W59

“Ach, zalig, zo praten. Het was echt véél te lang geleden”, zei Marta met een glimlach.
“Inderdaad.” Tecna grinnikte even. Het deed haar wel deugd om een oude vriendin tegen te komen.
“Vaak zal het niet meer voorkomen zeker? Ik bedoel, jij bent beroemd, en ik…”
“Dat maakt toch niet uit?” Tecna glimlachte. “Heus, Marta, ik ben nog steeds dezelfde van vroeger hoor.”
“Maar je hebt zoveel meegemaakt! Je bent een sterke fee en… ik ben maar een gewoon meisje.”
“Soms wou ik ook liever een gewoon meisje zijn hoor”, zei Tecna. “Eigenlijk hou ik helemaal niet van al die belangstelling. Het was gisteren met het vuurwerk behoorlijk schrikken, weet je, we wisten van niks en plots zie je jezelf in de lucht.”
“Leuk, toch? Zo’n verrassingen zou ik ook wel eens willen.”
“Eens wel”, zei Tecna lachend. “Maar als je overal waar je komt wordt nagestaard, is de lol er na een tijdje wel af. En ik ben lang niet de enige die dat vindt!”
“Maar jullie zijn de Winx! Jullie zijn bijzonder!”
“We zijn gewoon een stel vriendinnen die, nou ja, wel eens een avontuur beleefd hebben. Het was iedere keer opnieuw erg persoonlijk, anders hadden we ons nooit in die dingen gestort.”
“Maar… ik bedoel, dat gedoe met Valtor…”
“We zouden het niet tegen hem opgenomen hebben als Layla’s planeet niet in gevaar was.” Tecna haalde haar schouders op. “En natuurlijk hadden Valtor en Bloom een bepaalde band, maar daar kwamen we pas later achter.”
“De drakenvlam”, zei Marta vol ontzag. “Tecna, echt, ik…”
“Ach, Marta, zwijg erover”, zei Tecna. “Het klinkt allemaal veel specialer dan het ooit echt geweest is.”
“Maar jij hebt je wel opgeofferd om…”
“Iemand moest het doen. Als ik het niet gedaan had, zou één van de andere meiden het gedaan hebben. We waren daar gewoon op het juiste moment.”
“Je hebt zoveel planeten gered, zoveel dimensies, en jij noemt het ‘gewoon’?”
“Hou erover op, Marta.” Tecna schoot bijna in de lach. “We houden niet erg van al die heldenverering. Bijna iedere ander fee zou hetzelfde gedaan hebben als wij als ze in onze positie hadden gezeten.” Ze schudde haar hoofd. “Kunnen we niet gewoon praten over de kermis ofzo?”
“Maar we zijn op de kermis! En zelfs hier zijn jullie helden! Dat vuurwerk gisteren en het feest nu en…”
“Marta, alsjeblieft”, verzuchtte Tecna nu.