Hoofdstuk 2

Charlotte.
Met mijn mond vol tanden kijk ik Justin na. Ik zit in een tweestrijd, of ik nu wel of niet achter hem aan moet gaan. Als hij weg is, merk ik dat ik er te lang over heb nagedacht. Had ik achter hem aan moeten gaan? Zou hij zichzelf echt iets aan doen? Ik wou dat hij een telefoon heeft, zodat ik hem kan bellen! Gefrustreerd loop ik door de gangen heen, zoekend naar het juist lokaal, terwijl Justin maar in mijn gedachten blijft. Ik loop uiteindelijk het lokaal in om geconfronteerd te worden met een boze leraar en een klas die me nieuwsgierig aankijkt.
'And what's the reason you're too late, Charlotte?' De leraar kijkt me onderzoekend aan. Ik heb hier niet echt een goede status opgebouwd, nee. Leraren mogen me niet omdat ik de helft van de tijd niet in de lessen verschijn of omdat ik te laat kom, zoals nu.
'I don't have a reason.' Antwoord ik mompelend, waardoor Dave begint te lachen.
'Where's your boyfriend, Charlotte? Is he too scared to show up?' Krijg ik naar mijn hoofd geworpen.
'Yeah, why isn't he here? If I was him, I wouldn't let you go alone to class.' Vult David Dave aan. Ik span mijn kaken aan en ga er niet op in. Omdat ik het simpelweg niet kan. Ze zullen gaan lachen en me toch niet serieus nemen, zoals altijd. Ik moet er maar boven staan, voor zover dat zal lukken. Ik loop naar een van de enige vrij plekken voor in het lokaal. 'Charlotte, I don't like it that you're so far away.. Can't you come closer?' Hoor ik David weer. Ik steek mijn middelvinger naar hem op, waardoor de leraar een afkeurend geluid richting mij maakt.

Justin
Langzaam maar zeker laat Emily me los en voel ik dat ze iets wegveegt op mijn wangen. Tranen dus. Ik heb niet eens door gehad dat ik aan het huilen was. Tot nu uiteraard. 'Niet huilen Justin. Alles komt uiteindelijk goed.' Zegt ze, ze mag dan pas acht of negen zijn maar ze gedraagt zich echt veel ouder dan dat. 'Ik zal mijn best doen.' Zeg ik met een kleine glimlach. Het is gewoon dat ik me nu zo ontzettend alleen voel. Charlotte die heeft er een hekel aan dat ik zo doe op zijn tijd, maar het is iets waar ik niets aan kan doen. Ik heb mijn depressieve momenten. Ik schrik op uit mijn gedachten als Emily ineens met iets wat voelt als een natgemaakt zakdoekje over mijn kin heen gaat. Waarschijnlijk het bloed wat op mijn kin is terecht gekomen door het hoesten, opgedroogd natuurlijk. 'Thank you Emily.' Zeg ik zwak glimlachend. 'Where's your mom?' Vraag ik en ze haalt haar schouders op als antwoord. 'I wanna hear you sing.' Somber grinnik ik. 'Hmm... how does this sound? I'll bring you home and sing for you on the way.' Een glimlach verschijnt op mijn lippen als ze hevig knikt. 'Alright. Come on.' Voorzichtig zet ik haar neer op de grond en pak haar hand vast om vervolgens met haar naar haar huis te lopen. Terwijl ik zachtjes zing natuurlijk aangezien ik haar anders niet zo ver had gekregen dat ze naar huis zou gaan.

Charlotte.
De hele les zijn mijn gedachtes bij Justin. Ik weet gewoon niet hoe ik soms met hem om moet gaan, hoe ik met iemand om moet gaan die... Tja, toch best wel zijn depressieve momenten heeft. Zulke dingen vind ik lastig. Daarbij ken ik hem niet zo lang en weet ik niet wat hij wilt. Heeft hij liever dat ik hem dan even alleen laat, of dat ik dan juist bij hem ben? Ik wil hem proberen te begrijpen, maar hij laat het ook niet echt toe.. Ik staar naar mijn boek terwijl ik niet eens op let. En volgens mij maakt het de leraar ook niets uit dat ik niet op let. Wat zou Justin nu aan het doen zijn? Ik sluit mijn ogen en bijt hard op mijn onderlip. Als hij maar niet boos op me is.. En hoe kan ik hem helpen? Of wilt hij geen hulp? Ik weet het gewoon niet meer.

