Chapter 1.

‘Mam, mam?’fluister ik zachtjes en ik schud mijn moeder op en neer. ‘Mam, we gaan zo landen.’
Mijn moeder opent haar ogen, en kijkt me verward aan. Alweer. Ze is geestelijk gehandicapt, en ze is heel vaak in de war. Des ondanks, is ze wel ontzettend lief.
Als we geland zijn, pakt mijn moeder mijn hand stevig vast en kijkt om zich heen. ‘Eef, waar zijn we?’vraagt ze met een kleine trilling in haar stem. ‘We zijn in New York, lieve schat. Daar hebben we een vakantie naar geboekt, weet je nog?’zeg ik met een glimlach, en mijn moeder kijkt me aan. Ze knikt, maar ik zie aan haar gezichtsuitdrukking dat ze geen idee heeft. Ik zucht, en pak onze koffers van de band af. ‘Wil je meteen naar het hotel, of wil je eerst nog wat drinken?’vraagt mijn moeder dan, en ik schrik een beetje. Soms merk je helemaal niets ervan dat ze gehandicapt is.
‘Laten we maar eerst naar het hotel gaan, dan kunnen we onze koffers neerleggen. We kunnen daarna nog altijd even wat gaan drinken.’ Mijn moeder knikt instemmend, en ze pakt mijn arm vast.
Langzaam lopen we naar ons hotel, dat vijf minuten van het vliegveld afligt.

‘Blijf jij hier bij de koffers, dan haal ik de sleutel van de kamer.’ Ik kijk mijn moeder aan, en loop dan naar de balie.
‘Goedemiddag, ik had gereserveerd. Op naam van Sullivan.’ De vent die achter de balie staat kijkt me nors aan, en drukt de sleutel in mijn hand, zonder ook maar een woord te zeggen. Ik trek een wenkbrauw op, en draai me weer om. Ik loop naar de plek waar mijn moeder zou moeten staan, maar waar nu alleen de koffers staan. ‘Mam?’roep ik uit en ik zucht. ‘Niet weer.’
Ik wil net weglopen, als ik een hand op mijn schouder voel. ‘Zoek je haar soms?’ Een warme, zachte stem zorgt dat ik me razendsnel omdraai. Ik zucht opgelucht als ik mijn moeder aan de hand van een jongen zie. ‘Oh, dankje, dankje!’ Ik omhels de jongen, en daarna mijn moeder. ‘Mam, niet zomaar weglopen. Ik had gezegt dat je bij de koffers moest blijven.’ Ik richt me naar de jongen en glimlach. ‘Heel erg bedankt. Als ik iets voor je kan doen!’ De jongen steekt zijn hand naar me uit, en grijnst. ‘Ik ben Justin. Je zou nog een keer voor me kunnen glimlachen.’ Ik glimlach, en pak zijn hand aan. ‘Ik ben Eef.’zeg ik en ik knik. ‘Eef? Dat is nou niet echt een Amerikaanse naam.’ Ik lach, en haal mijn schouders op. ‘Dat kan als je uit Nederland komt.’ ‘Ah, Nederland. Daar hebben jullie toch lekker kaas?’ Nu is het de beurt aan mijn moeder om te lachen. ‘Dat lijkt maar zo, de kazen zijn echt vreselijk.’ Justin kijkt me vreemd aan, en ik haal mijn schouders op. ‘Ze is geestelijk gehandicapt, mar zo nu en dan heeft ze een helder moment.’ Ik pak de koffers van de vloer, en mijn moeder pakt mijn arm vast.
‘Nou, dag, Justin!’zeggen mijn moeder en ik tegelijk. Ik kijk mijn moeder even aan, en barst dan in lachen uit. Ze is dan niet helemaal bij, maar wel mijn beste vriendin. En ze weet wanneer iemand me leuk vind. Thank you.