Hoofdstuk 3

Charlotte.
Als de voordeur open gaat en ik Justin's betraande gezicht zie, breekt mijn hart. Er beginnen meerdere tranen over mijn wangen heen te lopen terwijl ik mijn armen om hem heen sla. Ik wil niet dat hij verdrietig is, dat verdient hij niet. 'I-I am s-sorry.' Snik ik zachtjes terwijl ik hem stevig blijf vasthouden. Ik had al veel eerder naar hem toe moeten gaan.

Justin
Ik zeg niets als ik Charlotte haar armen om me heen voel. Door mij is ze aan het huilen. Alleen omdat ik voor een keer aan mezelf probeer te denken. Ik voel me gelijk al nog slechter. Ik zit hier nu echt in een tweestrijd. Als ik de kans krijg, moet ik dan naar LA gaan? Of de kans maar niet grijpen en hier blijven voor haar? Zachtjes zucht ik. Ik wil er maar wat graag voor haar zijn, maar ik kan niet op twee plekken tegelijk zijn. Ik houd van haar, echt waar, maar... de kans dat ik iemand zoals Scooter tegen zou komen en dan ook nog eens een platencontract bij hem hebben kunnen tekenen is een kans die je maar zelden krijgt. Net zoals de kans dat je iemand vindt die van je houdt om wie je bent...

Charlotte.
Als hij me niet terug knuffelt maar als versteend blijft staan laat ik hem los. Is hij boos op me? 'P-please don't b-be mad at me.' Snik ik terwijl ik weg kijk. Als hij naar LA gaat, dan gun ik hem dat. Want.. we houden toch contact? Misschien kan ik hem af en toe opzoeken... of komt hij hier naartoe, als hij daar tijd voor heeft. Ik bedoel.. het is niet zo dat we elkaar niet meer spreken of ik hem nooit meer zie. Ik had gewoon niet zo stom moeten reageren en het hem gunnen.

Justin
'I'm not mad at you.' Zeg ik op fluistertoon. Ik weet niet wat ik ben op dit moment. Teleurgesteld dat ze me niet steunt? Ik weet het gewoon niet. Langzaam draai ik me om om vervolgens weer naar mijn kamer toe te lopen. Lichtjes frons ik als ik mijn telefoon in mijn broekzak voel trillen. Desalniettemin neem ik wel gewoon op en hoor ik al snel dat het Scooter is. Hij heeft zeker mijn moeder gebeld en die heeft hem mijn nummer gegeven waarschijnlijk. Naar LA gaan? Hoe aanlokkelijk het nu dan ook klinkt... ik kan het niet. 'I'm sorry Scooter, I can't come to LA. Now or...' Zachtjes zucht ik voor ik het laatste woordje uitspreek. '...ever.'

Charlotte
Als Justin naar boven loopt, loop ik achter hem aan, nog zacht snikkend. Ik blijf op de gang staan. Moet ik nou zijn kamer in gaan of is dit een teken dat hij alleen wil zijn? Als ik hem hoor praten stop ik met huilen om te luisteren. Hij gaat nooit naar LA? Voor mij? Maar dat wil ik helemaal niet! Natuurlijk wil ik dat hij blijft, maar ik wil niet dat hij blijft omdat ik het wil. Ik weet dat hij naar LA wil, dus dat moet hij dan ook doen. Ik loop zijn kamer in en pak Justins hand vast, ook al is hij nog aan de telefoon. Ik kijk hem aan en wacht tot hij ook naar mij kijkt. 'Go...' Zeg ik dan zachtjes, maar wel gemeend. Hij moet gaan, dit is bestemd voor hem.

Justin
'I know I signed the contract, but I just can't.' Zeg ik en bijt op mijn lip als hij vraagt waarom. 'It's... complicated.' Antwoord ik en kijk even kort naar Charlotte als ik merk dat ze mijn hand heeft vast gepakt. 'I'm sorry Scooter.' Mompel ik en hang op. Ik stop mijn mobiel weer in mijn broekzak en zucht. 'Why aren't you happy? I did what I had to, to stay with you.' Even kijk ik naar haar, maar al snel weg. Probeer ik aan een ander te denken is het weer niet goed. Ik doe alles gewoon fout. Ik wil naar LA, maar daar doe ik haar pijn mee. Ik ga niet, is het ook niet goed.