Justin
Na even te hebben gelopen, stop ik dan toch met zingen. Waarom? De liedjes die ik zing, zijn vrolijk en ja... ik ben dat nou op dit moment niet bepaald. Emily heeft het ook niet eens door dus dat is alleen maar mooi meegenomen. Dan hoef ik niet uit te leggen waarom. Eenmaal aangekomen bij het huis van Emily knuffel ik haar nog een keer voordat ik aan bel en haar moeder open doet. 'Hello miss McCartney.' Zeg ik met een kleine glimlach en kijk Emily na die vrolijk naar binnen huppelt. Ik praat nog even met haar moeder voordat ik me omdraai en naar huis toe loop. Kort haal ik een hand door mijn haar heen en loop naar binnen toe nadat ik de deur open heb gemaakt met mijn sleutel en gooi mijn tas neer in de gang om zelf vervolgens naar de woonkamer te lopen, waar mijn moeder zit met een doosje op haar schoot. Vragend kijk ik haar aan totdat ze mij het kleine doosje geeft. Ze vraagt niet waarom ik nu alweer thuis ben. Mede doordat dit nou niet de eerste keer is dat ik spijbel en naar huis kom. Ik richt mijn aandacht op het kleine doosje in mijn handen en kijk al snel verbaasd naar mijn moeder. Een telefoon. Ze heeft een telefoon voor me gekocht. En nee niet zomaar eentje, een iPhone 5s. 'Mom... how...? When...?' Stamel ik en blijf naar haar kijken. 'You needed one Justin and you deserve a good one. Don't ask how much it cost. You do deserve it.' Legt ze uit. Voorzichtig leg ik het doosje neer op de tafel en knuffel haar stevig. Ze is werkelijk waar de beste moeder die ik me kan wensen. 'You are the best mom. Really.' Zeg ik en druk een klein kusje op haar wang.

Charlotte.
Nadat ik 3 lessen en een pauze heb gehad, geef ik het op. Ik houd het niet meer uit hier. Niemand praat echt met me, op Christian en Caitlin na, maar die zitten altijd naast elkaar of naast anderen, en tja, voor de rest ben ik alleen. Het is gewoon niet leuk meer. Daarbij boeit de stof me ook niet echt, want ja, waarom zou ik moeten weten wat er honderd jaar geleden gebeurt is? Ik wil gewoon in bed liggen en naar het plafond staren en bedenken wat ik eigenlijk had kunnen doen in plaats van dat. Ik sla mijn tas over mijn schouder heen en begin naar huis te sloffen. Als ik op de helft ben, besef ik dat ik thuis ook niet terecht kan, omdat mam thuis is. Als ze erachter komt dat ik wéér spijbel, heb ik problemen. Daarom keer ik me om en loop ik een andere kant op. Ik kan Stratford niet goed, dus ik heb geen idee waar ik heen ga.

Justin
Ik laat haar langzaam weer los en haal de iPhone 5s uit het doosje, om vervolgens alles te doen wat ik moet doen volgens de instructies. Veel zal ik er niet aan hebben. De enige nummers die er in zullen staan, zijn die van mijn moeder en die van Scooter. Ik heb hem van niemand anders en let's face it, ik ben nou niet bepaald een persoon waar mensen graag vrienden mee willen worden. Ze mijden me het liefst. Ik ben niet anders gewend. Zachtjes zucht ik en ga op de stoel zitten.

