Peter Pippeling

“En jij dacht te kunnen ontsnappen, Peter? Dacht je dat ik je niet zou achterna zou komen? Ik zou je gevolgd zijn tot de andere kant van de wereld als het moest!” Sirius richtte zijn toverstaf op Peter. Die duizendmaal vervloekte verrader. Peter was de geheimhouder van de Potters geweest! En hij, Sirius, had het voorgesteld. Hij had gedacht dat het het beste was. Perfecte bluf. Hij had de Dooddoeners achter zich aan kunnen lokken, zonder dat dat James in gevaar zou brengen. Hij was van plan geweest om dat de doen. Het lokaas te spelen. Maar die vervloekte kleine rat had hen zonder meer verraden. Uitgeleverd aan Voldemort. Hun dood was Peters schuld…. en ook die van hemzelf. Het was zijn idee geweest… Hij zou zijn fout rechtzetten. Hij zou de wereld verlossen van dit klein misbaksel!
“James, Lily…” snikte Peter. “Sirius, hoe kon je!” Dus hij ging nog de onschuldige uithangen? Dat zou niet werken! Hij hief zijn staf.
Op dat moment klonk er een grote knal. Sirius werd achteruit geblazen en belandde met zijn rug op het asfalt. Dreuzels in de straat gilde. Sirius sprong overeind. Zijn toverstaf nog steeds stevig in zijn hand geklemd. Waar was Peter?
Daar! Vier dooddoeners hadden zich op hem gestort. Hij hoorde Peter schreeuwen van pijn.
“Verrader! Jij hebt onze meester in de val gelokt!” hoorde hij zijn allerliefste nichtje Bellatrix krijsen.
“Crucio!” schreeuwde een andere stem, die hij herkende als die van haar nutteloze echtgenoot Rodolphus Van Detta. Zijn broer Rabastan vuurde ook een vloek op Peter af, maar miste. Zijn spreuk raasde recht op een dreuzel af, die met open mond naar het schouwspel had staan kijken.
Sirius dacht niet na en gooide een schildspreuk tussen de dooddoener en de onfortuinlijke dreuzel. Door de kracht van het schild wankelde Rabastan. Om overeind te blijven greep hij zich vast aan het gewaad van de vierde dooddoener naast hem en trok zo zijn kap af. Sirius zag een hoop stroblond haar op een jongensachtig gezicht dat hij niet kende. De vierde dooddoener leek te beseffen dat hij geen bange dreuzel was, maar een tovenaar. Hij vuurde een lamstraal op hem af die Sirius gemakkelijk afweerde.
“Expeliarmus”, schreeuwde Sirius en de dooddoener werd ontwapend. De drie van Detta’s werden zich nu ook van zijn aanwezigheid bewust.
“Avada Kadavra!” krijste Bella en Peter slaakte nog één laatste gil.
“Wegwezen, voor de schouwers arriveren!” schreeuwde haar echtgenoot en hij greep haar bij de arm.
“Daar komt niets van in!”