005.

Ik veeg boos de tranen weg van me wangen en kijk naar mezelf in de spiegels. 'Leugenaar..' fluister ik zachtjes naar mezelf. Ik zag er vreselijk uit. Ik neem weer wat water in me handen en maak me gezicht er mee nat om op te frissen. De hakken van een ander meisje die de wc's binnenkomt, klinkt als een melodie op de harde vloer. Ik sluit mijn ogen en haal een paar keer diep adem. 'Gaat het?' hoor ik naast me, en ik schrik op. Het meisje met donkerblond haar, perfecte make-up, en kleren alsof ze een supermodel is kijkt me aan. Ik vergelijk ons twee in de spiegel. Een wereld van verschil.. 'Nee.. er is niks.. alleen een beetje hoofdpijn' zeg ik zachtjes, en droog daarbij me gezicht. 'Kan ik je ergens mee helpen?' gaat ze verder, heel erg geïnteresseerd klonk ze ook weer niet. 'Nee, dankjewel' glimlach ik nep. 'Ik ben Hanna' zegt ze, en steekt haar hand uit. Ik kijk er even naar, natuurlijk viel een perfecte manicure op haar nagels niet te ontbreken. 'Hope..' zeg ik en neem haar hand aan. 'Jaa weet ik' glimlacht ze, 'ik ben een vriendin van Emir..' Er valt een stilte. Het was raar dat ze dat opeens uit het niets zei. Ik kijk haar verward aan. Oke..? Leuk? Wat moest ik daar nou weer op antwoorden, ze kijkt me nog steeds glimlachend aan. Maar niet een gewone glimlach, alsof ze me hiermee probeert te raken. 'Ik.. kom te laat voor de les' zeg ik om de stilte te verbreken, en loop Hanna weer voorbij.

Back at home

Zachtjes maak ik de deur van onze voordeur open en zet een stap naar binnen op me tenen. Voordat ik me schoenen uit kan doen, staat me moeder al voor me met een boze blik. Een hele boze blik. 'Snel! Vlug doe je schoenen nu uit!' fluistert ze, en helpt me met me jas op te hangen. Ik loop haastig met haar mee naar mijn kamer, waar ze de deur met een klap sluit. 'Hope! Ben je gek geworden! door jou zat ik de hele dag in de stress!' zegt ze zachtjes, zodat me vader niks hoort. 'Je vader was ook boos op mij, trek snel deze kleren uit!' ze trekt boos aan me vest. Ik doe het vest geïrriteerd uit en smijt het op mijn bed, 'Waarom laat je papa naar school komen!?' fluister ik terug. 'Het is een universiteit, geen kleuterschool!', 'Niet schreeuwen!' zegt me moeder waarschuwend. Ik doe me armen over elkaar en ga zitten op me bed. Fijn. 'Je weet toch hoe je vader is, je neemt ook nog eens je telefoon niet op' gaat me moeder verder. Ze kijkt me nog steeds met een boze blik aan, ik haal me schouders op. 'Kijk hoe je er bij loopt, het is een school!' ze wijst woedend naar me benen. 'Jaa wat moest ik aandoen!?' ik loop naar me kast en gooi een stapel van me eigen kleren op de grond. 'Moet ik deze markt kleren naar school dragen? Dan doe ik de kleren van Cloë wel aan als ik vuilnis ga ophalen!' zeg ik boos. Me moeder kijkt verdrietig naar mijn eigen kleren. 'Hope..' begint ze, en gaat weer voor me staan. 'Lieverd..' ze legt haar handen op me wangen, 'Je mag aandoen wat je wilt, maar verstop de kleren van Cloë als-je-blieft' zegt ze. En kijkt me diep in de ogen aan.
'Hope!' klinkt het vanuit de woonkamer. Mijn vader.. 'Doe snel dit aan, niet weer zo verschijnen!' fluistert me moeder, en geeft me een joggingbroek. Ik trek hem snel aan over me kleren en loop naar de woonkamer. 'Jaa papa..' zeg ik, en kijk naar de grond. Zijn gezicht was op dit moment niet een optie. 'Nummer 8 roept je. Blijf niet te lang' zegt hij als enige. Nummer 8. Cloë's huis..

'En hoe gaat je school? Vertel' vraagt Cloë, terwijl ze in haar tijdschriften bladert. Ik kijk op van haar laptop die ik op mijn schoot had, we zaten allebei op haar bed. Net als ik antwoord wil geven op haar vraag komt mevrouw Ella ook de kamer ingelopen. 'Hier zijn je nieuwe boeken Cloë' zegt ze, en legt de stapel schoolboeken op haar bureau. 'Oh Hope! Ik zie je nu pas, hoe gaat het op school?' vraagt ze nieuwsgierig. Waarom vraagt iedereen dat? 'Gaat goed hoor..' glimlach ik. 'Ik ga naar een nieuwe bijlesinstituut, deze keer kiest me vader het uit' glimlacht Cloë naar mevrouw Ella. Waarschijnlijk alleen maar om haar te irriteren. En het werkt, mevrouw Ella haar gezicht vertrekt. 'Misschien moet je Hope niet te lang bezighouden, ze heeft vast een hoop leerwerk, aangezien ze naar de universiteit gaat.. Maar achja, ik ga maar weer he, veel plezier' glimlacht ze nep, en verlaat de kamer. Cloë rolt geïrriteerd met haar ogen, 'Ik kan niet eens meer ademhalen, ze probeert me alleen maar te verlagen!'. Ik leg de laptop weg, en ga naast haar zitten, 'Focus jij je maar op school.. dit jaar ga je het halen' glimlach ik. 'Me vader houd me ook maar alleen met haar bezig.. het enige wat ik heb is deze tijdschriften..', ze haalt weer een nieuwe tijdschrift tevoorschijn. 'Kijk ik ga je iemand laten zien, hij is zo perfect, hij is het enige wat mij blij maakt' zegt ze enthousiast en bladert er doorheen. Ze stopt op een gegeven moment bij een bladzijde en wijst naar een plaatje. Ik spleet even mijn ogen om de foto beter te zien. 'Hij is knap he..?' glimlacht ze. Ik voel hoe ik een warm gevoel krijg in mijn buik, bij het zien van zijn foto. Hij.. Hij was overal.. 'Dit is Emir Williams.. bekend in het uitgaansleven en tegelijkertijd één van de mooiste jongens ooit' zegt ze dromerig. Ik glimlach voorzichtig, en staar nog steeds naar zijn foto. Emir..

Ik heb zó veel inspiratie, ik ben echt al heeel erg vooruit aan het schrijven.
Dankjewel voor alle leuke reacties (: xx