Charlotte
'Justin... I know you're not going to be happy here in Stratford... don't stay here for me, but go to LA. I know you want it. Just call Scooter again and tell him you changed your mind. Please.' Ik kijk hem smekend aan. Het is raar ja, dat ik smeek dat hij naar LA gaat, maar ik wil niet dat hij ongelukkig is. Ik wil dat hij blij is en geniet van het leven.

Justin
Zachtjes bijt ik op mijn lip. Nee ik zal hier niet gelukkig zijn, maar ook niet in LA. Dan ben ik daar zonder haar en dat wil ik niet. De kans dat ik haar meekrijg is klein, nihil zelfs. 'I'm not going. Leaving you here hurts, not only for me but for you as well. You broke into tears over the phone because I made a selfish decision. I won't leave. I don't want to hurt you. And if that means not going to LA then so be it.'

Charlotte
'But... can't you try it? I don't want you to be older and regret the decision you make right now. I'm not running away from you. I'm staying, this chance not. Please keep it. If you really don't feel different when you're there you can come back.' Ik knijp zacht in zijn hand en kijk hem aan. Het is heel lief dat hij dat zegt, maar mijn gevoel zegt dat hij deze kans moet pakken.

Justin
Zuchtend trek ik mijn hand los. 'Nothing what the fuck I do is right. I don't want to be selfish, it's wrong. I'm selfish for once and it's wrong yet again. Tell me what to do then. Everyone has their own ideas of how I should be so tell me then.' Ja ik ben het een beetje zat dat mensen denken dat ze weten hoe ik me moet gedragen.

Charlotte
Ik bijt op mijn onderlip en kijk weg. 'You should do what you wanna do... not what I say... I just want you to know that whatever you choose I will support you in your decision...' Ik slik. 'I'm sorry if I gave you the feeling that I wanna make your decision.'

Justin
Zachtjes zucht ik. 'If I do what I wanna do, no one that can stand me will want to be around me anymore.' Zeg ik en haal een hand door mijn haar heen. 'LA is the city for me to be when I want to follow the steps of Michael Jackson. But if I do that I'll have to leave you here alone.'

Charlotte
'You're not leaving me here alone, okay? We keep in touch Justin. Maybe there's a chance I can fly over to LA in vacations...' Ik kijk hem aan aan. 'It's important right now that you think about yourself.' Ik speel wat met mijn vingers. Hoe lastig ik het ook vind, het is echt belangrijk dat Justin zichzelf vindt. Dat hij goed in zijn vel gaat zitten.

Justin
Ik kijk zuchtend naar haar. 'And what if the opposite happens, hm? What if you get tired of the long distance relationship with me and decide to move on with David or any other guy from Stratford? Ever thought about that? I don't think so.'

Charlotte
'As long as I know that you love me, I will be waiting for you. Justin. I promise you that.' Ik kijk hem aan. Dat meen ik echt. Als hij me laat zien dat hij nog aan me denkt en dat hij mij wil en van me houdt, zal ik op hem wachten. Maar als hij door gaat zonder mij, zal ik hem los moeten laten, als me dat überhaupt lukt.

Justin
'You won't. Even if I go, it'll mean long days in the studio, writing songs, interviews, dance rehearsals and eventually I'll have to go on tour. I'll try to call you when I have free time, but it'll be so littlethat you'll get tired of it or you'll start to think that I don't love you at all.' Zeg ik en haal lichtelijk gefrustreerd een hand door mijn haar heen. 'It's either you go with me or I'm not going at all.'

Charlotte
'Justin, stop.' Ik kijk hem aan. 'I already told you that I'll wait for you. If I know that you're doing your best to call me, that's enough. Even if it's once a week. Or once in two weeks.' Ik mag echt niet met hem mee van mam, dat weet ik nu al. En ik wil niet dat hij daardoor hier blijft. Als hij niet naar me luistert, dan zal ik hem op een andere manier daar naartoe moeten krijgen. Een manier die ik liever helemaal niet wil gebruiken. Want dat gaat ons beide heel veel pijn doen.

