Hoofdstuk 001

Mijn hartslag versnelde toen ik het geluid uit de kelder weer hoorde.Ik was weer eens alleen thuis omdat mijn vader het land uit was en mijn moeder weer eens nachtdienst had.
"Nee. Nee je mag niet gaan kijken." Zei ik tegen mezelf. Toch deed ik het weer. Elke keer als ik iets in de kelder hoorde, werd ik bang, maar er was niets.
Mijn hart sloeg een keer over toen ik het weer hoorde. Het was geen hard geluid, ook geen irritant geluid. Het was een soort gehuil van de wind. Het is een soort hele lange zucht die door je hele huis raast. Het was te hard om gewoon de wind te zijn, en het was te zacht om niets te zijn.
Mijn vrienden denken dat ik gek word, maar het geluid is er al voor weken nu. Dat kan gewoon geen toeval meer zijn.
Ik besloot niet te gaan kijken en ging weer relaxed in mijn stoel zitten en keek naar de tv. Toch bleef ik op de geluiden om me heen letten en niet op de tv.
woooooooooooeeeeeeeh Daar was het weer. Dit was de limiet. Het geluid was nu al een uur bezig en mijn handen waren zo klam en natte washandjes. Ik stond op van mijn stoel en veegde mijn handen aan mijn jeans af. Snel liep ik naar de keuken en greep een keukenmes uit de la. Ik hield het dicht bij mijn gezicht en begon langzaam naar de deur die naar de kelder lijd te lopen.
Op arm afstand duwde ik voorzichtig de ijzeren klink naar beneden zodat de deur op een kier kwam te staan. Ik stak de punt van mijn schoen tussen de deur en de muur en gaf de deur een duw zodat die krakend in beweging kwam en net voor de muur weer stil stond. Ik keek naar de oude, houten trap en de duisternis die daar volgde. Het was de trap af en dan weer een deur in, en dan zou ik zien wat het was.
Toen ik mijn voet op de eerste trede van de trap zette maakte hij een akelig krakend geluid waar ik van schrok. Ik stak het mes met een trillende hand voor me uit en keek heel haastig om me heen tot dat ik realiseerde dat het de trap was die het andere geluid maakte.
woeeeeeoooooh Weer was het geluid daar. Mijn hartslag steeg, mijn handen werden klam en mijn handen gingen nog harder trillen door de spanning.
Snel maar langzaam liep ik weer verder de krakende trap af. Bij elke stap die ik zette, elke beweging die ik maakte, hoorde ik weer een ander gekraak of geluid uit de ruimte om me heen komen. Ik wilde terug rennen naar mijn veilige tv, maar mijn nieuwsgierigheid was sterker dan ooit. Dus liep ik verder. Toen mijn schoenen de betonnen vloer van de twee bij twee meter grote ruimte raakte zuchtte ik van opluchting. Blij dat ik de trap leven af gekomen was.
Wooooooeeeeeh Ik liep naar de houten deur die naar de kelder lijd en legde mijn hand op de ijskoude, koperen klink. Toen het koper mijn huid raakte zuchtte ik weer en sloot ik mijn ogen. Op drie doe ik de deur open. Zei ik tegen mezelf. Het koper bleef koud en gek genoeg bleef het stil. dood stil. Het enige wat ik hoorde was mijn hart die zo vreselijk hard aan het kloppen was en mijn longen die zich elke seconde met lucht vulde en het er daarna weer uit perste.
"Één.." Ik zuchtte het woord meer dan dat ik het zei. Wooooooooooooooeeeeeeh Daar was het weer. "Twee.." Zuchtte ik weer. Mijn hartslag weer, mijn handen werden klammer, mijn greep op de deurklink werd vaster. Woooooooeeeeeeeeeeeeh Ik probeerde het te negeren maar ik kon het niet. Ik kon het niet negeren. Ik zuchtte. "Drie" Een hand greep mijn schouder en ik schoot achterom om de persoon te snijden met mijn mes. Het eerste wat ik raakte was de hand die op mijn schouder lag. Hij trok gelijk zijn hand weg toen er bloed uit de snee kwam.
"Auw! Ik ben het maar!" Zei Thomas. Thomas is al mijn vriend sinds toen we klein waren. Hoe komt hij hier nou? Ik heb hem helemaal niet gehoord.
"Wat doe je in mijn huis?" Vraag ik met een lichte trilling in mijn stem.
"Jij belde mij en Taylor om te vragen of we langs kwamen omdat je toch alleen thuis was." Antwoordde hij.
"Oh... Maar hoe ben je in mijn huis gekomen?" Vroeg ik verbaasd. Ik was al vergeten dat ik ze gebeld had.
"Taylor heeft een sleutel. Maar wat doe jij hier met dat mes in je hand?" Vroeg hij. Ik keek naar het mes en toen weer naar de oude kelderdeur.
"Ik wilde wat eten halen om het da-"
"Je hebt het geluid weer gehoord hè?" Onderbrak hij me. Ik keek naar mijn schoenen en knikte als een klein kind die net op zijn kop heeft gekregen. Thomas zuchtte en schudde zijn hoofd. "Wat moeten we toch met je aan Nikki?" Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op. Ik wist niet eens wat ik met mezelf aanmoest.
"Laten we naar boven gaan, daar is Liv ook. Goed?" Zei hij en ik knikte. Ook al wilde ik nog zo graag weten wat daar in de kelder was, ik ging toch mee.