Unattainable 2

'Elissa komen eten', werd er geroepen vanuit de gang. Ik zuchtte even. Het geluid van de regen was verstoord door het geroep van mijn moeder. Niet dat ik niet blij was om te gaan eten, maar ik zou het niet erg gevonden hebben om hier nog een tijdje te liggen. Bovendien zou de regen nooit meer exact hetzelfde zijn als daarvoor. En daardoor zou ook dit moment nooit meer in zijn pure vorm terugkomen.
Toch zou dit voor eeuwig in mijn geheugen gegrift staan omdat het me deed denken aan vroeger en me een goed gevoel gaf.
Nooit werd dit weer volledig hetzelfde als het daarvoor was.
Nadat ik nog één keer naar de wonderbaarlijke kronkels keek op mijn dakraam, duwde ik mezelf omhoog en liet mijn voeten in mijn zachte hondenpantoffels glijden en ik slofte naar de eetkamer -het was nogal moeilijk om met twee grote hondenkoppen aan je voeten te kunnen wandelen-.
Zoals gewoonlijk was ik de laatste van het gezin die haar stoel wat naar achteren schoof om zo plaats te kunnen nemen aan de eikenhouten tafel.
Aan tafel viel er niet veel meer te horen dan het zachte tikken van het bestek in het bord en de kauwgeluidjes van mijn moeder, mijn vader en ik.
Ik vond het niet erg dat er weinig gepraat werd aan de tafel. Het geluid van het bestek zorgde bij mij voor een soort van huiselijke waas. Het voelde goed zo.
Genietend bracht ik mijn vork naar mijn lippen om zo de heerlijk zachte structuur van de wortelpuree weer op mijn tong te voelen en te proeven. Ik liet de smaak goed tot me doordringen en slikte daarna alles door om weer een nieuwe hap richting mijn mond te brengen. Heerlijk gewoonweg.
Jammer genoeg kwam er ook einde aan dit genot en dat merkte ik wanneer mijn vork de paar laatste restjes uit mijn bord bij elkaar moest schrapen om zo een laatste hap naar binnen te werken.
Ik zag dat mijn vader en moeder al klaar waren met eten. Eigenlijk werd ik nu verondersteld uit eigen initiatief de borden af te ruimen, maar eerlijk gezegd had ik daar niet echt zin in.
Zo stil ik kan zet ik mezelf achter mijn stoel en schuif deze rustig terug onder te tafel. Met kleine pasjes, stapte ik bijna geruisloos naar mijn kamer. Maar net op het moment dat ik mijn hand op de ijzeren deurklink van mijn kamer had gelegd, riep mijn moeder me terug naar de eetkamer. Missie mislukt.
Met een niet al te luide zucht, sjokte ik terug en begon de borden op elkaar te stapelen. Ik haatte dit niet, maar er was ook niets leuks aan het afruimen van de tafel en dat ergerde me wel. Langzaam zette ik de borden in de afwasmachine.

Ik wilde even zeggen dat mijn andere verhaal: puntkomma genomineerd is voor het beste verhaal op Q 2016 en ik ben echt super mega gigantisch happy!