Hoofdstuk 3

Anne
Ik kijk op de grote klok en zie dat het 1 minuut over 6 is. Ik vloek in mezelf en ren nog harder. Met een steek in m'n zij een ik door. Ik stop hijgend bij nummer 503 en klop op de poort die bij elk huis is. Er staat een muur om het huis in tegen inbrekers. Een bewaker, die hier in Kenia askari word genoemd doet een klein deurtje open. 'Kom binnen' Zeg hij. Ik glimlach en loop door het deurtje. Als ik in de tuin sta valt mijn mond open van verbazing. Er is een reusachtige tuin en een heel groot huis. Ook is er een zwembad. Ik loop naar de voordeur en druk op de bel. Ik voel de zenuwen in m'n lijf. Het is ook spannend. Wat als ze heel boos worden omdat ik te laat ben?
Een man met een grote snor doet open. 'Te laat!' Bromt hij. 'Ach Tenn laat haar, wees blij dat ze er is!' Hoor ik een vrouwen stem. De man doet de deur verder open en ik loop nadat ik m'n voeten heb geveegd naar binnen de hal in. Ik kijk bewonderend rond. Het is erg groot. In de rechterhoek staat een tafel met een, tja wat zou het zijn. Het is een groot scherm en er is iets waar ik een vrouw de hele tijd op zie drukken. Er veranderd steeds iets op het scherm. Ik blijf ernaar staren en dan draait de vrouw zich om en staat op. 'Ik ben Fara' Zegt ze en ze heeft me een hand. 'Ik ben Anne' Zeg ik. 'Hoe oud ben je?' Vraagt ze en ze kijkt me onderzoekend aan. 'Ik ben 13 mevrouw' zeg ik. Ik kijk de vrouw aan. Ze is duidelijk niet Keniaans. De is blank. Haar lichte haar straalt in de zon die naar binnen schijnt. Ik glimlach. 'Is dat niet een beetje jong om te werken?' Vraagt ze aan me. Ik haal m'n schouders op en kijk weer naar het rare ding. Ik verzin er allerlei gekke namen voor maar het klinkt allemaal niet. Ik zucht. Kennelijk zie Fara me kijken naar het rare ding want ze zegt tegen mij: 'Dat is een computer.' Ik laat het rare woord tot me doordringen en herhaal het een paar keer in m'n hoofd. Fara glimlacht alsof ze m'n gedachten kan lezen. Ik kijk haar aan en glimlach. 'Waar staan de schoonmaakspullen?' Vraag ik aan Fara. Kennelijk is het een rare vraag want ze schiet in de lach. 'Wil je niet eerst het huis zien?' Vraagt ze aan me. Ik kijk haar aan. In heb al zo vaak bij een gezin gewerkt en daar moest ik altijd heel hard werken. De man met de snor is ondertussen al naar een bank gelopen die in de woonkamer stond. De woonkamer was een paar treden naar beneden en ik vond het wel grappig. Het was lager dan normaal. 'Kom' Zei Fara en ze stak haar hand uit naar mij. Samen met Fara liep ik door het hele huis. 'Wat moet ik als eerste doen?' Vroeg ik aan Fara. Ze keek me raar aan. Ze moest er zeker aan wennen dat ik nog jong was. 'Kom, ik maak het ontbijt klaar voor de kinderen en dan mag jij me helpen zodat je weet waar het staat. Daarna brood smeren voor school' Zei ze. Bij de woorden brood en school keek ik haar raar aan. 'Wat is brood en wat is school?' Vroeg ik voorzichtig aan Fara. 'Ach, jij bent zeker je hele leven al hier in een sloppenwijk in Kenia hè?' Zei ze. Ik knikte. Ze legde me uit wat brood was en wat school was.
Samen met Fara dekte ik de tafel. Ik keek verlangend naar het brood. Ik zuchtte. Mijn maag rommelde. Fara hoorde het en gaf me een boterham. Ik keek haar aan. 'Neem maar' zei ze en dankbaar at ik het brood op. Ik vond het heerlijk en genoot er echt heel erg van. Ik glimlachte naar haar. Ik at altijd pap en als avondeten altijd chapati. Maar dan mochten we er altijd maar 1. Chapati is een soort van pannekoek. 'Wat eet jij altijd?' Vroeg Fara aan mij. Ik legde haar het snel uit. 'Kan je het snel maken?' Vroeg ze aan mij. Ik knikte en legde uit wat je nodig had. Voor ik door had wat er gebeurde stonden Fara en ik vrolijk Chapati te bakken. De eerste lukte best wel goed en ik gaf hem aan Fara. Ze glimlachte toen ze het had geproefd. 'Hoe zeg je heerlijk in het Swahili?' Vroeg ze aan mij. Ik glimlachte. Tot nu toe had ik hier Engels gepraat wat bij Fara met een accent was. 'Tamu Sana' Zeg ik tegen Fara. 'Tamu Sana' Zegt Fara. 'De Chapati is Tamu Sana' Zegt ze. Ik lach en samen bakken we verder.