8

‘Kut, zo kan ik toch niet naar de rector?!’ We waren inmiddels in het hoofdgebouw, vlakbij zijn kantoor.
‘Ren terug,’ stelde Clemmie voor.
‘Op deze schoenen ? Dan breek ik gegarandeerd een been.’
‘Schat, je zit toch al in de problemen, doe geen moeite, het maakt nou echt niet meer uit of je een broek of een rokje aan doet hoor.’
We renden naar de toiletten, rolde een driedubbele laag wc papier over de wasbakken uit en gingen er op zitten. Stap voor stap namen we door wat ik wel en niet moest zeggen.
Daarna liep ik naar het kantoor van de rector.
‘Kom maar binnen, mevrouw Smith,’ dreunde het vanuit het kantoor. De stem van die man werd met de keer lager.
Ik plofte neer op één van die duivelse grote zwartleren stoelen.
‘Zo, hopelijk bent u in een iets beter humeur en kunt u mij nu wel vertellen wat er aan de hand is.’ Raak.
‘Ik ben in een beter humeur, meneer.’
‘En ook in staat mij te vertellen wat er aan de hand is?’
Ik twijfelde. Ik kon toch niet zomaar aan de directeur van mijn school vertellen over Jay en zijn slappe smoesje?
‘Euhh…Moet dat?’
‘Het lijkt me wel noodzakelijk.’
‘Kut.’
‘Dit soort taal wil ik hier niet horen, mevrouw Smith. Let op uw woorden. En vertel me nou eens wat er gebeurt is. Ik word steeds nieuwsgieriger.’
‘Ik zat in biologieles, ik kreeg een smsje…’
Hij onderbrak me met: ‘Waarom droeg u uw mobiel bij u?’
‘Dat doe ik altijd?’
‘Tegen de regels in?’
‘Ja?’
‘U verbaasd me met uw eerlijkheid, mevrouw Smith. Ik weet dat meerdere dit doen, maar de meeste zullen dit niet toegeven. Maar vertel verder.’
‘En toen vond mijn leraar het nodig om die voor te lezen aan de hele klas.’ Ondanks dat ik probeerde neutraal te klinken, klonk mijn stem toch enigszins verbitterd.
‘En wat stond er in die sms?’ Waarom vroeg hij dat toch de hele tijd?
‘Dat is privé.’
‘Oké. Dit maakt het ietsje moeilijker. Weet u zeker dat u het toch niet wilt vertellen?’
‘Ik ga toch ook niet in uw lades kijken welk merk ondergoed u draagt?!’
Doodse stilte. Ik geef toe, ietsje gewaagd. Misschien iets té zelfs.
‘Tja… Als u zegt dat het privé is, ga ik ervan uit dat het uw ouders waren, of uw vriendinnen, of misschien… uw vriendje?’ Raak. Alweer.
‘Daar moet u maar vanuit gaan, ja.’
‘Laten we zeggen… vriendje. Waarom zou u anders zo ontsteld zijn over het feit dat uw leraar het voor de hele klas voorlas?’
‘Nou, het is sowieso onbeschoft om dat te doen. Ik bedoel, hij hoort het direct uit te zetten en over een week weer terug te geven, niet mijn sms voor te lezen voor de klas.’
‘Ik geef toe, dat was een fout van uw leraar. Hij overtrad de regels, maar u ook. Staan u en uw leraar dan quitte?’ Laten we het daarop houden, in plaats een straf voor Aurelia en haar grote mond, die hij overigens totaal over het hoofd had gezien.
‘Okee.’
‘Dan kunt u nu gaan. Fijne avond, mevrouw Smith.’
Ik was nu wel waanzinnig populair, maar ik had mijn mobieltje nog steeds niet terug. En dat was waarom Clemmie, Arabella en ik een wraakactie organiseerde. We zouden, als iedereen sliep en Krebbe haar ronde had gedaan, naar het biologielokaal sluipen, het bureau van de leraar openwrikken en mijn simkaart uit mijn mobieltje halen. We zouden niet mijn mobieltje meenemen, want dat viel te veel op. Ik had bij één van de meisjes uit het 5e jaar twee afgedankte mobieltjes gekocht, voor een schijntje. De ene zou mijn ingenomen mobieltje vervangen, en de andere ’s avonds aan Krebbe geven. Mijn ouders waren miljonair, dus ik had behoorlijk wat geld meegekregen, en als het op was, smste ik mijn vader en stuurde hij me wat in een envelop.
Hoewel het een afgedankt mobieltje was, was de ene een behoorlijk luxe geval. De andere was iets minder, een koelkast met antenne zonder camera.
Ik zou voor een week mijn simkaart in het ‘afgedankte’ mobieltje stoppen, en na een week zou ik mijn mobieltje terug krijgen, en dan zou ik mijn 2e exemplaar ’s avonds inleveren bij Krebbe.
Toen Krebbe haar ronde had gedaan, Clemmie en Arabella hun tweede mobieltje hadden ingeleverd, en ik mijne gekochte koelkast (Krebbe dacht dat hij nep was, tot ik hem aanzette), stonden we op uit bed. We hadden onze kleding al aan, we waren in bed gaan liggen met alles aan, wat behoorlijk warm was. Krebbe had de deur op een kier gezet, met de prullenbak ertussen, zodat ze kon horen of we wel sliepen, maar die hadden wij direct weer weg gehaald. We renden snel de verdieping af, terwijl Krebbe aan de andere kant van de gang in een kamer was. We renden alle trappen af; huismoeders ontwijkend, en kwamen beneden aan. En toen slopen we naar de deur van het dierenverblijf.
Ik had het kunnen weten; alles gaat geweldig, maar juist dan zijn de huisoma’s zo slim om de deuren van het dierenverblijf op slot te doen. En ze waren ook zo slim geweest om er een hangslot op te hangen. Daar ging ons plan. Over naar Plan B. Die we niet hadden. Clemmie kwam heel geniaal op het idee om door het raam naast de deur naar buiten te klimmen. Gelukkig zat er op het raam geen slot. We rukten het raam open, sprongen, en stonden buiten.