Chapter 7

Vallery den Boden

De piep maakt een hard vervelend geluid. Ik druk mijn hoofd verder weg in de kussens en druk mijn handen op mijn oren. Naast me voel ik wat gestommel. Dan klinkt een harde klap en de piep stopt.
"Uhm, ik denk dat ik net de wekker kapot heb geslagen," klinkt Lotte's slaperige stem naast me.
"Was het je eigen wekker?"
"Jep. Een wegwerp, want ik had me hierop voorbereid."
Mijn grinnik wordt gedempt door het kussen.
"Mens, ik heb kapot harde koppijn," kreunt Lotte.
"Same here," zeg ik, terwijl ik me omhoog hijs. "Laten we iets gaan doen, aangezien we nog veel moeten doen."
Ook Lotte springt uit bed. Snel kleden we ons om.
"Zeg alsjeblieft dat we 2 spiegels hebben, anders zijn we nooit op tijd klaar!" schreeuw ik naar mijn beste vriendin, die de badkamer in loopt.
"O MY GOD. WE HEBBEN 2 SPIEGELS. DEZE BADKAMER IS ZO LUXE!" schreeuwt ze terug.
Ik gris mijn make-up tasje en borstel mee en trek een sprintje naar de badkamer. De spullen in mijn handen vallen nog net niet op de grond. Mijn mond is wel opgevallen. "My god!"
De lampjes langs de spiegel geven het net die Hollywood-twist. De witte wasbakken die ervoor staan geven het weer iets klassieks. Mijn blik glijdt naar links. Daar staat een witte grote douche. Mijn blik glijdt naar rechts. Mijn mond valt nog verder open als ik het grote bad zie. De gaatjes aan de binnenkant verraden dat er ook een bubbelstand is.
"Vallery? Iets zegt mij dat wij straks voor de verandering niet douchen."
"Jep, iets zegt mij dat ik eerst mag!"
"Challenge accepted!" Lotte claimed de rechtse spiegel en begint haar tanden de poetsen.

Klokslag half 8 staan we vertrekklaar in de lobby naast Louis van Gaal. Een paar weken geleden hadden we 3 teams gemaakt van de spelers. Ieder van ons zal een team begeleiden met de speurtocht die we gemaakt hebben. Ook hebben we afgesproken dat we onze eigen teamleden wakker mogen maken. Mijn team begint, dan dat van Lotte en het team van Van Gaal als laatste.
Ik laat Lotte en Van Gaal achter in de lobby als ik naar de kamers van de spelers loop. Snel werp ik een blik op het blaadje in mijn hand. Op het A4 staan de namen en kamernummers van mijn teamleden.
1. Robin van Persie 1
2. Memphis Depay 2
3. Wesley Sneijder 3
4. Jordy Clasie 3
5. Daley Blind 4
6. Daryl Janmaat 5
7. Paul Verhaegh 5
8. Bruno Martins Indi 6

'Shit,' schiet het door mijn hoofd. 'Depay zal wel een kater hebben en waarom Daley? Waarom heb ik toen voor hem gekozen?'
Ik druk mijn kaartje tegen de sensor onder de klink en duw de deur van kamer 1 open. Zachtjes klop ik voor ik verder loop. Lichte zonnestralen kruipen door het gordijn. Gelukkig, anders had ik nooit gezien wie ik wakker zou maken! Natuurlijk is Van Persie weer in het middelste bed gaan liggen. Dat betekent langs de andere door sukkelen.
Op mijn tenen loop ik naar het bed. Voorzichtig stap ik over de stapels kleren heen. Ik leg mijn hand op zijn schouder en schud zachtjes heen en weer. "Robin? Robin," fluister ik dicht bij zijn oor.
Een zachte kreun volgt.
"Robin? Je hebt een half uurtje om je klaar te maken. Dan verwacht ik je aan de ontbijttafel!" ik probeer zacht, maar streng te praten.
"Oké," Robin gaat rustig aan rechtop zitten.
"Ik ga weer door. Andere mensen wakker maken." onbedoeld verschijnt er een geamuseerd lachje om mijn lippen.
"Trek niet zo'n vals lachje daarbij! Wacht maar tot we in Brazilië zijn en jij eens een vrije ochtend hebt! Je gaat eraan!" Arjen zit ook rechtop in zijn bed en kijkt me uitdagend aan.
"Jou hebben we niets gevraagd. Jullie mogen nog een half uurtje blijven liggen," zeg ik met een schuin oog naar Dirk. Snel huppel ik de kamer weer uit en ga verder naar kamer 2.

Zo gaat het door tot ik alle teamleden wakker heb gemaakt. Ik heb kamer 4 overgeslagen. Daley heb ik bewaard tot voor het laatst.
Voor de laatste keer deze ochtend klop ik zachtjes op de deur. Voor ik ook maar mijn pasje voor de sensor kan houden, wordt er al voorzichtig opengedaan. Daley drukt zijn vinger op zijn lippen en schuifelt wat verder de gang op.
"Dus, je bent al wakker?" ik ben oprecht verbaasd.
"Ja, ik kon niet meer slapen."
"Dat komt goed uit. Ik verwacht je over een kwartiertje aan de ontbijttafel."
"Die andere jongens ook?"
"Nee, die mogen nog eventjes blijven liggen. Jij zit bij mij in het team en we moeten als eerste vertrekken," leg ik hem uit, terwijl ik me langzaam omdraai.
"Oké, tot zo." Daley verdwijnt weer de schemerige kamer in.
Ik loop verder naar het uiteinde van de gang. Naar kamer 9. Daar pak ik mijn rugzak vanonder mijn bed uit en check nog even of alles erin zit: route, teamverdeling en de puzzelstukjes.
Als het bijna 8 uur is, loop ik naar de ontbijtzaal. Daar zit, weer tot mijn grote verbazing, mijn team al te eten. Waarom luisteren die jongens zo goed?
"Goedemorgen allemaal!" roep ik enthousiast, terwijl ik aan het uiteinde van de tafel ga staan.
"Goedemorgen," klinkt het hier en daar.
"Ik ga even kijken of we iedereen al hebben."

Als ik alle namen heb opgenoemd en ook iedereen er blijkt te zijn, begin ik met mijn uitleg. "Nou, jongens. We gaan een beetje een kinderachtig spel doen deze ochtend. Maar het is wel een heel leuk spel! En vanmiddag gaan we nog iets anders doen. We gaan een speurtocht doen. Op verschillende plaatsen moeten jullie een opdracht uitvoeren. Als jullie de opdracht goed uitvoeren krijgen jullie van mij een puzzelstukje. De puzzel laat zien wat we vanmiddag gaan doen. Daarnaast kunnen jullie punten verdienen bij de opdrachten. Het team met de meeste punten krijgt nog iets extra's." ik wiebel met mijn wenkbrauwen en laat mijn blik over mijn spelers glijden. Iedereen knikt tevreden. Dat is positief: ze vinden het in ieder geval een leuk idee. Nu hopen dat ze het ook echt leuk vinden!