Justin
'Even when it's only once a month? Well? Being with someone who's famous or will be famous isn't easy Charlotte. Especially when it comes down to a long distance relationship...' Ik zucht. Ik wou dat ik die kans niet had gekregen of dat de keuze gewoon een stuk makkelijker was dan nu.

Charlotte
'I know... but I will do everything for you Justin...' Ik kijk hem aan en zucht zachtjes. 'So... you're still not going?' Ik wil echt niet doen wat ik ga doen als hij zegt dat hij niet gaat. Ik word er gewoon zenuwachtig van. Want als ik het niet doe, zie ik Justin over een aantal jaar voor me die er ontzettend veel spijt van heeft dat hij niet is gegaan.

Justin
'So you'll be patiently waiting here in Stratford for me while the whole will try to break us apart and break me down in the process?' Vraag ik en bijt op mijn lip. 'Don't you dare to break up with me to make me go.'

Charlotte
Ik kijk weg van Justin naar de grond. 'I will wait yes.' Ik zal mijn uiterste best doen om op hem te wachten. Als ik hoor wat hij als laatste zegt, durf ik helemaal al niet meer op te kijken. Als dat de enige manier is dat hij naar LA gaat, dan zal ik dat inderdaad doen.

Justin
Moeilijk slik ik. 'Then I guess we are no longer together. You are the only reason for me to stay here and now I don't have anything here anymore.' Hard bijt ik op mijn lip. Ik had moeten weten dat het te mooi was om waar te zijn...

Charlotte
Als hij de woorden uitspreekt, wil ik weer huilen, maar ik houd me groot. Moet ik nu gaan? Moet ik blijven? 'I-I... love you.' Ik kijk op naar hem. Ik houd echt van hem. Met heel mijn hart. En daarom moet ik dit doen. Ik haal diep adem en knipper de tranen die ontstaan weg. Dan draai ik me om en loop ik zijn slaapkamer uit.

Justin
Ik bijt alleen maar harder op mijn lip. Ik wilde dit niet doen, maar zij wil dat ik naar LA ga. Zij wilde dit. Zo heb ik geen reden om hier in Stratford te blijven. Geloof me mijn hart ligt nu in duizenden nee miljoenen stukjes. Ik houd zielsveel van haar. Zij is de reden dat ik ben blijven leven. Nu heb ik helemaal geen reden meer. Voor niets. Ik zak door mijn knieën heen en begin zachtjes te snikken.

Charlotte
Ik hoor Justin huilen en kan daardoor mijn eigen tranen ook niet inhouden. Het liefst was ik naar hem toe gegaan en had ik mijn armen om hem heen geslagen, om vervolgens samen te huilen. Met betraande ogen kom ik Pattie beneden tegen. 'P-please give Justin this...' Ik haal mijn ketting met een kruisje van mijn nek en leg hem in Pattie's handpalm. Ik had hem van mijn vader gekregen toen ik jonger was en ik heb het gevoel dat ik dit moet doen. Vervolgens loop ik het huis uit en ga ik naar mijn huis toe. De hele weg huil ik, en om alles nog leuker te maken begint het ook nog eens te regenen.

Justin
Langzaam kijk ik op als de deur opengaat. Mijn moeder. Zonder iets te zeggen loopt ze naar me toe, knielt bij me neer en slaat haar armen om me heen om me te troosten. Ik blijf zachtjes snikken. Ik ben haar kwijt. Mijn Charlotte... Canada is alleen maar slecht voor me. Mijn vader verlaat me, ik ben blind voor achttien jaar, word mijn leven lang gepest en nu dit. Ik merk nu pas dat ik iets om mijn nek heb hangen. 'W-what's this?' Vraag ik en pak het kleine hangertje tussen mijn vingers. 'Charlotte wilde dat jij dit kreeg.'

