I'm terrified to speak.

‘Wie is Connor?’ Sist Alex opnieuw. ‘Connor wàs mijn vriendje. Maar ik heb het uitgemaakt na negen maanden, omdat ik begon te twijfelen. Aan mijn gevoelens. En niemand weet waarom, maar het heeft te maken met Dan oké?! Hij heeft me onzeker gemaakt en dat weet jij maar al te goed! Nooit, zal iemand hem kunnen vervangen!’ Huil ik schreeuwend. ‘En wat was er, dat je belde?’ Ik zucht. ‘Laat maar.’ Hij grijpt mijn arm stevig vast. ‘Zeg. Het.’ Ik sla mijn ogen neer. ‘Connor heeft zelfmoord proberen te plegen, en aangezien jij de enige was die weet van Danny. Behalve mijn moeder…’ Zijn grip en blik verzachten en hij neemt me in een omhelzing. ‘Het spijt me zo Jules. Ik snap wel dat je verder wilt met je leven, het doet gewoon nogal pijn. Wetend dat iemand anders de lippen kust die Danny ooit kuste, het laatste wat ik had als herinnering aan hem waren… Best raar. Jou lippen? Ik bedoel, dat is het allerlaatste dat hij aanraakte.’ Ik wrijf over zijn rug en huil zachtjes. ‘Ik mis hem zo. En nu met Con. Ik weet het allemaal niet meer. Het lijkt alsof iedereen waar ik van hou gedoemd is om te sterven.’ Hij zucht en wrijft over mijn rug. ‘Dat is helemaal niet zo liefje. En dat weet je.’ Ik zucht en knik.
Praten met Alex heeft echt geholpen, maar ik heb toch maar besloten om thuis te slapen. Ik zie Alex zelden, en afscheid nemen van hem is nooit leuk. Hij herinnert me zoveel aan Danny. Ik staar door het raam naar Connor’s onbewegelijke lichaam. Naast hem staat een hartmonitor die een regelmatige hartslag aangeeft. ‘Ze hebben hem uit zijn kunstmatige coma gehaald, maar zijn lichaam reageert niet. Zijn hart klopt nog, zijn hersenen werken nog. Maar hij word niet wakker.’ Zucht John. ‘Is er schade?’ Vraag ik voorzichtig. ‘Dat kunnen ze pas zeggen als hij wakker word, en momenteel is er slechts acht procent kans dat hij wakker wordt. En als hij wakker word is er negenennegentig procent kans op schade.’ Ik hap naar adem, maar die lijkt niet te komen. Het is alsof mijn wereld instort. ‘M-mo-mogen we bij hem?’ Probeer ik uit te brengen, tranen vullen mijn ogen. Het doet zo’n pijn, het voelt zo onnatuurlijk. ‘Neen. Ik ga naar huis, dat zou jij beter ook doen.’ Ik knik en zie hoe hij langzaam weg wandelt richting de deur.
Ik leg mijn hand op het koude raam en kijk nog eens naar Connor. ‘Connor, ik mis je. Wordt wakker alsjeblieft.’ Ik zucht en druk een kus op het koude raam.
Ik plof neer op de bank, het voelt niet goed dat Connor in een coma ligt. Ik hoop dat we snel bij hem mogen. Morgen is het woensdag, dus dan kunnen we de hele middag naar Connor. Samen met Aden. Ook al lijkt dat me niet zo’n goed idee, met zijn gevoelens en zo. Ik wandel richting de keuken en ruik een afschuwelijke geur. De geur brandt diep in mijn neus, er is iets mis. Maar ik weet niet wat, en natuurlijk ben ik weer alleen thuis. Het ruikt verbrand, maar brand met nog iets. Een soort vuurwerk. Het maakt me best bang, maar ik weet niet wat ik moet doen.
‘Aaaaaaaidieeee!’ Schreeuw ik terwijl ik hem in de armen vlieg, hij lacht zachtjes en omarmt me stevig. ‘Ik hou van je sterke armen.’ Lach ik, als ik uit zijn omhelzing raak zie ik Maika en Jason zoenen. ‘Zo schattig…’ Fluister ik. ‘Gaan we naar Essex?’ Vraag ik hoopvol, Alexa zucht. ‘Luister Jule, het is uit tussen jou en Connor. Ik heb geen zin om elke dag in een ziekenhuis door te brengen alleen omdat jij je schuldig voelt.’ Ik kijk haar geschrokken aan. ‘Ik zit daar niet vanwege een schuldgevoel!’ Zeg ik beledigd. ‘Waarom dan wel Julie? Zeg het ons eens.’ Gaat Amelia verder, ik kan dit niet geloven. Hoe kunnen ze zo aan me twijfelen? ‘Omdat ik van Connor hou, hij is en blijft mijn vriend.’ Kate lacht zachtjes. ‘Het spijt me, maar je hebt hem gedumpt. Hij pleegde zelfmoord vanwege jou, dus de enige reden dat jij daar gaat is om je beter te kunnen voelen als hij sterft. Je was er niet voor hem toen hij je het meest nodig had, dus moet je er nu maar zijn. Zodat niemand het jou kan kwalijk nemen als hij sterft, maar hier zijn mensen die meer van hem houden. En die willen hem niet doods zien liggen.’ Ik rol met mijn ogen en duw haar kwaad tegen de muur. ‘Als jij enkt dat ik er niet was voor Connor, als jij denkt dat ik niet van hem hield. En jij dan hé?! Alsof jij van Alexa houdt?! Ik hield echt van Connor! Maar er zijn nu eenmaal dingen die niet altijd werken!’ Ik bijt op mijn lip om niet agressief te worden of te gaan huilen. Maar het wordt steeds moeilijker, natuurlijk begrijpen ze mijn keuze niet. Ze weten niks af van Danny. ‘Hou je mond jij!’ Sist ze. ‘Wat is er? Mogen ze het niet weten? Hoe je echt over Ally denkt! Je gebruikt mijn vrienden niet! De enige reden dat wij “vrienden” zijn is door haar!’ Zeg ik terwijl ik air quotes gebruik. Ze slaat me recht in mijn gezicht. ‘Bitch slap? Serieus?!’ Lach ik terwijl ik mijn vuist tegen haar neus laat vloeien. ‘Zo doe je dat.’ Zeg ik kwaad terwijl Aden me in een omhelzing neemt, hij weet hoe hij me moet kalmeren. Ik voel me zo veilig bij hem. ‘Rustig.’ Fluistert hij terwijl hij een kus op mijn kruin drukt. Als ik op kijk is er een heleboel drama gevormd op het plein. Rondom ons staan enkele mensen te kijken alsof ze dit nog nooit zagen. Maika en Jason liggen op elkaar, hevig te zoenen. Ally en Kate schreeuwen tegen elkaar, en af en toe komt er een bitch slap aan te pas. Amy heeft het moeilijk om haar lach in te houden en ik verberg mijn gezicht regelmatig in Aden’s borst.