Season 4 Chapter 19

Sandra

Een groepje van ongeveer 40 strijders kwamen de poorten van district 5 doorgelopen.
Ik liep samen met mijn vader de strijders tegemoet.
‘Gegroet’ zei mijn vader. ‘Mijn naam is vuurkoning Maltras en dit is mijn dochter vuurprinses Sandra, ik neem aan dat jullie gestuurd zijn door de ster?’
‘We zijn wel gestuurd in opdracht van de ster, maar de ster zelf was niet aanwezig’ zei de voorste man. ‘We zouden jullie erg graag willen bij staan in de oorlog tegen het ijsvolk’.
‘Fantastisch’ zei Maltras
‘Jullie kunnen je bij die drie strijders melden’ zei ik terwijl ik naar Sebastian, Jersey en Conrad wees.
De strijders knikten en liepen richting de andere.
‘Hoe zou het komen dat Fabian niet bij Vera, Liam en Melodie is?’ vroeg ik aan mijn vader.
‘Misschien gaan ze gescheiden te werk?’ zei hij.
‘Zou kunnen’ zei ik. ‘In ieder geval hebben we de eerste element-loze strijders binnen’.

Fabian

Ik liep door het gat in de muur heen en mijn ogen konden niet alles bekijken wat ik zojuist voor me zag.
De stad was echt reusachtig, mooi, indrukwekkend en machtig tegelijkertijd.
Alles was versiert met goud en het leek net alsof je in een andere wereld stapte.
‘Nogmaals, welkom in Cornelius’ City’ zei de bronzen wachter terwijl we door de stad heen liepen.
‘Waarom is de entree van de stad afgeschermd voor de inwoners?’ vroeg ik toen dat me pas opviel.
‘We willen de mensen niet ongerust maken door wat er recentelijk is gebeurt’ zei de bronzen wachter.
We namen een zij ingang en kwamen uit bij de huizen waar de inwoners woonden.
Overal liepen rijkuitziende mensen die varieerde van breed en sterk tot mooi en sierlijk.
Ik zag mensen die bronzen, zilveren en gouden kledij aan hadden.
‘Cornelius’ City kent nog een rankenindeling’ zei de bronzenwachter.
‘Brons is het lagere klas, zilver is middel klas en goud is opper klas’.
‘Ongelofelijk dat dit gewoon niet toegankelijk is voor alle inwoners van Adrastea’ zei ik.
We liepen door de straten heen, richting een groot monument waarvan de koppel was die vanaf de buitenkant zichtbaar was.
‘In dat gebouw woont Cornelius’ zei de bronzen strijder.
We liepen de trappen van het gebouw op en de wachters staarde naar mijn tekens.
De deuren gingen open en opnieuw kwam ik in een andere wereld.

Dit gebouw was nóg mooier dan de stad zelf.
Fonteinen met goud water en goudkleurige bloemen versierden het gebouw van top tot teen.
We gingen een grote deur door en plotseling bleef de wachter staan.
‘Wacht hier, ik vraag toestemming aan Cornelius om je binnen te laten’ zei hij.
Ik bleef geduldig wachten en hoorde ineens een mannen stem kwaad iets zeggen.
‘Welke idioot heeft hém binnen gelaten’ werd er gezegd.
Het bleef even stil en toen hoorde ik een zucht.
‘Uiteraard’ werd er gefluisterd.
De wachter kwam terug en deed de deur helemaal open voor mij.
Ik kwam in een grote zaal waar een rode loper liep richting een gouden troon waar een man van middelbare leeftijd op zat met bruin haar.
‘Fabian, de gevallen ster. Eindelijk krijg ik het genoegen om jou te mogen ontmoeten’ zei de man van wie ik vermoedde dat het Cornelius was.
‘Mijn naam is Cornelius’ zei hij waardoor mijn vermoedde bevestigd werd.
‘Aangenaam’ zei ik terwijl ik zijn hand schudde.
‘Je kunt gaan’ zei Cornelius tegen de wachter.
De wachter maakte beleefd een buiging en liep de zaal uit zodat wij met z’n tweeën over bleven.
De aardige blik van Cornelius verdween en hij ging terug zitten op zijn troon.
‘Ik ga geen toneelstukje opvoeren met jou’ zei hij. ‘Ik wil jou hier niet hebben’.
Ik knipperde even met mijn ogen omdat ik niet goed wist hoe ik moest reageren.
‘En welke reden heb je daarvoor?’ was mijn eerste vraag.
‘Jij bent hier om mijn hulp te vragen in deze oorlog en mijn antwoord is, zoals al tientallen generaties Cornelius hebben gezegd, nee’.
‘En hoe denkt jouw volk daar eigenlijk over?’ vroeg ik.
De blik op zijn gezicht verschoot en plotseling begreep ik alles.
‘Dit ga je niet menen’ zuchtte ik. ‘Jouw volk weet helemaal niets van de oorlog af zeker’.
‘Inderdaad, en dat wil ik graag zo houden’ zei Cornelius. ‘En mocht je van plan zijn mijn volk ermee lastig te vallen, serieus ik zweer dan dat jij deze stad niet levend uit komt’.
Ik bleef Cornelius aanstaren en zuchtte.
‘Maltras had gelijk. Jij bent een egoïstische man die alleen maar om macht, geld en zichzelf geeft’ spuugde ik hem toe.
‘En hij had ook gelijk dat ik hier niet heen moest gaan’.
Ik draaide me om en begon richting de uitgang van zijn paleis te lopen.
‘Ach Fabian, ga je nu al weg?’ vroeg Cornelius. ‘Ik wilde je eigenlijk nog voorstellen aan iemand’.
Ik draaide me om en zag dat hij weg liep en een ogenblik later kwam hij terug en ging weer terug op zijn troon zitten.
Hij staarde me even aan en ik keek niets begrijpend terug.
‘Fabian’ hoorde ik ineens een zingende stem zeggen.
Ik keek opzij en een prachtige verschijning kwam tevoorschijn vanuit een deur die aan de zijkant van de zaal zat.
Toen keek het meisje mij aan en de grond zakte onder mijn voeten vandaan.
Mijn ademhaling stokte en ik begon licht te hyperventileren.
Dit was onmogelijk.
Dit was echt, maar dan ook echt onmogelijk.
‘Nivada?’ vroeg ik met tranen in mijn ogen.
‘Ja Fabian, ik ben het’ zei het meisje.
Voor mij stond in levende lijven, een vrouwelijke ster.

Nivada en Cornelius zijn toegevoegd aan Character Bios 2 en Cornelius' City is toegevoegd aan de visuals