Hoofdstuk 78

De gangen van het honk waren angstaanjagend stil. Ik denk dat ik ergens toch had verwacht dat het langer zou duren voordat het gas zijn inwerking zou krijgen. Dat iedereen hier in de gaten had gehad dat er twee of drie mensen spontaan in elkaar vielen en de gasmaskers op hadden gezet, om vervolgens voor de deur te gaan staan met geladen semiautomatische vuurwapens om een zooi kogels door ons weefsel te schieten. Maar nee, de gang was leeg, op één ‘wachtloper’ na, die nog net niet snurkend naast de deur lag in een op het eerste oog zeer ongemakkelijke positie.
Omdat we aannamen dat we tijd zat hadden bonden we zijn armen achter zijn rug en zijn voeten aan elkaar en sleepten we hem vervolgens de bezemkast in, waar niemand die naar binnen keek hem kon zien.
Cade vond dat op de één of andere manier heel grappig. Toen ik hem vragend aankeek, hikte hij: ‘Je weet toch dat mijn vader zo’n mol was en zo? Hij had beschikking over oude televisieprogramma’s die ik in de kelder van ons huis mocht kijken overdag. Dat ging door tot hij opgepakt werd en heeft me heel wat hilarische scènes laten zien in bezemkasten. Daar moest ik weer even aan terug denken.’
Ik knikte grijnzend en we liepen weer verder. Ondanks de korte onderbreking toch hyperalert en met kriebels in mijn buik en armen en benen en hoofd om mezelf eraan te herinneren dat ik ontzettend nerveus was. Je nam tenslotte niet elke dag een overheidsinstantie in.
De man bij de deur was de enige die we zagen. We hoorden verder niets, er was verder niemand. De gangen waren wit en leeg, tot we bij de deur van het kantoor kwamen. Hij stond op een kiertje, de Commandant deed hem nooit helemaal dicht. Een symbolische vorm van zelfspot, nam ik aan, ‘zijn deur stond altijd open’. Ja, misschien voor andere leiders, of iets dergelijks. Hij was tegen iedereen hier even neerbuigend. Ik wist nog de eerste keer dat ik een voet in het centrum zette. Dat leek al een eeuwigheid geleden, maar in werkelijkheid was het maar een krappe vier maanden. Hij had me helemaal in zich opgenomen en gezegd dat hij geen enge vent was. Dat was hij – vanzelfsprekend – wel.
Ik had me die dag erg klein gevoeld toen ik tussen Avery en hem in liep, maar door de maanden heen was ik gegroeid en hij misschien een klein beetje gekrompen. Ik was nu bijna op gelijke hoogte, daar zou vanavond de beslissende slag voor vallen.
Cade en ik gingen allebei aan de scharnierkant van de deur staan. Hij achter mij, zijn rug half naar me toe gedraaid. Hij zou de gang in de gaten houden en de deur dicht doen zodra we binnen waren zodat niemand ons kon verassen. Daarbij was de deur branddicht, niemand zou ons kunnen horen of zien terwijl we de Commandant vastbonden en gijzelden. Als dit mislukte, was het hele plan naar de verdoemenis. Hij mocht niet ontsnappen en op de enige alarmknop in dit gebouw drukken. Die was in het kantoor van de camerawachters. Door het gebrek aan ramen en de gigantische hoeveelheid technologie die niet oververhit mocht raken, één van de best geventileerde ruimtes in het hele centrum. Die wachters konden het niet lang volgehouden hebben.
Maar hier… De ramen stonden bijna constant open in het kantoor. We hadden er onderzoek naar gedaan. Het gas zou na maximaal drie minuten al verdwenen zijn en we wisten niet hoe effectief het dan zou zijn. Bovendien was de Commandant een slimme man. Cade en ik hadden ons voor moeten bereiden op het ergste.
Ook nu, terwijl we naast elkaar stonden en het moment toch heel erg dichtbij kwam, waren we één en al focus. De kriebels in mijn buik waren slechts iets op de achtergrond. Mijn pistool echter, zwaar en koud in mijn handen, was maar al te aanwezig. Ik hoopte dat ik hem niet hoefde te gebruiken. Die schietlessen konden maar beter voor niets geweest zijn. Ik had er toch niet voor betaald.
‘Ben je er klaar voor, partner?’ Cade’s stem was een beetje vervormd door zijn gasmasker, maar hij was nog steeds luid en duidelijk te verstaan.
Ik knikte. ‘Natuurlijk.’
‘Goed, dan gaan we.’ Hij gaf me een klein zetje naar de deur. Ik gaf het hout een ferme schop en de deur vloog open. Eén stap en ik stond in de kamer. Die was leeg.
‘Godverdomme,’ vloekte ik.
‘Shit man. Oké, ik blijf hier staan en check de gang op rennende commandanten, jij kijkt in de toilet. Let op eventuele open ramen waar hij doorheen past. Ik dek je tot je de deur door bent.’ Als hij niet zo rebels was, zou hij een fantastische leidinggevende van een leger kunnen zijn. Zijn bevelen kwamen zo soepel zijn mond uit… Maar ik mocht me niet laten afleiden. Ik moest nú gaan.
De deur naar het toilet was dicht en op slot, dus ik schoot het slot eraf. Er zat een geluidsdemper op de loop van mijn wapen die ik eraf zou halen wanneer de Commandant veilig verklaard was en er sowieso niemand meer bij de alarmknop zou komen. Vanaf dat moment zouden de schoten alleen nog maar fungeren als waarschuwing of als noodoplossing. Nu waren ze gevaarlijk en iets dat nog meer vermeden moest worden.
Zodra het slot van de deur af was stapte ik langzaam de badkamer binnen. Ook hier was het leeg. Het gordijn was voor de douche getrokken, maar er was niets achter. Er was een open raam, maar daar zat een rooster voor en door het geheel paste mijn linker bovenbeen nog niet. Laat staan de heupen van een oude gast. Daarnaast zat het raam veel te hoog voor een krakkemikkige opa om doorheen te komen. ‘Appel, het is hier veilig!’ Ik draaide me vol vertrouwen om en liep iets kalmer weer naar het kantoor.
‘Oké!’ luidde het antwoord, vlak voor mijn hart even een slag oversloeg.
‘Cade, pas op!’
Ik zag slechts een paar plukjes haar van mijn partner. De rest ging schuil achter het lijzige, met medailles behangen uniform van mijn baas.