Omaaaa!!!

Het is half tien. Snikkend duwt Roos de voordeur open. Haar vader, Jeffrey, komt meteen op haar afrennen. "Roos!" schreeuwt hij. Zijn gezicht staat bang. "Ik was zo bezorgd! Ik had gezegd negen uur! Ik dacht dat er iets gebeurd was!"
Roos begint te huilen.
Jeffrey zucht en drukt zijn dochter tegen hem aan.
"Ik kon hem maar niet vinden papa! Zo lang gezocht, en geen een mooie, fijn zittende jurk!"
"Roos toch..." Jeffrey laat haar los.
"Kom eens mee. Ik heb een verrassing voor je."
Roos kijkt haar vader verbaasd aan. Een verrassing? Toch geen jurk?
Ze loopt achter haar vader aan naar de reusachtige woonkamer. Op de bank zit haar oma!
"Oma Bettie!" gilt Roos blij.
Oma Bettie lacht. "Roos!" ze trekt haar kleindochter op schoot en knuffelt haar. "Ik was bezorgd om jullie. Ik dacht; gaat het daar in Engeland wel goed? Met school, vriendjes en vriendinnetjes en of je weer een nieuw lievelingspaard hebt, en natuurlijk vroeg ik me ook af hoe het huis beviel natuurlijk. Maar als ik zo eens rond kijk in dit paleisje van jullie, weet ik het antwoord eigenlijk al. Je vader heeft me al een rondleiding door het huis gegeven Roos. Maar jou kamer mag je me zelf laten zien."
Roos glimlacht en veegt met haar hand over haar wang.
"Lieverd toch! Heb je gehuild?" vraagt oma geschrokken.
Roos vertelt over het schoolfeest van zaterdag en dat James haar heeft gevraagd, maar dat ze nog geen jurk heeft.
"Ik heb de hele middag en avond in de stad rond gelopen oma! Maar nee hoor, helemaal niks!"
"Hoe kan dat nou toch lieverd? Jou staat alles!"
Roos glimlacht. "Dank u oma, maar ik heb toch niks gevonden. Ik denk dat ik maar niet ga."
Haar oma mompelt iets. Het valt Roos op dat haar oma een blik wisselt met Jeffrey, die zijn hoofd schud. Daarna kijkt hij even naar Roos en slikt hij. Roos merkt dat hij zich groot probeert te houden.
"Wat is er?" vraagt Roos. Ze kijkt van haar vader naar oma Bettie.
Oma Bettie staat op van de bank. "Nou, laat me maar eens die mooie kamer van je zien," begint haar oma vlug ergens anders over.
Roos haat het als ze ergens buiten wordt gehouden. Toch loopt ze naar boven, gevolgd door oma Bettie en haar vader, om haar kamer te laten zien.
Oma Bettie's ogen worden groot. "Kind, wat een mooie kamer. En je hebt ook nog eens een balkon! Bofferd!" Haar oma loopt het balkon op en zakt neer op het bankje. "Het kijkt ook nog eens uit op die mooie tuin van jullie. Er moeten trouwens nog wel wat meer bloemen worden geplant daar beneden, en meer planten in huis want och och..." mompelt haar oma erachteraan.
Jeffrey lacht. "Er staan al genoeg bloemen Bettie, maar over die planten in huis heb je gelijk. Roos ga jij je huiswerk even maken? Dan kan oma even rustig zwemmen nog voordat ze naar bed gaat want dat was ze nog van plan, hè Bettie?" Jeffrey kijkt vragend naar zijn schoonmoeder.
Bettie staat op en loopt weer Roos haar kamer in. De balkon deuren laat ze open staan. "En dit lekkere weertje noemen ze hier winter. Dit weer is in Nederland gewoon de lente," mompelt oma. Ze negeert haar schoonzoon volkomen.
Roos twijfelt even of ze er wat van moet zeggen. "Oma, hoe lang blijft u hier bij ons?"
Oma Bettie glimlacht en aait over Roos haar haren. "Een maand lieve schat."
Roos springt een gat in de lucht. "Gaaf!" roept ze.
Bettie glimlacht. Roos knuffelt haar.
Opeens begint haar vader te huilen. "Ik kan het gewoon niet Bettie! Dan lijkt ze nog meer op haar!"
Roos laat geschrokken haar oma los. Ze kijkt naar haar vader, die daar hulpeloos staat te huilen.
Wat is er aan de hand?