OO3. Emily Jessica Melrose

'Emily wacht even' riep Dylan die plots achter me stond. Ik draaide me om en keek even naar Dylan. 'Wat is er ?' zei ik zacht. Dylan gaf me een glimlach en sloeg zijn arm over mijn schouder. 'Je gaat toch schaatsen?' zei hij. Ik knikte en sloeg zijn arm van mijn schouder af. 'Jij ook dan?' vroeg ik uit beleefdheid. Dylan knikte en keek me recht in mijn ogen aan. Ik draaide mijn hoofd weg en keek naar de grond. 'Ik dacht dat jullie training na die van mij was?' Dylan knikt en gooit zijn schaatsen over zijn schouder heen. 'We zijn van plan om naar jullie training te komen kijken' zegt Dylan. Ik stop met lopen en kijk Dylan verbaast aan. 'Maar dat mag toch helemaal niet !'. Ofja ik hoopte dat het niet zou mogen. Dylan begon te lachen en duwde de kleedkamer deur open. 'Doe maar extra je best dan' Dylan gaf me een knipoog en liet de deur achter zich dichtvallen. Pff wat haatte ik die jongen. Altijd moest hij weer zijn vervelende zelf zijn. Ik duwde de dames kleedkamer open en zette mijn spullen op het bankje. Ik trok mijn sportkleding aan en pakte mijn schaatsen. Ik propte mijn voeten in de schaatsen en strikte ze strak dicht. Ik liep zo voorzichtig mogelijk richting de ijsbaan en keek om me heen. Alle ijshockey jongens zaten op het bankje al omgekleed en wel. Alleen Liam zag ik nergens. Ik draaide om en keek naar de tribune. Liam zat naast Cameron op de tribune. Liam was echt een goede jongen, hij stond altijd voor iedereen klaar. Ik zwaaide even naar ze en draaide me weer om richting het ijs. Ik stapte op het ijs en schaatste richting de meisjes. 'Emily je bent laat' zei de coach. 'het spijt me' zei ik zacht. 'Jij gaat eerst Emily' riep Rose. 'waarom ik?' zuchtte ik. 'nou misschien omdat jij nationaal kampioen bent?' riep Adriana. 'oké oké het is al goed, starten jullie de muziek?' de coach knikte en de meiden schaatste richting de zijlijn. Ik sloot mijn ogen en nam de start houding aan. Daar gaan we dan. Ik sloeg een zucht en maakte de eerste bewegingen.

De laatste tonen van het liedje eindigden en een luid applaus vulde mijn oren. 'Wauw Emily' schreeuwde Liam. Een kleine glimlach verscheen op mijn gezicht en mijn wangen kleurde een beetje rood. De meiden schaatste mijn richting weer in en een voor een gaven ze me een knuffel. ‘Emily hoe doe je dat toch?’ vroeg Adriana. Ik haalde mijn schouders op en keek naar de coach. ‘Emily als je zo door gaat ga je nog richting het wereldkampioenschap’ zei ze enthousiast. Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht en ik draaide me om richting Cameron. Cameron reageerde normaal echt heel trots en nu zat hij daar maar een beetje te klappen. Ik stond oog in oog met Cameron en ik merkte dat Cameron het maar ongemakkelijk vond. ‘Mevrouw kan ik even naar de kleedkamers?’ probeerde ik. Ze knikte en gaf anderen meisjes nog wat tips voordat ze hun routine lieten zien. Ik schaatste naar de zijlijn en keek even om. Ik liep de kleedkamers voorbij en trok mijn schaatsen uit en zette ze voor de trap van de tribune neer. Ik trok een sprintje naar boven en was nu bij Cameron en Liam. ‘Oh he Emily’ zei Cameron. ‘he?’ zei ik wat beledigd. Liam stond op en glimlachte naar me ‘ik laat jullie wel even alleen’ Hij liep langs me af en ging bij de andere jongens zitten. Ik ging naast Cameron zitten en keek hem wat ongemakkelijk aan. ‘Waarom ben je gekomen?’ vroeg Cameron. ‘Nou, normaal ben jij de eerste die bij het ijs staat om me te omhelzen en te vertellen dat ik goed was zeg maar…’ ik gaf een diepe zucht en keek naar de grond. Cameron pakte mijn hand en trok die naar zijn borstkas. Hij plaatste mijn hand tegen zijn borst waar zijn hart zat. ‘Voel je dat?’ zei hij zacht. Ik voelde hoe Camerons hard onregelmatig sloeg. ‘Wat betekent dit?’ ik twijfelde of ik dit moest vragen maar het floepte mijn mond uit. Cameron gaf me een glimlach en schudde zijn hoofd. ‘Het komt door jou Emily. ‘Wat?’ zei ik verbaasd. ‘vraag me niet hoe maar elke keer als ik bij je ben gebeurt dit’ Cameron moest lachen en liet mijn hand weer los. ‘Misschien komt dat doordat je mij als eerste zag nadat je wakker werd?’ zei ik zacht. ‘Ik heb echt geen idee’ zei Cameron. Een harde fluit klonk door de ruimte met als teken dat de ijshockeyers het ijs opkwamen. Ze schaatste als losgeslagen apen rond en gaven de meisjes niet eens de ruimte om het ijs te verlaten. ‘Eikels’ zuchtte ik. ‘hèhè jongedame, ik was ooit ook een ijshockeyer’ zei Cameron beledigd. ‘Ja maar jij hield die jongens in het gareel’ zei ik. ‘Ik zou zo graag het ijs weer op willen’ zei Cameron zacht. Ik draaide mijn gezicht naar het zijne en daarna viel mijn blik op de rolstoel waar hij nog inzat. ‘zodra jij uit die rolstoel bent gaan wij samen het ijs op’ zei ik zelfverzekerd. Cameron gaf me een duwtje en keek naar zijn rolstoel. ‘Ik haat dit ding echt’ zei Cameron terwijl hij er een stootje tegen gaf. ‘Kom op baby’ zei ik lachend. ‘Baby? Wie kan er nou niet tegen kietelen?’ Cameron zette zijn vinger tegen mijn middel en begon me te kietelen. ‘CAERMON!!’ stop gilde ik. Cameron stopte en keek me geschrokken aan. ‘Cameron hoe wist je dat ik niet tegen kietelen kan?’ Cameron’s mond viel open en keek me geschrokken aan. ‘ik.. ik..’ stotterde Cameron. ‘ik weet het niet’ zei hij na een tijdje. Ik plaatste mijn hand op zijn knie en keek hem net zo lang aan totdat hij mij ook aankeek. ‘Het komt allemaal goed’ zei ik zacht. Cameron legde zijn hoofd tegen mijn schouder en bleef de rest van de ijshockey training stil zitten.