013.

'Als ik niet naar school mag, kan ik maar beter iets nuttigs doen..' zucht ik, en neem het schoonmaakdoekje over van mijn moeder. 'Doe jij maar haar kamer, dan maak ik het hier snel af' zegt me moeder.
Eigenlijk vond ik het niet eens zo erg om te helpen. Lara's kamer was leuk om in te zitten. Ze had zoveel spullen.. Niet dat ik erin rondsnuffelde, zo onbeleefd was ik ook weer niet. Een paar minuten doen alsof het mijn kamer was, was al genoeg voor mij.
Ik loop glimlachend haar kamer binnen en plof neer op het bed.
Heerlijk. Vergeleken met dit hemelse bed, was mijn kleine bed niks. Hoe konden deze mensen niet beseffen dat ze zóveel geluk hadden? Voor Lara was dit bed heel normaal.. Voor mij is dit het hoogtepunt van mijn dag.
'Hope, ben je al klaar?' roept mijn moeder plotseling vanuit de woonkamer.
Ik schrik op
Oja, ik ben de schoonmaakster.
Ik pak de vuilniszak, en het stapeltje tijdschriften en loop naar de voordeur. Ik herken het plaatje van de bovenste tijdschrift, Cloë had deze ook. Ik glimlach bij het aanzicht en leg de vuilniszak en de rest van de stapel op de grond. Snel begin ik te bladeren, opzoek naar de foto van Emir die er in stond.
'Jij bent helemaal de weg kwijt!' hoor ik opeens de stem van mevrouw Ella gillen. Ik laat van schrik het tijdschrift uit mijn handen vallen. Haar stem was letterlijk zo hard, dat het gewoon leek alsof ze naast me stond. Maar de stemmen kwamen vanachter hun voordeur.
Ik luisterde aandachtig verder.
'Ik ga alles aan mijn vader vertellen! Dat je me verlaagd, en dat je van me af wilt komen!' klinkt Cloë haar stem nu. Ik bijt op me lip. Ze hadden weer ruzie..
'Let op je woorden! Ik ben als een moeder voor je, ik geef even veel om je als je vader!' schreeuwt mevrouw Ella.
Het blijft even stil..
'Jij bent helemaal niks van mij! Mijn moeder is dood.. Jij bent alleen maar hier omdat zij dood is..' snikt Cloë. 'Ik trek dit niet meer! Je gaat spijt krijgen, je vader gaat je niet vergeven!' kaatst mevrouw Ella terug. En zo stormt ze de voordeur uit en loopt bijna tegen me aan. Ik deins geschrokken achteruit zodat ze erlangs kan.
Alleen nog maar de luide snikken van Cloë klinken achter de deur..
'Hope!' roept mijn moeder me terug.
Ik pak de tijdschrift die ik had laten vallen van de grond, en loop weer terug Lara's huis in. 'Mevrouw Ella en Cloë hebben weer ruzie..' zeg ik zachtjes, en stop de tijdschrift in mijn tas. 'Zie je lieverd?.. ze hebben geld, maar hun familie heeft wel problemen. Geld maakt dus niet gelukkig' zegt mijn moeder, terwijl ze de vloer ondertussen schoonboent. Ik rol met me ogen en knik.
Dat zal wel ja..

'Eindelijk klaar' zucht mijn moeder een uur later. Ik laat me uitgeput op de bank neerploffen. 'Niet meteen neerploffen, kom, we gaan' zegt me moeder haastig en loopt alvast vooruit. Daar ging mijn comfortabele positie. Met moeite sta ik weer op, en loop met haar mee, de deur uit.
'Hallo kennen jullie de mensen die hier wonen?' een vrouw komt haastig naar ons toegelopen. Ik schrik even van de plotselinge actie van de vrouw. We hadden nog maar één voet buiten het huis gezet. Mijn moeder daarentegen knikt gelijk. 'Ja, het huis van Mevrouw Ella en haar famille hoezo..?' vraagt ze, en fronst een beetje. 'Ik werd op dit tijdstip geroepen voor bijles, maar er is niemand thuis' zegt de onbekende vrouw en kijkt een beetje geïrriteerd. Ik bestudeer ondertussen haar kleren. Haar haar zat in een strakke staart naar achter, en er was geen één kreukeltje te bekennen in haar beige blazer en pantalon. Mijn moeder haar frons werd ondertussen nog dieper. Bij het aanzien van haar blik, wist ik precies wat ze dacht.
Ze waren wél thuis, maar waarom deden ze de deur niet open?
Het bleef ongemakkelijk stil.
'Laat ook maar.. ' zegt de kreukelloze vrouw als ze geen antwoord krijgt, en loopt met grote passen weg.
Mijn moeder staart nog steeds emotieloos voor haar uit.
Waarom gaf ze de vrouw eigenlijk geen antwoord?
'Mam..?' zeg ik zachtjes, en kijk haar aan. Het was te merken dat ze het wist.
Ze houd haar hand langzaam voor haar mond en kijkt me geschrokken aan.
Ik herkende die blik.
Ik herkende die blik uit duizenden..
Ik zag in een flits de ruzie van mevrouw Ella en Cloë weer voor me.
Het geschreeuw..
De tranen.
Zonder nog na te denken, liep ik in een reflex naar de deur van Cloë' huis, en klopte op de deur.
Mijn harde gebonk echode door de gangen.
'Cloë!' riep ik, en sloeg harder.
Geen antwoord.
'Cloë! Doe open! Ik ben het!'..
Niks.
Er was geen geluid te bekennen aan de andere kant van de deur.
Ik keek mijn moeder hopeloos aan.
Wat nu..?
We dachten allebei hetzelfde. Beiden durfden we het niet hardop uit te spreken.
We wilden het niet bevestigen.
Er was maar één mogelijkheid om hun huis binnen te komen. En dat was het eerste moment in mijn leven, dat ik dankbaar kon zijn voor het feit dat wij schoonmaaksters waren. Je bezit dan namelijk een reserve sleutel van elk huis in het gebouw.
Op het moment dat ik werd herinnerd aan die gedachte, liep ik zo snel als ik kon met de trap naar beneden.
Ik hijgde en struikelde bijna over mijn eigen voeten, maar ik rende alsof mijn eigen leven er vanaf hing.
En dat was op dat moment ook zo. Cloë was belangrijk voor mij.
Ookal waren we een wereld van verschil, ze was een van mijn beste vriendinnen.
Op het moment dat ik de sleutels in mijn handen had, en de mogelijkheid had om de deur te openen. Begon ik als een gek te trillen, en ik raakte helemaal in paniek.
Ik was bang. Doodsbang voor het aanzicht. Maar mijn moeder haar gillende stem op de achtergrond dwong me de deur te openen.
Ik dacht dat we nét op tijd zouden zijn.
Dat ik haar gerust kon stellen, en haar kon vertellen, dat wat zij doet, nooit de oplossing kon zijn.
Maar het was al te laat..

Ik weet dat moment nog zo goed..
Het moment dat ik haar kamer binnenkwam.
Ik had nooit gedacht Cloë in zó'n situatie te zien.
Ze was altijd zo sterk..
Waarom zou ze dit haarzelf aandoen? vroeg ik me toen af.
Mijn lichaam verstijfde bij het aanzicht, en ik kon het enkel observeren.
Het medicijnen potje lag op de grond
En haar ogen waren gesloten..


Daar lag ze dan

kudooo's? (: