008.

'Gaat het Hope? Je ziet een beetje bleek..' zegt Emir, en kijkt me bezorgd aan. Ik doe niet eens de moeite om antwoord te geven. Ik kon alleen maar denken aan Lara, ze kon het tegen me ouders zeggen. Tegen mijn vader. Als mijn vader dit hoort.. Ze kon het ook tegen Emir zeggen dat ik een schoonmaakster ben. Als ze er achterkomen, kan ik net zo goed gewoon stoppen met de universiteit. Waar heb je je zelf ingewerkt Hope.. 'Leef je nog?' zegt hij weer. Ik grijp snel met een neppe pijnlijke blik naar me hoofd. 'Ik heb opeens hele erge hoofdpijn, ik ga maar weer' lieg ik, en sta op. 'Ik breng je wel naar huis' zegt Emir terwijl hij ook opstaat. 'Nee nee!' val ik snel in, 'is niet nodig, ik woon hier dichtbij', ik pak gehaast mijn tas en jas al. 'Dan hoef je dus ook niet tegen te stribbelen.. kom' zegt hij en loopt vast vooruit. 'Doei' glimlach ik nog wat snel naar Kaj, en loop samen met Emir naar zijn auto. Hij wilde ook wel elke keer zijn zin krijgen zeg.. Hij houd glimlachend de deur voor me open. 'Dankje' zeg ik zachtjes, en stap in zijn zwarte Porsche. Ik weet niet eens waarom we met de auto gingen, het was letterlijk 5 minuten rijden..

'Stop hier maar..' zeg ik. Emir gehoorzaamd me als een hond en parkeert de auto aan de zijkant van de weg. Oké grapje, hij deed gewoon wat ik zei. 'Welk gebouw?' vraagt hij, 'Niet deze, het is hier om de hoek' zeg ik terwijl ik het gebouw aanwijs. 'Waarom zijn we dan helemaal hier gestopt?' lacht hij, en wil verder rijden. 'Nee!' ik hou hem snel tegen, 'me.. vader is thuis, als hij het ziet gaat hij waarschijnlijk veel vragen stellen..' zeg ik snel. Realiteit: Als hij zag dat ik in de auto van een jongen zat, kon ik me gelijk afschrijven van de school en huisarrest krijgen tot mijn dood. 'Ooh, nieuwsgierige ouders dus?' glimlacht hij, en ik knik langzaan, 'ben er aan gewend..'. Hij lacht zachtjes, en kijkt me weer aan. Dit was dus een van mijn slechte eigenschappen. Ik kan mensen nooit in de ogen kijken, dus ik focuste me maar op zijn arm die het stuur nog vasthield. Er heerste een stilte. Hij die mij aankijkt, en ik die zijn blik probeerde te vermijden. Waar was ik ook mee bezig? 'Ik..' begin ik, en stop gelijk weer. Het was alsof mijn mond mijn woorden niet wilde uitspreken. Ik wilde in de auto blijven, maar ik wilde ook weer weg. Dit moment was raar, maar ook weer heel fijn. Hij was nog steeds stil. 'Ik ga..' zei ik zachtjes. Nog steeds keek ik hem niet aan. Ik kon het gewoon niet. Ik opende snel de deur van de auto en stapte uit, 'dankjewel voor het brengen..' glimlachte ik voorzichtig, en sloot de deur zodat ik hem niet aan hoefde te kijken.. Opgelucht haalde ik adem en schudde zachtjes me hoofd. Waarom gedraag ik me altijd zo raar..

Back at home

'Eet smakelijk' zeg ik tegen iedereen voordat ik mijn eten aanval. Aangezien ik in dat dure restaurant niks heb kunnen eten, sterfde ik nu een soort van. Me vader glimlacht, 'Heerlijk heb je het eten gemaakt lieverd' zegt hij, en neemt nog een hap. Het enige middel wat mijn vader kon opvrolijken: eten. Misschien moet ik hem eten aanbieden, de volgende keer dat hij boos is. 'Heerlijk' zegt mijn broer ook, en propt zijn mond vol. Mijn broer was net als mijn vader, en dacht soms dat hij daadwerkelijk ook mijn vader was. De manier hoe hij me soms controleert.. Alsof het zijn zaken waren. 'Ga jij maar eerst je handen wassen voordat je geniet van het eten' zeg ik, en kijk met een vies gezicht naar zijn handen. Ze zaten onder de vieze zwarte vlekken. 'Wat jij vieze handen noemt.. Ik werk als automonteur Hope. Deze vieze handen zorgen ervoor dat we ons brood kunnen betalen' zegt hij geïrriteerd. Ik rol met me ogen, hij vind het natuurlijk helemaal geweldig dat hij auto's repareert en ons geld verdiend. Bla bla. 'Stil. Wat is dat geluid?' onderbreekt me vader ons, en legt zijn vork met een klap neer. Gelijk valt het stil. Ik stop direct met eten, en luister. Het geluid van een rinkelende telefoon galmde door het huis. 'Mike, je telefoon gaat' zei me moeder tegen me broer. Hij en zijn stomme telefoon, hij had er wel een met een camera en al. En wat krijg ik? Niks. Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak en schudde zijn hoofd, 'het is niet mijn telefoon hoor..' zegt hij. Het valt weer stil. Weer galmt de harde ringtone door de kamer.
Dan kijkt me vader mij aan. Die blik.. 1 simpele blik, zei zoveel bij mijn vader. Maar ik kon het niet zijn.. ik heb niet eens een telefoon? En al helemaal niet met zo'n ringtone. Maar toch valt de blik van mijn moeder en mijn broer ook op mij. 'Hope' zegt mijn vader met zijn harde stem. Een warm gevoel gaat door mijn buik. Ik kijk naar mijn kamer, het geluid kwam wel vanuit mijn kamer.. maar hoe? Ik sta langzaam op en loop met één van de bangste gevoelens ooit naar mijn kamer. Jaa, hier was ik dan bang voor. Niet voor enge monsters, zoals alle andere meisjes. Nee, ik was bang voor mijn eigen vader. Ik opende voorzichtig mijn tas. Wat? Het geluid werd harder. Het kwam uit mijn tas.. Hoe? Maar toen zag ik het. Opeens werd alles duidelijk, mijn hart begon als een gek te kloppen. Dit kon je niet menen.. Ik pakte de Iphone 5S uit mijn tas, en liep op een langzaam tempo weer terug naar de woonkamer. Bang voor de blikken en de vragen. Hoe kwam ik hier aan..? Wat moest ik zeggen? Nog steeds galmt de keiharde ringtone door de kamer. Moest ik.. opnemen? Ik neem aan van wel..? Ze zeiden niks, maar keken me nog steeds aan. Ik slikte even, en drukte met trillende vingers op het groene telefoontje. 'H-hallo..?' zei ik schor.
'Hope? Je spreekt met Emir.. Je gaf me geen andere keus, dus ik deed de telefoon maar in je tas'..

Druk op de grijze onderstreepte zinnen om te kijken hoe de telefoon in haar tas komt (: