Als gedachten de overhand hebben...

Remus' P.O.V.

Na het 'gezellige' ritje met Bella werd ik weer door een van de twee meisjes, ik geloof dat het Eva was, terug naar stal gebracht. Haar vriending liep ernaast, en ze waren verwikkeld in een geanimeerd gesprek.
"Weet je zeker dat het een hengst is?" vraagt de langere, die met het blonde haar, "Hij is wel erg mak, zelfs nu we naast Lizzie lopen, en die is behoorlijk hengstig."
"In zijn paspoort staat van wel," zegt het meisje met iets donkerder haar.
"Ja, maar dat paspoort is gemaakt toen hij een jaarling was, wie weet wat er in de tussentijd is gebeurd."
"Hmm, misschien. Maar niet alle hengsten zijn testosteronbommen zoals die Blacky."
"Ja, okay, die is wel heel erg. Maar, over Blacky gesproken, Bella wilde dat ik hem ging opzadelen, dus ik ga even zijn spullen halen."
"Okay, succes ermee."
Niet veel later werd ik in de stal naast die van Sirius gezet, waar hij me confronteerde met een zeer terechte vraag: "Sinds wanneer gebruikt Bella dreuzels als hulpjes?"

Sirius' vraag klopte als een bus. Zoiets zou ze nooit doen. Het enige contact wat die met dreuzels heeft, is dat ze ze graag martelt. Ze zou ze in ieder geval niet in dienst nemen. Zouden ze dan tovenaars zijn? Het leek me niet logisch. Rond deze tijd zouden alle jonge tovenaars op Hogwarts horen te zijn. En als je daar leshebt, heb je geen tijd om naar huis te gaan en een beetje op een manege te werken in het weekend. Maar als het geen tovernaars waren, waarom zou Bella dan deze dreuzels wel tolereren?

Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet had gemerkt dat de meisjes Sirius mee hadden genomen. Ik zuchtte en zette mijn tanden in een pluk hooi. Het was vreselijk smaakloos, ik snap niet waarom de andere paarden er zo'n big deal van maken. Tijdens het voeren gaan ze helemaal door het lint voor een hoopje gedroogd gras. Ik vond er niets aan, maar ja, je moest toch eten.

Gelukkig had mijn stal een buitenluik, waardoor ik mijn hoofd naar buiten kon steken. Ik keek richting de rijbak, en hoopte dat Sirius zich een beetje zou gedragen. Ik had er een hard hoofd in, maar misschien had hij eindelijk zijn gezond verstand gevonden? Hoe drukker en vervelender hij zou doen, hoe moeilijker hij het zichzelf (en daarmee bedoel ik dus ons) zou maken. Ze konden hem minder krachtvoer geven, over zelfs erger, hem kalmerende middelen geven. Straks heeft hij geen eens meer de energie om te ontsnappen, of hebben ze hem dusdanig vastgezet dat we toch nergens zouden komen.
Dit was een van de weinige momenten waarop ik vrijwel alleen was, dus het leek me een goed idee om de sloten eens te onderzoeken. Ik draaide me terug naar de gangkant van de stal, en begon de deur te onderzoeken. Er zat één klink, maar vanaf de bovenkant kon ik daar net niet bij met mijn neus.
Dan maar naar de buitendeur. Daarvan kon ik het slot wel open maken, maar toen bleek dat er ook een tweede slot onderop de deur zat. Daar kon ik zeker weten nooit bijkomen, daar was mijn nek niet lang genoeg voor.

Dat werd dus vanuit de wei ontsnappen. Ik draaide me terug naar mijn hooi, en ik verzonk weer in gedachten, denkend aan hoe we zouden ontsnappen.