Charlotte
Als ik thuis ben ga ik meteen door naar mijn kamer, waar ik mezelf huilend op het bed laat vallen. Ik hoor niet veel later mijn kamerdeur open en dichtgaan. Vervolgens voel ik een hand op mijn rug die me aait. 'H-h-het is uit.' Snik ik waarna ik me naar mam toedraai. Ze slaat haar armen om me heen en ik druk mijn gezicht in haar nek, terwijl ik verder snik. Zou dat de laatste keer zijn dat ik hem heb gezien? Of is hij morgen weer op school?

Justin
Klein knik ik op wat ze zegt en zucht. Ik veeg mijn tranen weg en kijk naar de grond. Dat is het enige wat ik nog van haar heb. 'I guess I'll go pack my things to go to LA.' Zeg ik zuchtend en krabbel langzaam overeind.

Charlotte
Na een tijdje laat ik mam los. 'Ik ga je favoriete eten maken, oké?' Ik knik langzaam en kijk mam na, die de slaapkamer uit gaat. Vervolgens richt ik mijn blik op de foto van Justin en mij. Vrolijk kijk ik de cameralens in, terwijl Justin lacht om iets wat ik heb gezegd. Hij was toen nog blind en had niet door dat ik een foto maakte. Dezelfde foto staat ook op Justins kamer, die ik een beetje had gepimpt voordat hij uit het ziekenhuis kwam. Als ik naar de foto kijk, glijden er weer tranen over mijn wangen heen.

Justin
Ik kijk mijn moeder na die zegt dat ze het eten gaat maken. Ze wil me even alleen laten. Ik pak mijn koffer en begin zuchtend mijn koffer in te pakken. Uiteindelijk ga ik op bed zitten en kijk even naar de foto die naast mijn bed staat. De foto van Charlotte en mij. Het doet pijn om hem te zien. Wetende dat wij nu uit elkaar zijn.

Charlotte
Ik pak de foto vast en kijk er met betraande ogen naar. Deze foto ga ik echt nooit weg gooien. Hoe zal het nu verder met Justin gaan? Zal hij voor altijd in LA blijven? Wordt hij beroemd, of lukt het hem niet? Zal hij later nog weleens aan me denken? Ik snik. Vast niet. LA is natuurlijk heel bijzonder en daar lopen allemaal leuke, knappe meiden rond...

Justin
Ook de foto van ons samen doe ik in mijn koffer. Ik ben dus echt niet van plan om haar te vergeten. Ze betekent teveel voor me. Ook al zijn we nu dan uit elkaar. Oh ik wou dat ik haar nummer had. Haar voor de laatste keer kon bellen voor ik morgen naar LA ga. Als ik klaar ben met inpakken loop ik naar beneden toe, 'M-mam...? Heb je misschien hun huistelefoonnummer?' Vraag ik.

Charlotte
Als mam roept dat het eten klaar is leg ik de foto terug en veeg ik mijn tranen weg. Ik heb helemaal geen honger. Het liefst blijf ik in mijn bed liggen, voor altijd. Dat is echt het liefst wat ik zou doen. Ik loop naar beneden toe en ga aan tafel zitten. 'Ik vind het echt erg voor je Charlotte...' Hoor ik mam zeggen. Ja natuurlijk, ze vond Justin niet eens leuk.

Justin
Zwak glimlach ik als ze knikt en me een papiertje geeft met het nummer. Lip bijtend tik ik het in en houd mijn adem in terwijl ik mijn telefoon hoor overgaan. Oh god neem alsjeblieft op... alsjeblieft...

Charlotte
Als de telefoon overgaat, staat mam op om op te nemen. Het duurt een paar seconden voordat ze terug is. 'Het is voor jou.' Zegt ze, waarna ze de telefoon aan mij geeft. Wie zou dat zijn? Misschien vriendinnen uit Nederland? Of Justin? 'Met Charlotte...'

Justin
Zachtjes bijt ik op mijn lip en wacht geduldig tot haar moeder de telefoon aan Charlotte geeft. 'H-hey Charlotte... it's me...euhm... I just... I want you to know I'm sorry. And euhm... god I'm terrible at this...'