Charlotte.
Uiteindelijk kom ik, denk ik, in de buitenwijk van Stratford terecht. Ik voel me hier niet op mijn gemak, dus loop ik snel door. Aan het einde van de straat is er een tattooshop. Een tattoo... Opeens heb ik zin om naar binnen te gaan en te kijken wat er allemaal is. Ik dacht al wel vaker aan tattoo's, maar ik ben altijd dat brave meisje dat zulke dingen niet doet. Of ja, dat meisje was ik in Nederland. Ik kijk om me heen en besluit dan om naar binnen te gaan. Een muffe geur hangt in de ruimte waarin ik ben. Er is muziek op, een soort van rock, en een man word op zijn rug getatoeëerd.
'Hello, can I help you?' Hoor ik dan een vrouwenstem. Ik draai me om en kijk naar de vrouw. Langzaam knik ik.
'Yes... I ehm.. I want a tattoo.' Zeg ik met trillende stem. Dus ik ga het echt doen?
'Okay.. So.. What's in your mind? You already made one?' Als ik mijn hoofd schudt, pakt de vrouw er een papiertje bij. Terwijl ik haar uitleg wat ik precies wil, maakt zij de tekening.

Justin
Zacht zuchtend vertel ik mijn moeder waar ik mee zit. Iets wat nog steeds niet is veranderd eigenlijk. Ik word nog steeds gepest door iedereen op school zo'n beetje. Kort haal ik een hand door mijn haar heen. Na even zitten, sta ik dan toch op en stop de iPhone in mijn zak. Ik strek me even en loop dan de deur uit naar buiten toe. Een doel heb ik nu niet echt. Zolang ik maar loop, komt het wel goed uiteindelijk. Lopen doe ik zo'n beetje wel elke dag. Vooral als ik, zoals vandaag, me heel erg down voel.

Charlotte.
Uiteindelijk heeft ze een prachtige tattoo ontworpen. Mijn vader heette John, dus vandaar een letter J. En in de letter is een vleugel verwerkt, omdat hij.... er dus niet meer is. Ik besluit om hem op mijn heup te zetten. Hij wordt ongeveer twee centimeter hoog en 1 centimeter breed, omdat ik hem niet te groot wil. Uiteindelijk mag ik mee naar een ligstoel. Mijn broek trek ik iets omlaag, zodat ze erbij kan. Ik sluit mijn ogen en voel dan de naald tegen mijn heup aan. Ik wou dat ik nu iemand had waarin ik in zijn of haar hand kon knijpen. Ik bijt hard op mijn onderlip. Het doet ook nog eens hartstikke pijn.

Justin
Na een best lange tijd gelopen te hebben, ben ik best een eind door Stratford gelopen. Ik kijk even om me heen om te zien waar ik ben. Blijkbaar in het wat 'donkere' deel van Stratford. Een wijk waar je liever niet wilt lopen, behalve als je niets te verliezen hebt zoals ik. Mijn handen stop ik in mijn broekzakken en klem mijn linkerhand om de iPhone die in mijn linker broekzak zit. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn, geloof me. Ik ga ergens zitten als ik weer eens zwarte vlekjes voor mijn ogen zie. Dankzij David.

Charlotte.
Als, na wat een eeuwigheid lijkt te duren, de tattoo gezet is word er een gaasje overheen gelegd. Ik trek mijn broek weer op en loop met de vrouw mee naar de balie, waar ik zeg dat de tattoo onzettend mooi is gezet. Ook bedank ik haar voor het ontwerp en betaal ik natuurlijk. Ik heb nog net genoeg geld. Ik stap dan de tattooshop uit en haal opgelucht adem. Dat lucht op, op de een of andere manier.

Justin
Ik open mijn ogen na een paar minuutjes weer en tot mijn geluk zijn de zwarte vlekjes, die ik tot voor kort zag, weg. Rustig sta ik op om mijn weg weer te vervolgen. Nou ja... weg... ik heb nou niet bepaald een doel waar ik naartoe wil. Beter gezegd; ik ben nog steeds doelloos aan het rondlopen. Ach... het wordt vanzelf wel tijd om weer naar huis toe te gaan.

