Charpter twelve: madness

Ik keek naar mijn vader die uit de gang kwam. Boos liep ik weer naar boven en sloot me daar op. Ik wou weg, ik kon weg, maar waar moest ik heen, ik zou niet zomaar weer iemand vinden.
Drie dagen waren voorbij gegaan, ik kwam alleen nog benden voor het eten en sloot me daarna weer op.
Ik begon me steeds eenzamer te voelen, ik hield het niet uit zonder Bill, ik kon niet zonder hem, dat heb ik nu wel gemerkt. Ik bleef maar dromen, stiekem wel eens dat hij me zoende, als ik hem weer zou zien dan zou ik ook zeggen dat ik hem niet meer kwijt wou, als hij nog van mij hield dan. Ik moest Bill gewoon sms’en dat het goed ging, het was waar, nu ik me opsloot kon hij me niet meer pijn doen. Ik besloot dat het maar moest, één kus zou niet erg zijn, toch. Ik wou de deur openen alleen alsof hij het wist stond hij voor mijn deur. ‘’Ik wou even zeggen dat ik gek word van dat ge-bel en dat ge-sms.’’ ‘’laat mij hem dan terug hebben?’’ ‘’Nee.’’ ‘’Dan wil ik wel op je voorstel ingaan.’’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘’duurde minder lang dan gedacht.’’ Hij pakte me bij mijn schouders en drukte me tegen de muur aan. Ik trilde over mijn hele lichaam, wou ik dit echt? Natuurlijk, het was voor Bill. Ik voelde zijn lippen op de mijne drukken. Ik bleef stil staan met mijn ogen stijf dicht. Ik wil dit niet, dit voelde slecht. Ik duwde hem van me af. ‘’Genoeg, mobiel graag.’’ Ik stook mijn hand uit en voeg met de andere mijn mond af. ‘’Volgende keer moet je ook meedoen.’’ Zei hij alsof ik dom was en gaf me de mobiel. Ik wou hem bellen alleen hij pakte mijn mobiel weer af. ‘’Hey!’’ ‘’Sms niet bellen!’’ en gaf hem terug. Op het beeldscherm stond dat ik weer ongelofelijk veel gemiste oproepen had. Ik opende snel het sms scherm en typte zo snel ik kon dat ik niet meer kon bellen en sms’en omdat het was afgepakt, de kus liet ik achterwege. Ik typte nog snel een kusje en verzond hem. ‘’Hier.’’ Ik gaf de mobiel weer. Voor ik het wist had hij zijn lippen weer op de mijne.’’Je kan echt niets, zelfs zoenen niet.’’ Zei hij spottend en liep mijn kamer uit. Ik deed de deur op slot en liet me huilend op mijn bed vallen.

Het werd een gewoonte dat hij me zoende wanneer hij me tegen kwam, ik voelde me vies. ‘’Mag ik bellen?’’ vroeg ik toen ik aan tafel zat. Mijn moeder keek mijn vader bang aan. ‘’Nee.’’ Ik liet mijn eten staan en rende naar boven. Ik wilde dit niet meer, maar ik was te laf om er een einde aan te maken. Ik kon niets, hij bleef het maar zeggen hoe waardeloos ik eigenlijk was, het ergste was dat hij gelijk had. Gaat dit ooit voorbij? Hij was nu naar zijn werk dus besloot ik naar benden te gaan. ‘’Mam, mag ik je mobiel lenen?’’ ‘’Nee doe maar niet schat, het spijt me.’’ ‘’Maakt niet uit.’’ Het was haar fout niet, ik wist dat hij haar telefoon geschiedenis controleerde. ‘’Wie wil je telkens bellen?’’ vroeg mijn moeder geïnteresseerd. Ik ging op het aanrecht zitten. ‘’Een jongen.’’ ‘’Zo zeg, een leuke?’’ Dit voelde als vroeger, toen pap er nog was, toen hij er nog niet was alleen nu begon ik over een jongen, niet zij. ‘’Ja, heel leuk.’’ Bij de gedachte aan Bill moest ik al weer huilen. ‘’Heey meis, rustig.’’ Ze omhelsde me. ‘’Heb je de posters ooit eens bekeken op mijn kamer?’’ ‘’Ja. Waarom?’’ ‘’Die zwart harige jongen, hij is die jongen.’’ ‘’Wat? Maak je een grapje?’’ ‘’Nee, hij heet Bill, bij hem was ik die dag.’’ ‘’Is hij niet een beetje oud voor je?’’ ‘’Zei ik hem ook, hij vond vijftien en achttien niet zo erg.’’ ‘’Zijn jullie toen verder gegaan dan.. je weet wel?’’ ‘’Nee nee!’’ zei ik geschrokken. ‘’Hij vind mij leuk, andersom ook wel, alleen ik hem gezegd dat het niets kon worden, hij reist namelijk de hele wereld rond, laatst was hij in Italië toen ik hem belde.’’ ‘’Je boft maar.’’ ‘’Maar ik zie hem nooit meer, hij is me vast vergeten!’’ ‘’Als hij echt om je geeft niet, maar ik moet zo even bootschappen doen, blijf van mijn mobiel die ik hier toevallig laat liggen af!’’ zei ze half streng half lachend, ik keek haar raar aan. ‘’MEEN JE DAT!’’ ze knikte. ‘’krijg je geen problemen?’’ ‘’Jij moet je hart even volgen schat.’’ Ik omhelsde haar. ‘’Dankje dankje dankje!’’ bleef ik maar herhalen. ‘’maar ik ga dan.’’ Zei ze toen ze me van zich los had gemaakt. Toen ze weg was rende ik meteen naar haar mobiel die op tafel lag. ‘’BILL!’’ wou ik schreeuwen toe de piepjes stopte, maar zijn voicemail kwam. Nee niet nu! Ik moet hem spreken nu het kan. Ik belde hem nog een keer maar het zelfde. Huilend liet ik me op een stoel vallen. Huilend zat ik daar in een bolletje, dit was misschien wel mijn laatste kans. Misschien wou hij wel niet gewoon opnemen, hij wou me niet meer horen! Dat was het, hoe kon ik ook zo dom zijn dat hij me leuk vond, waarschijnlijk was hij gewoon echt een arrogant kereltje. Oké wie hield wie voor de gek, hij was mijn hart! Ik schrok me dood van de deurbel. Mag ik wel open doen? Ik stond toch maar op en liep naar de gang. De deur was gewoon open, ik kon gewoon weg hier! Misschien idee voor straks. Ik deed de deur iets open, toen ik zag wie het was sloot ik de deur meteen weer. Mijn hartslag verhoogde, ik begon spoken te zien!


J'adore cliffhangers ^^