Hoofdstuk 002

"Wat heb jij dan gedaan?" Zei Taylor toen we weer de krakende trap naar de woonkamer op waren gelopen. Ze stond tegen de rug leuning van de stoffen bank waar ik zojuist nog in zat aan met haar armen over elkaar geslagen. Ik hoorde het geluid dat uit de kelder kwam nog steeds, maar met Thomas en Taylor erbij kan ik het beter negeren.
"Heb je het tegen mij?" Vroeg ik. Ze schudde haar hoofd en wees toen naar Thomas' hand, die nog aan het bloeden was. Het was geen grote snee, maar het was diep genoeg om te bloeden
"Heb jij hem gesneden?" Vroeg ze met een verbaasde ondertoon in haar stem. Ik voelde dat ik het warmer kreeg en knikte terwijl ik me een beetje schaamde. Het was nooit mijn bedoeling om Thomas te snijden, dan had hij me maar nooit moeten laten schrikken. Snel verberg ik het mes achter mijn rug. Gek genoeg begon Taylor te lachen. Ze krijgt altijd van die kuiltjes in haar wangen als ze lacht, ze is een knappe meid. Ze heeft een kleine neus, mooie blauwe ogen en dik, zwart haar. Ze kwam naar me toe en highfivede me.
"Goed gedaan." Zei ze lachend. Thomas schudde zijn hoofd en pakte een pleister uit de keuken.Thomas was ook knap. Hij is de broer van Taylor, ik leerde hem kennen toen ik voor het eerst bij Taylor thuis kwam, en dat is al een hele tijd geleden want toen waren we pas zes en Thomas was zeven. Nu zijn we zestien en is Thomas zeventien, dus dat is tien jaar. Thomas is lang, zijn ogen zijn net zo donker als zijn haar en hij is best schattig.
Ik hoorde het geluid weer. Een deel van geest wilde zo snel mogelijk weg van hier en nooit meer terug komen, maar het andere deel wilde er naar toe, om te kijken wat er was en hoe ik het zou kunnen stoppen. Negeer het Nikki.
"Wat deed je daar trouwens met dat mes?" Vroeg Taylor terwijl ze met een bezorgde blik naar me op keek. Ze is klein, maar ze is een sterke meid.
"Ik uh.." Begon ik. "Ze hoorde het weer." Vulde Thomas aan. Jezus, soms wil ik echt dat hij zijn mond houd. Taylor keek naar me met een meen-je-dit-serieus-blik.
"Nikki je moet gewoon niet zo gek doen, want daar is helemaal niets, en als dat wel zo was, dan zouden wij het geluid ook moeten horen en dat doen we niet." Zei ze. Ik wist dat Taylor me wilde helpen. Ik wist dat ze me gerust probeerde te stellen, maar het hielp niet. Ik hoorde het en als ik het hoor, dan is het echt.
"Dat komt omdat jullie hier nog nooit rond deze tijd zijn geweest." Zei ik toen. Het was 21:00 uur. Elke avond werd het geluid elk uur harder en ging het langer door. Ik heb Taylor en Thomas zo lang als ik kon buiten de deur gehouden rond deze tijd, maar ik denk dat het tijd is dat ze me moeten begrijpen.
"Goed dan. Dan blijven we vannacht hier en bewijzen we dat er niets is zodat jij niet meer met een mes gaat rond lopen als je alleen thuis bent." Zei Taylor vrolijk. Ze draaide een kwartslach op haar tenen en ging toen op de bank zitten om tv te kijken.
"O ja? Wie zegt dat?" Zei Thomas verbaasd. Ik vroeg me af of hij bang was dat ik gelijk had. Thomas was meestal een stuk verstandiger dan Taylor, en dat was hij nu ook. Ik snap waarom hij het niet vertrouwd, maar ik wil dat ze het weten.
"Oké dan." Zei ik. Ik liep naar de bank en ging tussen Taylor en Thomas in zitten. "Ik wens jullie succes."

22:00 uur.
Weer hoorde ik het geluid. Het was harder en het duurde langer voordat het weer weg was vergeleken met het vorige uur.
"Hoorde je dat?" Zei ik een beetje te hoopvol. Ik zag dat Taylor zich concentreerde maar schudde toen haar hoofd.
"Nee ik hoor niets. Hoor jij iets?" Vroeg ze aan Thomas. Thomas concentreerde zich ook maar hoorde niets.
