Chapter 2.

Ik laat me op het bed vallen, en zucht diep. ‘Zullen we even wat te eten gaan halen?’ Mijn moeder staart uit het raam, en ik zucht weer. Ik leg mijn handen op haar schouders, en ze staat op. ‘Ja, is goed, schat.’

We lopen naar beneden, en mijn moeder gaat aan een tafel zitten. ‘Nu wel blijven zitten, mam. We gaan zometeen terug naar de kamer.’ Ik sluit achter aan in de rij bij het buffet, en kijk af en toe naar de tafel waar mijn moeder zit. Als ik eten heb gepakt, loop ik terug en ga bij mijn moeder zitten. ‘Je wilt het denk ik lieve boven opeten toch?’ Mijn moeder knikt en staat op. ‘Het is te druk hier.’
Ik steek mijn hand uit, en ze pakt hem stevig vast, om me niet te verliezen. Ik glimlach en loop samen met haar de trap op. Ik open de deur van onze kamer, en zet mijn moeder aan de tafel. Ik ga bij haar zitten en zet de tv aan. Langzaam prop ik alles naar binnen, terwijl ik geen honger heb.
‘Ik heb geen honger meer.’mompelt mijn moeder dan. Ik kijk naar haar bord en grijns. ‘Je hebt alles al op, mam. Je hoeft niets meer te eten nu.’
‘En ik ben moe.’ Ze gaat op het bed liggen en trekt haar kleren uit. Ik gooi een pyjama naar haar, en ze kruipt onder de dekens. ‘Slaap lekker, mam. Ik ga nog even wat in het hotel rondkijken. Als er wat is , moet je bellen!’ Ik stapel de borden op, en loop de deur uit. Ik draai hem voor de zekerheid op slot en loop dan naar de lift.

‘Goedeavond.’zegt een vrolijke jongen, terwijl hij de deur voor me tegenhoud. ‘Hoi!’zeg ik nors terug, ik heb totaal geen zin in een gesprek nu. ‘Kon jij Justin?’vraagt hij dan, opeens, vanuit het niets. ‘Ehm, nee. Maar hij heeft wel mooi gezorgt dat ik mijn moeder niet kwijt raakte. Btw, wat gaat jou dat aan?’ Ik kijk hem aan, met een opgetrokken wenkbrauw, en de liftdeur gaat open. Hij stapt samen met mij uit, en volgt me naar het buffet, en daarna naar het zwembad. ‘Ik ken hem. Ik mag hem niet.’ ‘Oh, dus omdat jij hem kent, en hem niet mag, zou ik hem ook niet mogen?’ Ik laat een kleine stilte vallen en kijk de jongen dan aan. ‘Wie ben je eigenlijk, en waar bemoei je je mee, en waarom praat je tegen me?’ ‘Ik ben Nick, ik zeg het alleen maar, en ik wil je opvrolijken.’
Een kleine lach ontsnapt uit mijn keel, en ik hoor mijn naam achter me. Ik sta op uit de stoel waar ik in ben gaan zitten, en ik kijk de jongen nog even aan. ‘Ik ben Eef. Ik zie je nog wel.’
Ik draai me om, in de richting waar mijn naam vandaan kwam. Justin loopt op me af en kijkt me lachend aan. ‘Ik dacht al dat jij het was.’zegt hij, alsof we elkaar jaren kennen.
Ik glimlach en ik hoor Nick opstaan. ‘Kijk, daar is die mooie glimlach weer.’
‘Justin.’hoor ik vreselijk droog achter me, en ik draai me lachend om. ‘Kom op zeg, niet zo droog doen.’zeg ik en ik loop door. ‘Nou, ik zie jullie nog wel. Denk ik.’ ‘Wacht, ik loop met je mee.’zegt Justin en rent me achterna. Hij slaat zijn arm om me heen, en ik sla mijn arm om zijn middel.
‘Wacht, ik kom ook.’hoor ik Nick roepen en ik grijns. Ook hij slaat zijn arm om me heen.
Justin kletst aan één stuk door, en Nick ook. Ik versta er geen zak van, en glimlach alleen maar. ‘Jongens, we zijn bij mijn kamer.’roep ik boven hun uit. ‘Ik zie jullie nog wel.’
Ik geef ze allebei een knuffel, en een kus op hun wang. Dan loop ik mijn kamer in, en kijk naar mijn moeder, die rustig ligt te slapen. Snel duik ik in mijn pyjama en laat me op bed vallen.
‘Ogod.’mompel ik en ik begraaf mijn hoofd in mijn kussen.