Een slechte start

H8: Een slechte start

En zo gebeurde het dat Fëanor te samen met zijn zonen en de mensen Túrin Turambar en Niënor Níniel tot het huis van Angel, dochter van Arathorn, erfgename van Isildúr en afstammeling van Melkor de gevallen Valar, betraden.
Geen van alle had kunnen voorzien hoe hun verblijf er uit zou zien. Zelf Angel kon het niet voorzien.

Toen Angel, via het portaal, haar huiskamer binnen stapte klonk er overal geroep van de gangen op de eerste verdieping.
‘Hier niet vader, en in die andere kamers ook niet.’ Curufins stem galmde door de gang. ‘En volgens *Morifinwe zijn de bovenste kamers ook leeg, op persoonlijke eigendommen na dan, er ligt ook daar geen Silmaril.’
Verbitterd geschreeuwde Fëanor het uit. Er waren geen woorden in het elfs die hij zou kunnen roepen om zijn woede te kunnen uiten, daarom trapte hij maar een vaas om die naast een raam stond. Met een luide kling viel de vaas aan diggelen en in het licht van de zon maakte de scherven vele figuurtjes op de muur.
Stampvoeten liep Fëanor naar de trap en boog over de leuning naar beneden.
‘Heey, gedrocht! waar zijn mijn Silmarillen.’
Maar Fëanor maakte een fout door dat te roepen. Toen zijn woorden de woonkamer bereikte knapte er iets in Aragorn. Het jongetje was geschrokken toen de elfen naar binnenstormde en toen alle kamers in en uit rende, maar nu dat die man met het zwarte haar zijn moeder een gedrocht noemde, Aragorn wist niet helemaal zeker wat de man bedoelde maar wist dat hij het over zijn moeder had, rende hij de trap op en stormde op Fëanor af.
‘NOEM MIJN MOEDER GEEN GEDROCHT.’ En met beide handen toverde hij een grote vuurbal te voorschijn die recht op Fëanor afging. Voordat ook iemand van de Noldor elfen ook maar kon reageren of wegduiken raakte de vuurbal Fëanor recht in zijn gezicht en vulde gang met de lucht van verbrand haar en huid. Toen de rook was opgetrokken stond een verbaasde Fëanor verbluft naar voren te kijken. Hoe kon zo’n klein jongetje zoveel kracht bezitten, hoe oud was dat joch, tien jaar?. Langzaam krabbelde hij opkeek even naar zijn zonen, maar die waren nog geschokt van de kracht die Aragorn bezat. Goed dan, Fëanor bekeek even de situatie, het kleine jongetje was alleen en zijn moeder stond nog in de woonkamer, die kon niet bij hem komen en nam een aanloop, net zoals hij eerder tegen Angel had gedaan.
Maar Angel was sneller dan Fëanor had gedacht. Zodra Fëanor op Aragorn afstormde, verdwijnselde ze naar de boven etage en voordat Fëanors vuist het gezicht van haar zoontje raakte greep Angel hem al vast. ‘Doe dat niet nog eens.’ En slingerde Fëanor recht in de armen van Curufin, Celegrom en Caranthir, die door het gewicht van hun vader achter over vielen.
‘Jij vuile,’ Feanors gezicht werd rood van woede, zijn zwarte haar viel voor zijn gezicht en hij liet alle wijsheid varen. Zo snel als hij kon sprong Fëanor op de voet gevolgd door Curufin, die zijn vader in alles het zelfde was, Caranthir en Celegrom bleven achter, ze hadden genoeg gehad van het vechten tegen Angel en haar magische krachten, al zouden ze toch er alles aan doen om hun vaders juwelen terug te halen, de eed lag nog steeds op hun tong en, al mochten ze die woorden niet uitspreken, zouden ze die in stand willen houden. Nu keken ze hoe hun vader en broer keer op keer naar de muur werden gegooid en elke keer een vaas aan diggelen sloeg.
‘Atar heeft het weer mooi voor elkaar, of niet?’mompelde Maglor tegen Maedhros, die naast hem stond.
‘Vader heeft blijkbaar niets geleerd van zijn tijd in Mandos en gaat nog steeds onverhoeds ten aanval op onschuldige mensen.’
‘Dit kind is niet onschuldig, Nelyo,’ Celegrom keek even opzij naar zijn oudere broer. ‘Zij is net zo schuldig als Morgoth.’
‘O is dat zo?’ Maedhros rees zich in zijn volle lengte op en zijn hoofd raakte bijna het plafon en Celegrom stapte achteruit bij het zien van zijn broers haat. Hij was vergeten hoe boos Maedhros kon zijn.
‘Als jij dat zo vind, waarom vecht je dan niet samen met Atar tegen dit kind?,’ hij deed een stap in de richting van zijn broer. Naast hem deden de tweeling Amrod en Amras een paar stappen achter uit, beneden in de woonkamer trok Túrin Nienor dicht tegen zich aan. Waar was hij aan begonnen.
Maglor was de enige die niet was op geschrikt of weg dook. Hij kende zijn broer en wist dat de pijn van zijn martelingen aan de Thangorodrim nog altijd zijn dromen voorkwamen. Maglor had, net zoals Maedhros geen haat tegen Angel, ze toonde gastvrijheid, had humor en droeg, ondanks het feit dat zij met z’n allen een zwarte geschiedenis met zich mee droegen, hen toch een warm hart toe.
Celegrom keek even naar zijn vader en toen weer terug naar Maedhros, Angel was de vijand, maar toch verteld iets hem dat het niet waar was. En dus zweeg hij.

Ondertussen in het gevecht tussen Angel en Fëanor, kreeg Angel langzaam de overhand en draaide ze de elfenprins de handen op de rug.
‘Fëanor, we kunnen nu twee dingen doen,’ Angel boog haar hoofd naar Fëanors oor. ‘Ik kan je loslaten en we binnen opnieuw, of ik sla wat verstand in je dat je niet zo snel zal vergeten. Dus wat woord het?’
Fëanor mompelde van af de grond een paar verwensingen naar Angel en probeerde zich los te wringen uit Angels houdgreep, helaas zonder resultaat.
‘Oke, goed dan,’ riep hij uit, hij had af en toe opnieuw geprobeerd om uit Angels greep te komen, maar hoe hij het ook wende of keerde, hij kwam maar niet los, hij wist natuurlijk niet dat Angel een spreuk had gebruikt die er voorzorgde dat ze de elf onder controle kon houden al leek het haar wel veel energie te kosten. Snel liet ze hem los en stond op. De pijn in haar blaas was langzaam ondragelijk geworden.
‘Neemt u mij niet kwalijk,’ zei terwijl ze zich omdraaide. Maar ik moet nu toch echt een wc hebben. Angels voetstappen echode door de gang en verstomde toen. Fëanor krabbelde langzaam ook omhoog en keek even naar de plek waar Angel verdwenen was.
Raar kind, dacht hij bij zich zelf en schudde zijn hoofd. Uit al de volken van Midde Aarde moesten ze juist bij haar terecht komen, het uitvloeisel van zijn aardvijand. Maar het maakt hem niet uit. Als hij haar niet zag, wat hij prettig vond, dan had hij geen last van haar. Maar nu moet hij uitzoeken waar dat kind zijn juwelen had verstopt, snel wende hij zich tot Curufin, zijn favoriete zoon.
‘Curufin, hebben jullie alle kamers gehad?’
‘Ja atar, nergens een spoor van uw Silmarillen, we vonden wel dat alle kamers dubbele bedden hadden, blijkbaar heeft onze gastvrouw zich goed voorbereid.’
‘Dat is waar Atar, Celegrom deed een stap naar voren. ‘Alle kamers zijn opgemaakt hebben vazen met bloemen en zijn ingericht naar onze slaap kamers in Tirion, en toen ik naar buiten keek was de tuin een groot bos, waar we allemaal in kunne jagen, het lijkt net alsof we thuis zijn in Tirion.’
‘Mama heeft ook speciaal voor jullie paarden mee genomen,het kleine stemmetje van Angel deed de elfen opschrikken, Ze hadden haar niet gezien, maar Angel was naar boven geslopen en van een afstandje naar de elfen gekeken, haar ogen bleven veel op Celegrom hangen.
‘Is dat zo, meisje?’ vroeg Maglor glimlachend, Fëanors tweede zoon, terwijl hij door zijn knieën boog om op de zelfde oog hoogte als het meisje te zijn. ‘En wat heeft je moeder nog meer gedaan.’
‘Mama heeft iedereen bij elkaar ingedeeld in kamers, Ik slaap samen met mevrouw Nienor,’ Angel wees naar Nienor die nog beneden stond. ‘Aragorn deelt zijn kamer met meneer Túrin, meneer fireboy deelt een kamer met meneer Curufin en…’
‘HOE NOEMDE JE MIJ?’
En weer schoot Feanors stem door de gangen maar voor dat hij naar voren kon schieten hadden Amrod en Amras hem al vast.
‘Rustig Atar, ze is nog jong, ze begrijpt het vast nog niet. Kleine kinderen nemen vaak andere dingen over, u kent dat toch?’
Curufin en Celegrom keken ook boos naar voren, maar Maedhros en Maglor lachte alleen maar.
‘Van wie heb je die woorden gehoord?’ vroeg Maedhros terwijl hij ook door zijn knieën zakte.
‘Van mama,’ zei Angel nonchalant, ‘Zo noemde ze hem te minsten.’ Angel wees naar Fëanor die nog steeds door Amrod en Amras werd gehouden. Hij probeerde nog steeds bij het jonge meisje te komen.
‘ En je weet niet wat meneer Fireboys echte naam is?’
Angel schudde haar hoofd.
‘Zijn naam is Fëanaro Curufinwe, en hij is de zoon van Finwe, koning van de Noldor.’ Sprak Curufin met trots en zijn ogen schitterde. Hij was trots dat Fëanor zijn vader was en zou alles doen om hem te volgen.
‘Finwe?’ Angel en Aragorn keken elkaar aan. ‘Zo heet ons jongste broertje ook. Finwe Malfidus.’
En heel even bleef het stil, Túrin liep langzaam naar de trap, hij wilde weten wat er boven op de gang aan de hand was. Nienor volgde hem op de voet.
Maar Fëanor had het niet meer, Zijn ogen werden haast vlammen toen hij opnieuw een brul liet horen. ‘HOE DURFT ZE!, HOE DURFT ZE DE NAAM VAN MIJN VADER TE GEBRUIKEN, DAAR HEEFT ZE HET RECHT NIET TOE.’
‘Reken maar van wel, Fireboy.’
Fëanor draaide zijn gezicht naar links en staarde recht in de groene ogen van moeder Angel, haar dochter zwaaide vrolijk naar haar.
‘Ik heb alle recht om een naam te gebruiken die ik tegen kom in de boeken van Midden-Aarde, of die ik kan bedenken, nee waar jij geen recht op heb is om mijn zoon en dochter de huid vol te schelden en tegen ze te schreeuwen.’ Met een ruk draaide Angel zich naar haar zoon en dochter.
‘Willen jullie twee papa helpen met het avond eten, hij is al bezig in de keuken.’
‘Ja, mama,’ klonk het in koor en hun voetstappen echode door de gang. ‘En wees iets stiller, jullie broertjes liggen te slapen.’
Angel schudde haar hoofd en wende zich weer tot Fëanor en zijn zonen. Onder tussen waren Túrin en Nienor ook boven gekomen.
‘Ah ik zie dat jullie allemaal boven zijn, mooi, dan kunnen we eindelijk beginnen.’