012.

Ik kijk toe hoe Emir en de automonteur, of ook wel mijn broer met elkaar praten. Mijn hoofd hou ik naar de grond om mezelf te verbergen. Gelukkig regende het nog steeds hard, zo kon hij me niet helder zien door de ramen. 'Ben je iets laten vallen?' vraagt Emir die de auto weer instapt. Ik haal langzaam en voorzichtig mijn hoofd terug naar boven. Mijn trillende handen kon ik niet onderdrukken. Angstig laat ik mijn ogen glijden naar de zijspiegel waar ik mijn broer achterin bezig kan zien met de achterkant van de auto.
Hij moest eens weten wie er in de auto zat..
Dit moment was zo raar
En met die gedachte word ik met een klap teruggetrokken naar de realiteit. Mijn lichaam flitst in een reflex omhoog.
Ik moest hier zo snel mogelijk weg.
Wat zat ik hier nog?
'I-ik moet gaan!' zeg ik snel, 'Ik ben al te laat, doei! tot morgen!'. Een verwarde blik van Emir is het enige antwoord wat ik krijg. Meer had ik niet nodig. Zodra ik denk dat me broer niet kijkt sla ik de deur open, en loop met snelle passen weg.

'Sorry ik heb het een beetje nat gemaakt..' zeg ik zachtjes tegen mijn moeder, terwijl ik mijn jas ophang en mijn schoenen uitdoe. Alles was letterlijk helemaal doorweekt. Mijn moeder geeft geen antwoord. Ze doet enkel een knikje richting mijn vader.
We wisten allemaal wat dat betekende..
Ik volg haar ogen, en kijk me vader aan. Hij zit rechtop, op zijn stoel en schenkt me zijn bekende blik.
Ik verstijf.
Leuke begroeting was dit weer.
'Waarom ben je zo laat thuis?' vraagt hij vervolgens, met een beetje een boze ondertoon. Ik slik even ongemakkelijk, en richt mijn ogen naar mijn standaard uitzicht. De grond. 'Het regende en-' 'Kijk hoe laat het is' onderbreekt hij me bot. Ik moest nu mijn ogen wel van de grond afhalen.. Langzaam werp ik een blik op de klok. 8 uur gaf het aan. Mijn vader had wel gelijk.. deed ik er zo lang over? 'De regen vertraagt iemand niet zo lang' zegt hij weer kil. Ik knik langzaam, 'Sorry..' wist ik als enige schor uit te brengen. 'Niks sorry, morgen ga je niet naar school' begint hij boos. 'Je komt toch alleen maar laat thuis, ga je moeder morgen maar helpen'. Mijn hoofd schiet gelijk omhoog bij het horen van zijn woorden.
Niet naar school?
Voor de meeste leeftijdgenoten van mij was dit alles behalve een straf. Niet naar school gaan? Dat was een geschenk.
School was voor mij mijn enige uitweg, mijn enige afleiding. En die één dag missen..?
Aan mijn vaders blik gezien, meende hij het ook nog eens serieus. Als hij iets zegt, dan gebeurt het ook.
Ik keek met tranen in mijn ogen, wanhopig naar mijn moeder voor hulp, maar ze richtte haar blik alleen maar zwijgend op de grond. 'Papa..' smeekte ik. '-Ga naar je kamer Hope' antwoordde hij enkel.
Ik gehoorzaamde hem, en liep met slome passen naar het kleine houten deurtje, dat mij naar mijn kamer leidde.
Al met al
Was er aan het einde van de dag, altijd wel iets, iets wat mij weer alle hoop op liet geven. Was er één goed ding? Dan waren er twee slechte dingen op komst. Ik nam mijn lip tussen mijn tanden, en liet mijzelf naar beneden zakken. Met mijn hoofd leunde ik tegen de deur, terwijl ik in elkaar gedoken op de grond zat. De eerste verdwaalde traan vond zijn weg al naar beneden. Ik sloot mijn ogen en liet de andere tranen ook hun vrije gang gaan.
Het leek misschien niet erg, maar die blik van mijn vader kon ik nooit verdragen. Ik zou zijn blik nooit kunnen beschrijven..
Hij kijkt me aan met een teleurstelling.
En het enige wat ik ooit wil is mijn ouders tevreden houden. Ik wil alles doen voor ze om hun gelukkig te maken.
Maar zodra ik daar even in faal..
gebeurt er dit.

Mijn gedachten worden onderbroken door mijn broer die enthousiast het huis binnenkomt. 'Pap, Mam, Hope kom snel!' roept hij hard. Ik schrik weer op. Langzaam en twijfelend kom ik overeind. En doe de deur voorzichtig op een klein kiertje open. 'Wat is er nu weer..' hoor ik mijn vaders stem zuchten. 'Jullie geloven nooit wat er is gebeurd' gaat mijn broer Mike enthousiast verder, hij kan bijna niet stilstaan, zo blij is hij. Ik word nu ook een beetje nieuwsgierig en kom met kleine stappen dichterbij.
Had hij nog gepraat met Emir?
'Een of andere rijke jongen moest met haast weg! En liet zijn zwarte Porsche bij ons achter!', hij schreeuwde het woord Porsche bijna.
Maar dat was niet het woord wat er binnen één seconde voor zorgde, dat ik mijn eigen controle verloor.
Een of andere rijke jongen?
Emir..
Een scherpe steek gaat dwars door mijn maag en mn hart begint weer een buitengewoon snel ritme aan te nemen.
Mijn broer zwaait trots met de autosleutels in de lucht, 'Wat een sukkel' lacht hij.
Ik sla mijn ogen beschaamd naar de grond.
Het was niet mogelijk, om mijn hart nog harder, nog sneller te horen kloppen dan nú, op dit moment.

Ze moesten eens weten..

Omygoood. Sorry dat ik niet heb geactiveerd. Ik was geband .. Dus nu krijgen jullie heel veel hoofdstukjes (: