amai die st-..”
“SHHHT, Het lijkt mij dat tact nooit je beste eigenschap is geweest,” Snoerde ze hem snel de mond. Voorzichtig veegde ze het ergste deel eraf aan de bladeren rond haar.
Een verschrikkelijke stank verwelkomde hen in de grot. De dwergen hapten toe op het goud en begroeven zoveel als ze konden. Gandalf en Thorin bekeken een ton met wapens. Helena liep naar hen toe.
“Jij stinkt”
“En jij zou niet stinken als je in een trollendrol had getrapt,” Antwoordde ze kwaad.
“Ik zou er niet intrappen” Helena zuchtte en rolde met haar ogen. Toen pakte ze een van de zwaarden. Het was een mooi recht prachtstuk. Ook was het iets kleiner dan de meeste zwaarden, wat het meer op haar maat maakte. er stonden prachtige graveringen die over het hele zwaard liepen. Gandalf keek haar aan.
“Die zou ik houden als ik jouw was”
“Ik heb nog nooit een eigen zwaard gehad.” Het meisje klonk onzeker.
“Ik heb je bezig gezien daar op het oefenveld. Je bent goed voor je leeftijd en zeker beter dan een gemiddeld zwaardvechter.” Thorin mengde zich nu ook in het gesprek.
“Pak het mee Helena. Je weet nooit wanneer je het nodig hebt.” Uiteindelijk gespte ze het zwaard vast aan haar riem en liep de grot uit. Achter haar keek Thorin bedenkelijk naar een door elven gemaakt zwaard.