Charlotte
Ik haal diep adem en loop dan de straat in. Ik haal mijn mobiel uit mijn zak en kijk naar de tijd. Ik kan nu wel richting huis, als ik de weg kan vinden. Ik stop mijn handen in mijn zakken en voel de tattoo een beetje branden. Ik ben wel blij dat ik het heb gedaan, nu is het alsof... alsof pap nog een beetje bij me is... Ik kijk naar de straatnamen, maar word er niet wijzer op. Waar ben ik toch? Als ik nu iemand tegen zou komen waaraan ik de weg kon vragen, dan zou ik hier nog wel een keer weg zijn, maar ik zie gewoon niemand. Ik blijf doorlopen en zie dan, gelukkig, een straat die me vaag bekend voor komt. Ik schop wat tegen een steentje aan. Hoe zou mam reageren? En Justin? Of moet ik het voor mezelf houden? Ik weet zeker dat Jade en Lisa het een hele mooie tattoo vinden, die zijn daar zelf ook gek op. Jade en Lisa zijn trouwens mijn vriendinnen uit Nederland. Nu ik erover nadenk mis ik ze echt ontzettend erg...

Justin
Uiteindelijk stop ik na een tijdje even en kijk even om me heen om te zien waar ik ben. Het duurt even voordat ik me realiseer dat ik ergens tussen het park en de winkels zit. Oftewel best dicht bij huis al. Ik had niet eens een doel. Een zachte zucht verlaat mijn lippen. Thuis heeft geen nut aangezien ik dan toch alleen maar in mijn kamer zal zitten. Naar school ga ik nu dus echt niet meer. Het blijft toch bij pesten. Het liefst zou ik gewoon weg uit Canada gaan nu meteen. Iets wat natuurlijk niet gaat. Er moet nog genoeg geregeld worden voor ik echt naar LA kan gaan. Het zal sowieso zwaar worden voor mij en Charlotte. En om eerlijk te zijn vraag ik me af hoe het nu tussen ons zit. Het begint er steeds meer op te lijken dat ze niet meer verder met mij wil.

Charlotte
Als ik na een lange, zware wandeling thuis kom word ik geroepen door mam. 'Ik ben net gebeld door school.' Zegt ze als ik in de woonkamer aan kom. Ik kan horen dat ze boos is. Ik zwijg en kijk naar de grond. School... ik had me beter gewoon ziek kunnen melden of iets. 'Het gaat niet goed met je Charlotte.' Haar stem verzacht.
'Het gaat wel goed met me!' Snauw ik haar af. 'Als je hierover gaat preken dan ga ik naar boven hoor.' Ik draai me al om om weer naar de gang te gaan. 'Ik wil dat je gaat praten met een psycholoog.' Gaat ze verder. Wat?! Waar slaat dat dan weer op?!
'Hoezo dat?! Dat is echt onzin!' Ik loop kwaad de gang in. 'Jij moest zo nodig naar dit rot land! Niet ik! Degene die hulp nodig heeft ben jij!' Ik ren de trap boos op.

Justin
Met een zwaar gevoel loop ik naar huis toe waar ik zonder iets tegen mijn moeder te zeggen naar boven toe loop. Ik had gehoopt om Charlotte nog tegen het lijf te lopen, maar dat is niet gebeurd. Haar moeder is nou niet bepaald dol op me dus ik kan een bezoekje wel vergeten. Vermoeid laat ik me op bed vallen en kijk op als mijn moeder naar binnen komt. Ik krabbel overeind en kruip in haar armen zodra ze naast me zit. 'We'll get through this Justin...' Hoor ik haar zachtjes zeggen. 'I don't want to go to school here anymore mom.' Mompel ik en begin als vanzelf zachtjes te snikken. Ik mag dan wel een Canadees in hart en nieren zijn, maar ik voel me hier helemaal niet thuis meer.

Charlotte
Ik ren mijn kamer in en plof neer op het bed. Het liefst wil ik nou bij Justin zijn, hem knuffelen. Ik zucht zacht. Waarom is alles zo ingewikkeld? Moet ik naar zijn huistelefoon bellen? Want dat telefoonnummer heb ik namelijk wel. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en scroll naar het huistelefoonnummer van Justin. Kom op, je wilt hem toch horen? Ik ben gewoon bang dat hij boos op me is omdat ik hem niet achterna ging. Uiteindelijk druk ik op het belknopje en houd ik de telefoon aan mijn oor. Ik wacht tot er word opgenomen.

Justin
Langzaam laat ik haar los en veeg mijn tranen weg als ze naar beneden loopt om de telefoon op te nemen. Ja ik kan nog steeds heel goed horen. Even later komt ze met de telefoon in haar handen naar mij toe gelopen. Fronsend neem ik hem aan en haal mijn neus nog op voordat ik de persoon die aan de andere kant van de lijn zit te woord sta. 'Hello?' Vraag ik zachtjes, bang dat als ik te hard praat het duidelijk is dat ik heb gehuild. Nou... nee ik ben nog steeds aan het huilen.

Charlotte
Als ik Justin hoor, hoor ik ook meteen dat het niet goed met hem gaat.
'Justin? Are you alright?' Vraag ik bezorgd. 'It's Charlotte, by the way.' Ik frunnik wat aan mijn nagels nadat ik mijn telefoon op luidspreker heb gezet. Moet ik naar hem toe gaan? Of moet ik hem juist met rust laten? Misschien kan ik hem dat toch het beste vragen... dan doe ik in ieder geval wat hij het liefst heeft.

Justin
Zachtjes zucht ik. 'Don't worry about me Charlotte.' Zeg ik en kijk naar de deur die mijn moeder achter haar heeft dicht gedaan om mij wat privacy te gunnen. 'It's just... I'm dropping out of school and... if I get the chance... I'll move to LA. Canada has been taunting me for eighteen years and I'm sick of it.' Ze zal sowieso kapot zijn van mijn keuzes, maar ik moet ook voor een keer aan mezelf denken.

Charlotte
Mijn hart valt zowat uit mijn borstkas als ik hoor wat hij zegt. 'Y-you what?' Hij verhuist naar LA als hij de kans krijgt? Natuurlijk gun ik hem dat, maar... ik kan het niet aan om nog iemand die me zo dierbaar is te missen. Tranen ontstaan in mijn ogen en mijn onderlip trilt. Toch houd ik het huilen tegen. Hij klinkt wel heel vastberaden, alsof... alsof hij zijn keuze al heeft gemaakt. Alsof hij eigenlijk al heeft besloten dat hij alles hier wil achterlaten, inclusief mij. 'My m-mom says that we have to eat...' Doordat ik me zo rot voel let ik niet meer op hoe ik Engels praat. Ik... ik moet het gewoon laten bezinken. 'Bye.'

Justin
Ik kijk lip bijtend naar mijn handen. 'Charlotte I know you're lying. Please don't hang up. I need someone other than my mom. Or Emily.' Zeg ik en doe nu niet eens meer moeite om de tranen tegen te houden die over mijn wangen stromen. 'Please... I just...' Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen nu. Het zal net als vroeger worden. Ik zal alleen mijn moeder en Emily hebben. En uiteindelijk alleen mijn moeder. 'I'm sorry that I'm such a fuck up....'

Charlotte
Toch hang ik op, maar niet omdat ik zogenaamd moet eten, maar omdat ik naar Justin toe ga. Ik loop naar beneden door naar buiten toe. Ik hoor mam nog roepen dat ik terug moet komen, maar ik negeer haar. Ik begin richting Justin's huis te rennen en kom daar na een kwartier hijgend aan. Ondertussen stromen de tranen ook al geluidloos over mijn wangen heen. Justin heeft me nodig... en ik hem... dus ga ik maar naar hem toe. Ik bel aan en bijt hard op mijn onderlip. Als zijn moeder maar niet open doet, vanwege mijn betraande gezicht.

Justin
Mijn snikken worden alleen maar erger als ik het gepiep hoor wat betekent dat het gesprek beëindigd is. Ze heeft toch opgehangen. Ik stop het gesprek ook maar en leg de telefoon weg terwijl ik al snikkend voor me uitkijk. Pas na wat voelt als een eeuwigheid schrik ik op als de bel gaat. Wie kan dat nou weer zijn? Langzaam maar zeker sta ik op en loop naar beneden toe. Zwakjes glimlach ik naar mijn moeder en loop naar de voordeur toe die ik open.