The orphan girl hoofdstuk 20

“Hé stinkerds! Die kleine venten zijn niet te vreten! Lust je elf?” De dwergen schrokken zich een ongeluk en een grijns verscheen op haar gezicht. De trol die duidelijk de meest domme was antwoordde.
“Wat? Ik kan je niet horen!” Riep de trol met nog veertjes van de pijl uit zijn oren stekend.
Een zucht verliet Helena’s lippen. Hoe kon die trol toch zo stom zijn.
“Ik ben eetbaar! Maar dan moet je mij eerst te pakken krijgen!” Daarop grijnsde de grootste en dikste trol en begon met logge passen en zijn vette buik in het rond zwierend naar haar toe te lopen. Toen de trol haar bijna te pakken had sprong ze omhoog en hees ze zichzelf op de tak boven haar. De trol greep niets dan lucht, viel op de grond en gleed verder over de gladde grond. Met het geluid van krakende botten knalde hij tegen een boom.
“Autch! Dat klonk niet goed! Wie is de volgende?,” Riep ze naar de overige twee trollen. Ze liep over de tak naar de stam en sprong uit de boom. Recht op de trol eronder. Onderweg pikte ze een stevige tak van de grond en liep naar de twee andere trollen. Juist buiten handbereik stond ze stil.
“Wie eerst Stinkerds?” De adrenaline liep stroomde door haar lijf. De slimste trol stormde het eerste op haar af. Helena sprong op de stinkerd af en in haar vlucht sloeg ze de trol recht met haar stok in de maag. Ze zette zich tegen hem af, maakte een salto en landde elegant op de grond. Vlug keek ze naar het oosten Het begon al lichter te worden. Grinnikend deed ze een paar stappen achteruit tot ze tegen een rots stond. De trol, die nu echt laaiend was, Liep op volle snelheid op haar af. Niet zo snel dus. Toen hij bijna bij de elf was zette ze een stap opzij. Met een raar geluidje dat nog het meest klonk als “aie!” smakte hij tegen de grond. De andere trol’s mond stond wagenwijd open.

“Jij bent duidelijk de slimste in huis” Helena’s stem droop van het sarcasme.
“Ja, inderdaad,” Antwoordde hij. Ze was verbaast hoe stom een trol wel kon zijn! Daar kon zelfs een domme koe zich niet aan tippen.
“De ochtend zal jullie allemaal nemen!” Helena draaide zich met een ruk om en keek recht n aar de grijze tovenaar. Hij stapte opzij terwijl zijn staf tegen de rots tikte. Een warme gloed verspreide zich door Helena’s lichaam toen ze de eerste zonnestralen van een nieuwe dag op haar voelde.