Charlotte
Ik loop de keuken uit als ik Justins stem hoor. Ik telefoneer liever met hem als mam er niet bij is. Ik luister naar wat hij zegt en bijt hard op mijn onderlip. Zijn stem... het zorgt ervoor dat ik bij hem wil zijn. Alhoewel ik dat natuurlijk altijd wil. 'Don't be sorry...' Het is niet zijn schuld. Het is niemands schuld.

Justin
'W-why not...? It's my fault after all.' Ik haal een hand door mijn haar heen en sta op van mijn plek om beginnen met heen en weer te lopen. 'I just... I feel bad for what I did... I still do love you...'

Charlotte
'Don't feel bad Justin...' Fluister ik in de telefoon. Ik loop langzaam de trap op. 'I love you too...' Zeg ik met trillende stem. Als ik in mijn kamer ben laat ik me op het bed vallen. Ik zie voor me hoe hij bezorgd kijkt terwijl hij met me aan het bellen is. Snel schud ik het beeld van me af. Het zorgt ervoor dat ik wil huilen.

Justin
'I can't help it Charlotte...' Hard bijt ik op mijn lip. 'Maybe we... we can try it again one day...' Stel ik voor en blijf heen en weer lopen. Ik wil haar gewoon niet kwijt. Ik weet gewoon wel zeker dat ik niemand vind zoals haar.

Charlotte
'I know...' Fluister ik. Ik weet dat hij zich nu slecht voelt, maar dat is maar voor even. Zodra hij in LA is en echt aan het werk gaat, zal hij me vergeten. 'I hope so...' Ik wil dolgraag ooit opnieuw iets met hem proberen. Ik wil het liefst dat het niet eens is uitgegaan.

Justin
'I mean it Charlotte... you mean a lot to me. You really do. Even when I'm in LA you'll be with me... haunting my thoughts. I know it for sure.' Zeg ik en ga tegen de leuning van de bank staan. 'I'll wear your necklace every day from now on.'

Charlotte
Er glijdt een traan over mijn wang heen. 'You do?' Fluister ik glimlachend door mijn tranen heen. 'I got it from my father... he told me that it would keep me safe from dark thoughts and moments... I had a feeling that you maybe need it more than me... besides that, I wanted you to have something from me... something special...'

Justin
Hard bijt ik op mijn lip. Wauw. Iets wat haar vader haar had gegeven, geeft ze aan mij. 'Charlotte... are you sure you want me to keep the necklace? I mean... your father gave it to you... and....'

Charlotte
'Yes I'm sure. It's now yours, Justin...' Ik veeg mijn tranen weg en kijk weer naar de foto van ons. Ik wil nu gewoon zo graag bij hem zijn, maar ik weet dat het niet meer kan...

Justin
'Alright. I promise I'll wear it every day.' Zeg ik. 'Well... euhm... I guess I'll talk to you later? I'm gonna go to LA tomorrow in the morning so... yeah...' Ik haal een hand door mijn haar heen en staar wat naar de grond. Het is snel, maar ja... het is beter dat ik morgen ga dan dat ik nog een tijdje wacht.

Charlotte
Gaat hij morgen al weg? Ik slik. 'Yeah... I talk to you later...' Hij moet vast nog veel doen. Inpakken en dingen regelen. 'Eh... have fun in LA and be careful...' Als ik morgen op school ben zit hij dus in het vliegtuig.

Justin
'I'm sorry Charlotte... but I can't stay here any longer in Stratford...' Ik bijt op mijn lip. 'We can go for a walk later if you want to see me before I go tomorrow?' Stel ik aarzelend voor.

Charlotte
'I know Justin...' Fluister ik waarna ik op het bed ga zitten. 'Yes... I'd love to go on a walk before you go...' Dan kan ik hem nog even vasthouden, hem voor de laatste keer knuffelen... een laatste kus...

Justin
Zwakjes glimlach ik. 'Alright. I'll euhm... I'll pick you up later tonight. Or tomorrow? Walk you to school?' Stel ik voor en begin weer heen en weer te lopen. Ik wil haar nog een keer zien voordat ik morgen vertrek uit Canada.