"Wacht nou maar, over een minuut hoor je het weer dus wees stil!" Zei ik lichtelijk gefrustreerd. Als ze het vandaag niet hoorde, zouden ze me nooit geloven.Ik zette de tv uit zodat het doodstil in mijn huis werd. Ondanks de aanwezigheid van drie of meer mensen in het huis, was het stil. Ik keek naar de secondewijzer op de klok en telde af.
Nog tien seconden. Wat als ze het niet hoorde? Of wat als het geluid nu niet kwam omdat ik had gezegd dat ik wist dat het kwam?
Vijf seconden. Taylor keek me verveeld aan terwijl Thomas nog heel serieus zat te luisteren. Ik liet mijn vingers zien om aan te duiden hoelang nog. drie, twee een.
Woeeeeeeeeeeeeeeh Daar was het weer. Ik had zin om een gat in de lucht van blijdschap te springen omdat het er was, en aan Thomas' lijkbleke gezicht te zien had hij het ook gehoord.
"Oké dat was gewoon de wind." Zei Taylor. Haar stem trilde een beetje, van angst waarschijnlijk. Ik grijnsde naar haar.
"Ben je nu net zo bang als dat ik ben?" Vroeg ik haar. Taylor was nooit bang. Niet bang voor spinnen, geluiden, geesten, films. Niets kon haar bang maken. Tot vandaag dan. Toen het geluid de kamer weer vulde, werd Taylor echt zenuwachtig.
"Oké nu wil ik wel weten wat daar is." Zei ze terwijl ze opstond. Thomas schudde hevig met zijn hoofd. "Nuh-uh. Ik ga daar niet naar binnen." Zei hij geschrokken. Ik moest een beetje lachen om zijn reactie.
"ja-uh. Het heeft me nieuwsgierig gemaakt dus nu wil ik het weten. En Nikki stond straks ook op het punt om erachter te komen wat er was dus waarom zouden we niet kunnen kijken?" Protesteerde Taylor.
"Uh, misschien omdat er geesten of monsters in die kelder van dit kind zitten, Taylor. En ík heb geen zin om me letterlijk dood te schrikken." Zei Thomas.
"Ik ben daar wel eens eerder geweest toen ik het geluid hoorde en toen was er helemaal niets. Dus er zitten geen monsters in." Zei ik. Het was waar. Toen ik in mijn eentje - plus een mes dan - in de kelder ging kijken stopte het geluid en was er niets. Ik was dan niet volledig in de kelder komen staan met de deur gesloten en zo. Dat durfde ik niet.
"Nikki, pak drie messen, we gaan voor de zekerheid toch kijken." Zei Taylor terwijl ze naar de deur liep. Ik gehoorzaamde en pakte drie keukenmessen. Ik gaf er een aan Thomas, een aan Taylor en hield er zelf ook een vast.
"Goed ik ga voorop, Nikki geef je hand en loop achter me en Thomas jij loopt achteraan terwijl je Nikki's hand vast houd. Zo kunnen we elkaar niet kwijt raken áls er iets gebeurd." Zei Taylor. Weer schudde Thomas zijn hoofd. "Nuh-uh! Diegene die achteraan loopt word altijd als eerste vermoord! Kijk jij wel eens tv?" Taylor rolde met haar ogen en zuchtte een hele diepe zucht. "Wil jij dan liever voorop?" Vroeg ze met een heel lief stemmetje. Thomas twijfelde even maar schudde toen zijn hoofd. Daar gingen we.
Ik hield Taylors koude, en Thomas klamme hand vast toen we de trap af liepen. Mijn mes zat in mijn riem en de treden onder onze voeten kraakte bij elke beweging. Ze kraakte daarom nog harder dan toen ik er alleen op stond. Als we de trap af zijn horen we het geluid weer. Dit keer is het dichterbij en angstaanjagender dan eerst.
"Dat was het weer." Zei Taylor, en ik knikte. Ik keek omhoog naar Thomas en zag de angstige blik in zijn ogen. Het was dezelfde blik die ik altijd heb als ik hier heen ga. Ook zag ik zijn borst sneller op en neer gaan. Mijn hartslag was rustiger dan normaal. Het was geen normaal tempo, maar het was ook niet snel. Misschien kwam het omdat ik mijn vrienden bij me had.
Wooeeeehh Toch ging mijn hartslag omhoog nu we zo dichtbij waren. Taylor legde haar hand op de koperen klink en duwde hem naar beneden. Ik kneep mijn ogen dicht toen ze de deur openmaakte en we het geluid nog een keer hoorde