Season 4 Chapter 20

Fabian

‘Dit is onmogelijk’ waren mijn eerste woorden terwijl ik Nivada aan bleef staren.
‘Ik zal je alles vertellen’ zei Nivada. ‘Kom, dan maken we even een ommetje door Cornelius’ City. Ik schat zo in dat meneer dictator ons geen privacy gaat geven’.
‘Nivada, zorg ervoor dat hij mijn mensen niet lastig valt’ riep Cornelius ons nog na.
‘Sorry voor Cornelius’ zei ze toen we het paleis uit liepen. ‘Het is echt een vervelende, egoïstische man. Jammer genoeg is dit de enige plek waar ik geheim kan blijven’.
‘Maar hoe is mogelijk dat jij nog in leven bent? Alle sterren werden vermoord door de Bokkenrijders’ stamelde ik.
‘Behalve ik’ zei Nivada. ‘Ik ben altijd al opstandig geweest, zoals je waarschijnlijk nog wel weet’.
‘Ik kan de dag nog herinneren dat jij verdween alsof het de dag van gisteren was’ zei ik.
‘De Opperster vertelde me dat ik niemand mocht vertrouwen, maar ik was té eigenwijs om naar haar advies te luisteren en dat is maar goed ook. Ik wist van de stad en ben binnen gedrongen. Ik vertelde Cornelius mijn verhaal en in ruil voor mijn diensten, hield hij me bij zich en zorgde hij ervoor dat de Bokkenrijders niet binnen zouden komen’.
‘Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven’ was het enige wat ik bleef herhalen.
‘Ik kan ook niet geloven dat er eindelijk een ster is die hetzelfde karakter als ik in zich heeft’ zei Nivada. ‘Ik heb vier sterren zien komen en gaan voordat jij op deze planeet kwam en alle vier zijn ze te grazen genomen door de Bokkenrijders’.
Ik bleef even stil en greep Nivada vast om haar te omhelzen.
‘Ik ben blij dat ik een van mijn beste vrienden uit de sterrenhemel weer terug heb’ zei ik tussen mijn tranen door.
‘Ik ook Fabian’ zei Nivada. ‘Ik ook’.

‘Ik mag aannemen dat jij dus wel van de oorlog af weet’ probeerde ik voorzichtig.
‘Ja, slechts een paar mensen weten ervan hier in de stad’ zei Nivada.
‘We hebben de hulp nodig van deze stad’ zei ik.
‘Dat gaat Cornelius je nooit geven’ zei Nivada.
‘Waarom ga jij niet met me mee?’ vroeg ik. ‘De Bokkenrijders zijn geëlimineerd door mij en de vuurstrijders kunnen je hulp goed gebruiken. De planeet is een grote rotzooi en in mijn eentje krijg ik de klus nooit op tijd geklaard. Alsjeblieft Nivada, ga met me mee’.
Nivada bleef stil en staarde naar de grond.
‘Na alles wat Cornelius voor me gedaan heeft, voelt het gewoon niet goed om zomaar weg te gaan’ zei ze uiteindelijk.
‘Dan wil ik dat jij mijn volgende vraag eerlijk beantwoord’ zei ik en Nivada keek mij vragend aan.
‘Als het erop aan komt, zou Cornelius dan voor zijn volk kiezen óf voor zichzelf?’
Nivada keek mij aan en haar ogen werden tot spleetjes geknepen.
‘Voor zichzelf’ antwoordde ze. ‘En dat gaat sowieso een keer gebeuren. Je hebt gelijk, mijn lot is niet in deze stad. Mijn lot is om samen met jou deze oorlog te beëindigen’.
‘Is dat een ja?’ vroeg ik.
‘Dat is een ja’ zei Nivada. ‘Maar ik ga niet alleen met je mee. We nemen nog een paar sterke strijders mee’.

Tanja

‘Vernederd!’ riep Christopher kwaad. ‘We zijn gewoon compleet vernederd!’
Christopher sloeg met zijn vuist op tafel en ik keek Juliette aan.
‘Ik zie dat anders hoor’ zei Juliette.
‘Hoe kun je dat nou anders zien! We hebben moeten vluchten voor die regen van pijlen’.
‘Omdat jij twee dingen hebt bereikt wat nog nooit ook maar iemand gelukt is’ vulde ik Juliette aan.
‘Een, je hebt Cornelius’ City aan het vechten gekregen en twee, je hebt een enorm gat veroorzaakt in de muur’.
‘En hoe lang denk je dat dat gat er al zitten, lang genoeg voor de vuurstrijders om het te zien? En wie heeft de aanval van Cornelius’ City allemaal gezien, de vuurstrijders? NEE! Dit was een waardeloze actie waarbij we honderden ijswachters verloren zijn’.
Christopher ging met een plof in zijn stoel zitten en wreef over zijn slapen.
‘Majesteit, als ik mezelf ermee mag bemoeien’ zei Johno met een lichte buiging.
Christopher keek op en knikte naar Johno.
‘Ik snap niet zo goed waarom u zo moeilijk doet om indruk te maken op de vuurstrijders’ zei hij.
‘Uiteindelijk is er toch maar één manier om de vuurstrijders echt te raken, allemaal, in één keer, diep in hun harten’.
Christophers ogen werden groot en hij ging staan.
‘Briljant’ zei Christopher. ‘Johno, jij bent briljant’.