Chapitre Trente-Quatre

Amelia Rousseau

"Daar gaan we weer", zegt Céline als we op het werk aan komen. Het is kerstavond en we moeten helaas werken. We trekken onze blouse aan en knopen hem dicht. "Hoe gaat het?", vraagt ze ons.
"Goed, he", reageert Manon erop. Alain en Etiènne knikken. Ik ga rustig verder met alles klaar te zetten. "Alleen jammer dat dit op kerstavond moet", zucht ze.
"Hoezo? Er is toch niks op tv", reageert Alain. "Tenminste, geen voetbal." Hij lacht samen met Etiènne maar wordt onderbroken.
"Jongens, vanavond is een belangrijke avond", begint Fiona, onze werkgever. Ze runt de organisatie om feesten te organiseren. En wij als onderdeel, de catering. "Dit is een van onze belangrijkste klanten dus ik verwacht jullie professionaliteit en dat alles op en top in orde is", zegt ze streng. We knikken allemaal braaf. Ze geeft nog wat instructies en dan gaat ze weer. We gaan verder met onze voorbereiding en ondertussen klets ik nog even wat bij met Manon en Céline. Het is toch al weer een paar weekjes geleden dat ik ze voor het laatst heb gezien. Alain en Etiènne zijn naar de keuken terwijl wij champagne en wijn inschenken.
"Hoe is het met die uit het café?", vraagt Manon nieuwsgierig. Die vraag was te verwachten nadat ik de vorige keer niet kon ophouden met praten over Liam.
"Dat is nogal verpest."
"Echt? Hoe kan dat?"
"Het komt door Luca", begin ik. Ik vertel in het kort wat er gebeurd is.
"Wat een klootzak is Luca", reageert Céline.
"Het ligt ook aan mij hoor", mompel ik. "Ik heb nog niks gedaan. Ik weet niet hoe ik op Liam moet afstappen om het hem uit te leggen. Ik weet alleen waar hij werkt en verder niets." Ik zucht even.
"Ik zou dus echt niet naar zijn werk gaan, dan ben je net een stalker", zegt Manon.
"Nee, natuurlijk niet, maar ach", wuif ik het weg.
"Dames, komt er nog wat van", is het commentaar van Etiènne als hij weer binnen komt.

Twee uur later is het flink druk. Iedereen is naar binnen gestroomd en is in gesprek. Allemaal zakenlui zijn het en de gesprekken zijn niet te volgen voor mij. Het zal vooral ook wel grootpraat zijn, denk ik dan. Ik sta achter het buffet en wacht tot Céline me komt aflossen. Ik vind het maar niks om daar wat te staan en alleen maar vragen zoals 'wat zit daar in?' te krijgen.
"Achter staat alles al klaar", hoor ik Céline dan zeggen. Ik glimlach, knik en loop dan naar achteren. Daar staan een hoop vuile glazen. Ik besluit ze af te wassen zodat ze dadelijk weer gebruikt kunnen worden.
"Kun je die kaarten nog regelen voor die champions league wedstrijd van PSG?", hoor ik Alain zeggen. Het zal niet tegen mij zijn aangezien het niet mijn onderwerp is en hij wat van verder weg klinkt.
"Nog niet, maar dat komt wel goed. Ik kijk er na het volgend weekend wel even naar." Die stem. Ik draai me meteen om en zie bij de opening Alain met Liam kletsen. In een reflex draai ik me direct terug en probeer me te verstoppen. Liam? Wat doet hij hier? En zijn hij en Alain vrienden? Zou hij me gezien hebben? "Ik ga eerst naar mijn familie in Engeland morgen en dan hoor je er daarna wel van." Ik draai me nog eens om en kijk stiekem naar hem. Hij leunt een beetje nonchalant tegen de muur. Het witte wijntje in zijn hand is half leeg en zijn pak ziet er goed uit. Donker blauw met een witte blouse eronder. Het staat hem goed.
"Maar hé, ik ga weer aan de slag, anders is de baas niet zo blij. Wanneer zien we elkaar weer?"
"Volgende week? App me maar, he, dan kijken we wel. Nog veel succes vanavond."
"Dankjewel, jij ook met het socializen", lacht Alain. Ik verstop me weer een beetje en kom pas weer tevoorschijn als Liam weg is. Alain komt naar me toe en helpt me met het even af te drogen.
"Zal ik het overnemen?", vraagt hij. "Dan kun jij naar binnen." Ik twijfel. Liam is daar. Ik wil hem wel graag zien eigenlijk, maar ik wil absoluut niet dat hij mij ziet.
"Ehm, ja is goed", reageer ik dan. Ik neem een dienblad met glazen witte en rode wijn mee en loop de zaal in. Als ik het niet dacht. Ik loop meteen Liam tegen het lijf. M'n dienblad wiebelt dus pak het gauw met twee handen vast.
"Eh, sorry", verontschuldig ik me. Shit, waarom zeg ik nou sorry? Ik word langzaam rood en loop gauw van hem weg. Ik durf ook niet meer om te kijken.
"Liam is hier", sis ik naar Manon als ik haar zie.
"Waar?", vraagt ze nieuwsgierig.
"Daar." Ik rol met mijn ogen richting Liam. Manon kijkt er eens keurend naar.
"Hij ziet er wel goed uit, moet ik zeggen." Ik bloos maar voel tegelijkertijd ook teleurstelling. Liam kijkt even om. Snel draai ik mijn hoofd weg en hoop ik dat hij niet gezien heeft dat we naar hem keken. Ik zet alle glazen netjes neer en loop weer terug naar de keuken met mijn dienblad. Ik leg mijn handen op mijn wangen en voel ze gloeien. O nee, ik moet nog een hele avond overleven.