7

Ik wist het, ik gedroeg me belachelijk kinderachtig, maar sorry hoor, hoe moet ik reageren als de grootste klootzak van school aan de hele klas voorleest hoe jij gedumpt wordt?
Nu drong het pas tot me door; Jay had me gedumpt. Hij had het uitgemaakt. Hij was mijn vriendje niet meer. Hij had het uitgemaakt, en nog wel met een ongelooflijk slappe smoes ook. Ik was inmiddels bij mijn kamer aangekomen. Woedend liet ik me op mijn bed vallen. Hoe durfde die klootzak het met zo’n slappe smoes uit te maken?! Hij was zeker een ander tegen gekomen, zo’n sletterig typje, en hij ruilt me zo in voor een beter exemplaar.
‘Schat, de hele school heeft het over je!’ gilde Arabella, terwijl ze binnen kwam rennen.
O. Fijn voor ze.
‘Hé, Aurelia, gaat het een beetje?’ Clemmie kwam een stuk kalmer binnen.
‘Ik haat hem,’ mompelde ik gesmoord vanuit mijn kussen. Clemmie kwam op mijn bed zitten en aaide me over mijn rug. En toen kwamen de tranen. Ik huilde, en huilde, eindeloos door.
‘Wie haat je?’ vroeg Arabella, behoorlijk naïef.
‘Iedereeeeheeeenn,’ huilde ik. ‘Wat een klootzak, om het zo uit te maken. En die leraar, zet me zo voor lul voor de hele klas.’
‘Schat, niet hard bedoeld, maar zo negatief is het niet. De hele school heeft het over je. Iedereen kent je. Wedden dat je straks ineens waanzinnig populair ben? En hoe je tegen die leraar tekeer ging, echt waar, schat, iedereen heeft het er over. Iedereen heeft respect voor je, omdat je zo’n grote bek tegen een leraar heb,’ zei Arabella voorzichtig.
En Clemmie zei: ‘Als hij het op zo’n manier uitmaakt, is het een klootzak, en een klootzak is jouw tranen niet waard. Vergeet hem en kijk om je heen. Er loopt hier genoeg nieuw materiaal rond.’
Daar had ze wel gelijk in. Jay was een klootzak, en als iedereen respect voor me heeft, is het zo erg nog niet. Ik ging rechtop zitten en keek Arabella aan.
‘Weet je het zeker? Heb je ze niet verkeerd verstaan?’
‘Je bent gek! Hier, dit zat in je envelop.’

Goed gedaan, schat. Wat 'n loser, als je het zo uitmaakt.

Goeie actie, Smith.

Wat een klootzak is jouw leraar. Mooie actie!

En zo zaten er nog 20 briefjes in mijn envelop. Zelfs de jongens hadden briefjes geschreven ! Ik bekeek de briefjes en liep toen naar de badkamer.
Ik keek in de spiegel en schrok. Ik zag er echt verschrikkelijk uit. Mijn haar was veranderd in een blonde afro, mijn make-up was uitgelopen, over mijn wangen, over mijn hals en in mijn shirt. Mijn rokje was gekreukeld en mijn flatjes lagen ergens in de kamer, uitgeschopt.
‘Clemmie, Arabella, ik heb wat hulp nodig, ik heb een afro...’
Toen ik mijn kamer uitliep, kwam mevrouw Krebbe direct op me afgewaggeld.
‘Meisje, meisje, meisje toch. Ik hoorde wat er is gebeurd. Wat verschrikkelijk. Jongens, en mannen trouwens ook, zijn allemaal sukkels, en niet te vertrouwen, onthoud dat goed meisjes! Dat is ook de reden waarom ik nog vrijgezel ben, ik had natuurlijk iedereen kunnen krijgen die ik wil...'
Ha! In je dromen, ouwe heks. O, pardon.
'... maar ik heb zo genoeg van mannen…,’ kakelde mevrouw Krebbe, waarnaar ze een onheilspellend lachje liet horen en door waggelde.
In het dierenverblijf had ik net zo’n aanspraak. Iedereen kwam op me af, en complimenteerde me, of zei dat Jay mij niet waard was. Zelfs de meisjes uit de 5e en de 6e kwamen naar me toe, en zeiden dat ik het geweldig had gedaan, en dat ik er goed uitzag.
Ik had goed over mijn outfit nagedacht, voordat ik de kamer verliet. Ik zou ze laten zien dat ik me niet liet kisten door zo’n sms. Ik had bruine enkellaarsjes met een vette hak eronder aan, met een nieuwe zwarte skinny jeans. De kledingvoorschriften had ik hiermee al genegeerd, dus hoefde mijn shirt vast ook niet meer zwart, grijs of wit te zijn. Ik droeg een shirtje met korte mouwen met de print van een rood houthakkersblousje. Ik had mijn haar gewassen en verzorgd en het viel weer krullend over mijn schouders. Ik was klaar om de wereld onder ogen te zien.
Tot ik me herinnerde dat ik om 6 uur naar meneer kanariepak moest.