007.

Samen met Gina loop ik richting de uitgang van het gebouw. Gina naast me ratelde al de hele dag aan één stuk door, maar ik kon alleen maar denken aan Emir in de ochtend. Ik ging wel wat te ver, oké ik geef het toe. Maar hij komt opeens opdagen met een Iphone 5S, wie doet nou zoiets? Nou hij blijkbaar.. 'Ga je mee met de taxi?' vraagt Gina, en ik kijk weer op. Mijn blik valt niet op Gina, maar op Emir die naar zijn auto loopt. 'Nee.. ik ehm.. ga zelf wel' mompel ik, met mijn blik nog steeds op hem gericht. 'Jaa, dat zei je gister ook al, t is maar een half uurtje..' zeurt ze verder, maar ik schud me hoofd 'sorry, tot morgen' zeg ik snel zonder haar nog aan te kijken en loop zijn richting op. Een excuus had hij wel verdiend.. toch? 'Emir..' begin ik, en hij kijkt verbaasd achterom. 'Het spijt me' zeg ik snel, en kijk beschaamd naar de grond. 'Ik ging een beetje te ver in de ochtend, ik bedoelde het totaal niet zo..' ga ik verder. Hij lacht zachtjes, 'jaa je ging inderdaad een beetje te ver'. Er viel even een stilte. 'Maar Hope ik..' begint hij, en haalt weer de telefoon weer uit zijn zak. 'Heey Hope' klinkt een meisjes stem achter me en verbreekt het moment tussen ons twee. Emir stopt de telefoon weer terug in zijn zak zodra hij Hanna ziet aanlopen. 'Gaat het al wat beter?' vraagt ze, en kijkt ons aan. 'Jaa.. het gaat goed..' antwoord ik. 'Ooh, de dames hebben elkaar al ontmoet zie ik' zegt een andere jongen plotseling. Hij hoorde ook bij het clubje. Kaj was het volgensmij.. Hij leunt grijnzend tegen de auto van Emir aan. 'Kom je mee? Dan gaan we met zijn allen ergens wat eten' Hanna slaat haar armen over elkaar en kijkt me verwachtingsvol aan. Ik kijk ze allemaal langzaam een voor een aan. Waarom ook niet, dacht ik bij mezelf. Het kon toch geen kwaad?
'Is goed..' zeg ik dan maar.

'En doe daar ook maar zalm bij' maakt Kaj zijn zin af, nadat hij zowat het hele menu heeft besteld. Hun allemaal trouwens. En ik? Ik sla het menu langzaam dicht en kijk op, 'Doe mij maar alleen water..' zeg ik zachtjes.
'Huh ga je alleen water drinken?' vraagt Hanna verbaasd, en ik knik. 'Heb niet echt honger..' lieg ik. Eigenlijk sterf ik van de honger.. maar geld had ik niet. 'Mijn moeder is zo vervelend, ze is nu voor de duizendste keer naar Parijs, ze leeft daar zowat, ik ben al weken alleen thuis' begint Hanna weer te zeuren. Jeetje zeg. 'Ahw, Hanna toch, heb je je moeder gemist?' zegt Kaj lachend, 'Parijs is dichtbij, neem een vliegtuig en ga'. Ze rolt zuchtend met haar ogen, 'Wat moet ik nou weer in Parijs? ik ken het al uit me hoofd.. Maar als jullie zin hebben kunnen we vanavond gaan?' glimlacht ze. Ik haal mijn wenkbrauwen op. 'Vanavond? Parijs?, ik boek de tickets al' zegt Kaj, en haalt serieus zijn telefoon tevoorschijn. Natuurlijk zijn ze serieus, dit is gemakkelijk voor hun. 'Niet naar mij kijken, mijn ouders zijn in Amerika, ik moet letten op mijn broertje dat weten jullie' zegt Emir. Hanna rolt met haar ogen, 'Kom op Emir.. het is maar voor 1 dag er gaat heus niks gebeuren..'. Serieus, wist ze niet van ophouden? 'Zelfs als we zouden willen kan het niet. Uitverkocht' zegt Kaj, en bergt zijn telefoon weer op. 'Ooh jammer.. Achja.. Hope, hou jij ook zo van plotselinge ideeën?' vraagt Hanna, en kijkt me nep geïnteresseerd aan. Ik knik langzaam. Ik kon het beste maar mee spelen denk ik. 'Wie niet..?' antwoord ik zachtjes en kijk naar mijn handen. 'Nou, je zei niks over Parijs? Volgensmij ken je het net als ik helemaal uit je hoofd he?' lacht ze. Ik knik en glimlach wat ongemakkelijk. 'Dus wat is je lievelingsplek dan?' vraagt ze verder. Jemig was dit een interview ofzo. 'Amerika..' zeg ik dan maar en staar nog steeds naar mijn oh zo interessante vingers. Liegen kon ik al helemaal niet als ik iemand in de ogen keek. 'Wacht laat me raden..' zegt Emir, 'niet Miami maar.. New York zeker?'. Ik kijk op, New York? Ik mocht dromen dat ik daar heen ging.. 'Jaa..' zeg ik weer zachtjes en glimlach nep.
'Ik moet even naar de wc, ben zo terug' zegt Hanna, en verdwijnt richting de toiletten.
'Het is pas echt leuk als we met zijn allen naar New York gaan' begint Kaj. 'Zeker' stemt Emir in, 'dat moeten we echt een keer doen, toch Hope?'.
Ik schrik weer op. Ik hoorde niet eens wat hij zei, mijn gedachten dwalen de hele tijd af. Liegen is niet makkelijk.
'Hope?' zegt dit keer een meisjesstem.
Ik sluit me ogen. Ik voel al een steek in mijn maag op het moment dat ik die stem hoor.
Een stem die ik uit duizenden herken.
Ik haal mijn hoofd langzaam op.
Mijn ogen vol met schaamte.
Daar staat ze dan, Lara, van het gebouw.
Op het moment dat onze ogen kruisten, heerste er een plotselinge stilte die ééuwen leek te duren.
Ik kon haar alleen maar verbijsterd aankijken.
Dit was het dan.
Ze verteld nu dat ik een gewone schoonmaakster ben en ik word voor de rest van me leven gehaat.
Waarom loog ik dan ook?
Ik kon nu gewoon net zo goed wegrennen.
'Ik schrok een beetje toen ik je hier zag' begint ze, en kijkt me aan met één wenkbrauw omhoog.
Ik richt mijn blik op me handen, niet wetend wat ik moet zeggen.
Jaa tuurlijk schrik je.
Dit ben ik niet..
'Maarja..' zegt ze langzaam, 'ik zie je nog wel'.
Ik hou mijn adem in.
En bid voor dit moment om snel over te zijn..

Welkom nieuwe abo's. En dankjewel voor jullie lieve reacties. Ik moet gewoon glimlachen als ik ze lees. Ik word er zó blij van
Dit hoofdstukje is helaas een beetje slecht.. sorry xx
Klik op de grijze onderstreepte letters voor de scène !