006.

Ik liepp nog steeds denkend aan de foto van Emir het huis van Cloë uit. 'Wat sta je nou in je eentje te glimlachen?' zei iemand, ik schrok op. Mijn blik viel op Lara, also known as, de bitch van het gebouw. Oké nee, ik overdrijf, ze is wel aardig. Alleen haar ego kon ik niet uitstaan. Ik liet mijn blik even over haar glijden, haar haren, kleding, schoenen, alles was zó anders dan ik.. Ze hield haar hondje in haar handen vast alsof het haar baby was. Ik aaide hem even over zijn hoofdje. 'Kunnen jullie de volgende keer dat jullie vuilnis ophalen niet op de bel drukken? Mijn hondje Sugar is een beetje ziek en ze moet voldoende slaap hebben' zei ze en keek me wat arrogant aan. Ik glimlachte en knikte, 'tuurlijk, fijne avond' zei ik, en vervolgde mijn weg naar huis.

The next day

'Doe deze ook in je tas' zegt me moeder en haalt de oude telefoon van mijn vader weer tevoorschijn. Ik schud snel me hoofd en hou me tas voor me, 'Mama nee, doe even normaal!' zeg ik geïrriteerd. 'Hope, ben je helemaal gek geworden, wil je dat je vader weer naar school komt!?' ik rol met me ogen, 'Ik hoef het niet. Niemand heeft zo'n telefoon' zeg ik weer. 'Doe jij maar even normaal, je hoeft er alleen maar mee te bellen, hier pak het!' zegt ze weer en ik schud mijn hoofd. 'Hope-' 'Mama nee! Ik hoef het niet, er gaat heus niks gebeuren, ik kom gewoon na school naar huis!' onderbreek ik haar. 'Mij best' zegt me moeder en stopt de telefoon boos terug in haar tas. 'Vandaag hou ik hem bij me Hope, maar als je vader erachterkomt zeg ik niks! Deze telefoon is van jou nu'. Ik zucht en negeer haar, 'De bus is er' mompel ik. 'Hope, Niet te laat thuis komen vanavond! Geen problemen veroorzaken' gaat ze verder. Ik stap snel de bus in, zodat ik geen antwoord hoef te geven. Jemig.

Ik loop geïrriteerd de trappen van de school af naar mijn lokaal. Leuk begin van de ochtend. Me ouders waren zo irritant bezig, de hele tijd houden ze me in de gaten. Alsof ik een klein kind ben, ik weet niet of ze het doorhebben, maar ik ben oud genoeg om op mezelf te letten. Ze gedroegen zich als een stel stalkers. 'Goeiemorgen' hoor ik iemand zeggen, als ik net het einde van de trap heb bereikt.
Ik knipper even geschrokken met me ogen en kijk hem aan.
En hier is mijn derde stalker.
Vind hij het normaal om de hele tijd uit het niets me weg te blokkeren..
Maar zodra onze ogen kruisen, verdwijnt mijn geïrriteerde gevoel, en gaat mijn knop gaat gelijk om naar.. verlegen? zenuwachtig?
'Goeiemorgen Emir' glimlach ik zwakjes en kijk wat ongemakkelijk om me heen.
'Hier dit is voor jou' zegt hij plotseling en haalt een telefoon uit zijn broekzak, 'alsjeblieft' zegt hij terwijl hij het overhandigt.
Wat..?
Ik staar verbijsterd naar de Iphone 5S die hij vasthoud.
'Het is niet zo een goed model als jou oude telefoon, maar het kan er mee door hoop ik' grapt hij.
En daar switchte de knop weer.
Ik kijk hem aan, 'Maak je een grap!?' val ik wat uit, hij schrikt van mijn reactie.
'Wat bedoel je hiermee!? Hoe bedoel je, niet zo'n goed model als de mijne?'.
Serieus, wat denkt hij?
Ik kijk weer boos naar de telefoon.
'Wie heeft tegen jou gezegd dat je een mobiel voor me moet kopen? Ben je gek geworden?'.
Jezus. Denken mensen nou altijd dat geld en spullen alles oplost?
Ik zei toch dat hij niks hoefde te doen. Ik kan dit toch niet aannemen?
Ik draai me geïrriteerd om en loop weg.
'Zo bedoelde ik het niet!' zegt hij.
Ik stop abrupt met lopen, en bijt twijfelend op me lip.
Ik kijk terug over mijn schouder naar zijn gezicht.
Hij staat nog steeds verbaasd met de telefoon in zijn handen.
Waar ben je mee bezig Hope.. Je overdrijft.. zegt een stemmetje in mijn hoofd.
Ik zucht, en schud de gedachte snel weg.
Nee, jammer dan..


Druk op de grijze letters voor de scène!