What must I do? ~10~
School is t gewoon allemaal schuld, moeten ze maar niet zoveel hw opgeven 
Hij was kwaad omdat ik bij Veerle was blijven slapen, daarom sloeg hij me met zijn vuist en daarna met een lege bierfles waardoor ik bewusteloos op de grond viel. Mijn moeder heeft me in bed gelegd, en me verzorgd” zeg ik met nog rode ogen van het huilen. “Doet je moeder er iets tegen, of laat ze het zomaar toe?” “Mijn moeder vind het verschrikkelijk voor me, maar ze doet er niks aan. Omdat als ze iets doet of zegt, slaat hij haar ook en scheiden kan ook niet want hij dreigt dan om haar te vermoorden” zeg ik. “Hoe lang is dit al aan de gang?” “Zo’n 2 maanden denk ik”. “Ik kan met je ouders gaan praten als je dat wilt?”.
“Nee!... Ik bedoel, nee liever niet, dan word mijn vader nog bozer en word het alleen nog maar erger.” “Meer kan ik ook niet doen. Je kan wel naar de jeugdzorg gaan, die weten er meer vanaf”. “Ow oke, nouja, bedankt dan maar he” zeg ik terwijl ik opsta. Ik zie Veerle en Evie ook opstaan, en Mevrouw Bol staat daarna ook op. Zodra we weer buiten staan begin ik te huilen. “Wat is er Lotte?” vraagt Evie. “I-ik…. ik wil niet naar de jeugdzorg. Dat klinkt zo eng, alsof er weet-ik-veel-wat is. Dan halen ze mij of mijn vader uit huis. En als mijn vader er dan achter komt dan… dan gaat hij mijn moeder vermoorden, en mij daarna ook, zeker weten!” roep ik paniekerig. “Dat doet hij heus niet” zegt Evie sussend. “En het is wel het beste, zo kan het echt niet verder” voegt Veerle eraan toe. “Jullie zullen wel gelijk hebben” zeg ik zuchtend. “Maar ik moet nu maar eens naar huis gaan, anders word mijn vader weer kwaad” zeg ik. Veerle en Evie zien de angst in mijn ogen. “Het komt wel goed”. Dat hoop ik maar…
Als ik thuis kom, zie ik mijn vader op de bank slapen. Gelukkig dat hij niet wakker is. Als ik geluk heb kan ik snel naar mijn kamer gaan zonder dat hij het merkt. Op mijn tenen sluip ik naar de gang, de trap op naar boven, en naar mijn kamer. Zodra ik op mijn kamer ben doe ik meteen de deur op slot. Nu pas kan ik gerust ademhalen. Morgen naar de jeugdzorg. Ik zie er eigenlijk wel tegenop, maar Veerle en Evie vonden dat ik beter zo snel mogelijk kan gaan. Ze zullen ook wel gelijk hebben….
Ik stap van mijn fiets en bel bij Evie aan. Nog geen 10 seconde later doet Evie de deur open. Ze pakt haar fiets en we rijden weg. “Nu nog even Veerle ophalen” zegt Evie. Als we Veerle opgehaald hebben, fietsen we naar de jeugdzorg. Hoe dichterbij we komen, hoe zenuwachtiger ik word. Ik moet nu wel, ik ben al zover gekomen. En ik ben hier niet voor niks geen gefietst, het is nu of nooit. We zetten onze fietsen in de fietsenstalling en lopen naar binnen. Nadat we 10 minuten in de wachtkamer hebben gezeten, worden we door een vrouw naar een kamertje geroepen.
Reageer (5)
@ xMaartje, de blauwe stukjes zijn de gedachten van Lotte (;
1 decennium geleden(ja ik was echt 15 ofzo toen ik dat schreef, ik heb nu een hele andere schrijfstijl haha xd Ik schrijf nu niet meer met blauwe gedachen maargoed xd)
Waarom zijn sommige stukjes blauw?
1 decennium geledenNet hetzelfde als Butterflies
1 decennium geledenSneu voor dat meisje dat ze zoiets moet meemaken, njaa ben benuut wat er voor oplossingen komen.
1 decennium geledenWeiter ^^
XX
Verder schrijven!
1 decennium geledenHet is een heel mooi en goed verhaal, en ik herken er heel veel dingen uit. Soort gelijke dingen die ik ook heb mee gemaakt. alleen min vader is gelukkig niet dronken