038

Als ik mijn ogen open, lig ik met mijn hoofd nog steeds op Loki's borstkas. Zijn zachte ademhaling laat tonen dat hij nog rustig slaapt. Voorzichtig draai ik mijn hoofd zodat ik hem kan aan kijken, maar hij wordt er wakker van en kijkt me vervolgens met een glimlach aan.
'Goeie morgen, ik hoop dat je goed geslapen hebt want wij gaan nog even wat leuke dingen doen.' zegt Loki, waarna hij een kusje op mijn neus drukt. Verrast kijk ik hem aan, maar schiet dan in de lach.
'Dat kietelt een beetje.' zeg ik lachend. Beiden staan we op, zodat we ons kunnen omkleden en vervolgens gaan ontbijten. Als ik aan de tafel zit, krijg ik plots een brok in mijn keel. De laatste keer aan deze tafel, de laatste keer samen met Loki ontbijten, de laatste keer dat ik mijn vrienden zie die ik hier gemaakt heb en de laatste keer dat ik hier ben. Gelukkig kan ik mijn tranen nog net bedwingen, om mezelf af te leiden neem ik wat fruit en een paar sneden brood met beleg, waarna ik begin te eten. Alleen gaat het niet zo goed als ik verwacht had, mijn buik voelt raar aan en ik krijg het gevoel dat het zuur naar boven komt, de smaak ervan proef ik al in mijn mond.
'Alles goed, Hallie? Je ziet er wat bleek uit.' merkt Sif op en ze kijkt me bezorgt aan. Ook Loki draait zich naar me toe en houdt zijn hand meteen tegen mijn voorhoofd. Die duw ik zachtjes weg, als teken dat er niets scheelt.
'Ik voel me prima hoor, ik heb blijkbaar gewoon niet zoveel honger dan ik dacht. En ik voel me eigenlijk nog een beetje moe, maar dat zal straks wel over gaan hoor.' zeg ik snel als uitvlucht. Loki lijkt het door te hebben, maar laat het nu toch zo.

Na het ontbijt gaat Loki samen met mij naar buiten, zodat we een beetje kunnen wandelen.
'Wat scheelt er? Deze keer de waarheid.' vraagt hij, waarna hij het tweede deel meteen erbij zegt als teken dat ik niet mag liegen.
'Gewoon, ik ga hier alles missen en jou vooral. Het lijkt alsof het nu pas werkelijk door me doordringt, alsof ik het nu pas begrijp wat er straks gaat gebeuren als ik afscheid ga moeten nemen.' zeg ik hem, terwijl tranen in mijn ogen ophopen. Hij neemt me sussend in een omhelzing, maar hij zegt niets terug. Zijn gebaar zegt me veel meer dan woorden zouden doen en ik knuffel hem stevig terug, nooit meer wil ik loslaten.