{009} Calum Hood

Emily heeft gelijk gehad toen ze zei dat we niet meer zoveel tijd hadden, vandaar dat we in een sneller tempo dan normaal op weg gaan naar de Joris en de Draak. Wanneer we moeten kiezen tussen Water of Vuur roept Michael: ‘’Jongens tegen de meisjes!’’ Ik baal, want ik had graag naast Layla gewild, maar Layla fluistert ‘’ik zie je zo’’ in mijn oor voordat ze met de andere meiden naar Water loopt. Luke en Ashton zijn al onderweg naar Vuur en Michael houdt me tegen aan mijn arm. ‘’Wat?’’ bijt ik hem toe. Ik ben nog niet vergeten wat hij heeft gedaan voor de Vogel Rok.
‘’Dat wat ik zei, hè, toen vlak voor de Vogel Rok…’’
‘’Wat is daarmee?’’ komt er ongeduldig uit mijn mond. Hij moet even opschieten, anders zijn we te laat en zijn de andere jongens al vertrokken.
‘’Dat was alleen om te zorgen dat je erin ging. Met Layla.’’
Verbaasd kijk ik hem aan.
Hij glimlacht. ‘’Ik zei toch dat ik een goede koppelaar ben?’’ Hij loopt verder en gaat in de rij naast Luke en Ashton staan. Ik kan het niet helpen, ik moet ook glimlachen; die gast was slimmer dan ik dacht.

Met een teleurgestelde blik loopt Michael even later voor me; Water heeft gewonnen. Maar in zijn ogen betekent dat: de meiden hebben gewonnen. Mij maakt het niks uit, maar Michael heeft nooit heel goed tegen zijn verlies gekund, vooral niet als hij verloren heeft van een meisje.
We lijken echt geluk te hebben vandaag, want de rij is erg kort als we even later naar de Halve Maen gaan, maar net voor ons staan twee vrouwen ontzettend hard te praten. Ze lachen hard en in het begin kan ik ze niet eens verstaan – naast me staat Layla met haar handen voor haar ogen omdat ze er niet meer tegen kan, en ik zie dat Olivia hetzelfde doet – maar later besef ik dat ze het over Callen en Layla hebben. Ze lachen zich kapot om de gebeurtenis en omdat iedereen, behalve de Layla van Callen, leek door te hebben dat er een misverstand gaande was.
Layla haalt nu haar handen weg van haar oren. ‘’Heb je dat ook gezien, dat van die dikke man en dat vliegtuig met die tekst erachter?’’
‘’Ja, ik zag het,’’ zeg ik. Gelukkig merkt ze niet op dat ik een beetje rood word. ‘’Ik vond het echt zielig,’’ zegt ze. ‘’Die man wist niet wat hem overkwam en die vrouw was zo gelukkig… die zal wel niet zo vrolijk reageren als ze hoort dat het nep was.’’ Stiekem doet het me goed dat Layla het ook niet grappig vond, want dat was het ook absoluut niet. Het was een groot misverstand en ik voelde me ook schuldig voor wat er met Callen en zijn ‘bruid’ is gebeurd – het vliegtuig was tenslotte voor mij bedoeld.
Maar Layla trekt me mee – het was me niet eens opgevallen dat we inmiddels al zo ver vooraan stonden dat we de Halve Maen in mochten. We gaan helemaal achteraan zitten, naast elkaar, en ik pak haar hand weer vast, net als in de Vogel Rok, maar dit keer zonder te twijfelen.
Naast ons zitten Luke, Michael en Joan. Emily en Olivia wilden liever niet zo hoog zitten en zijn, samen met Ashton, een paar rijen voor ons gaan zitten.
Al gauw komen we best hoog en mijn ene arm doe ik omhoog, samen met de rest, en met mijn andere hand houd ik nog altijd die van haar vast. Ik krijg er een warm gevoel van, en ook een glimlach die niet van mijn gezicht af te slaan is.

En zo loop ik even later nog steeds, als we richting de Bob lopen; hand in hand met Layla en met een brede glimlach. Dit keer zijn Layla en ik alleen – Olivia is misselijk geworden in de Halve Maen en is samen met Michael, Ashton en Emily alvast naar de ingang gegaan, omdat we toch al gauw weer moeten verzamelen daar. Ik weet niet zeker waar Luke en Joan heen zijn geglipt, maar ik heb een groot vermoeden wat die twee aan het doen zijn – en ik heb een nog groter vermoeden dat ik dat eigenlijk niet eens wil weten.
We lopen wel snel, want als we nu niet opschieten komen we echt te laat aan bij de ingang en vertrekt de bus zonder ons. Niet dat ik dat zo erg zou vinden – dan ben ik tenslotte nog langer alleen met Layla – maar dan hebben we toch wel echt een probleem, want dan moeten we één van onze ouders bellen om ons op te halen. En ik weet dat Layla’s vader een nogal drukke baan heeft, die heeft dus sowieso geen tijd, en of haar moeder kan komen weet ik niet. Mijn mobiel ligt thuis en als het goed is zijn mijn ouders beiden nog aan het werk, en hun mobiele nummers weet ik niet uit mijn hoofd – oftewel, we moeten ons echt haasten.

De Bob zelf gaat best snel en Layla gilt het uit, ook knijpt ze mijn hand bijna fijn, maar dat vind ik eerlijk gezegd alleen maar lief. Ik vind het ook een beetje eng, maar goed, ik ga niet net zo hard krijsen als Layla – ik ben alsnog de jongen hier.
‘’Pff, daar ga ik dus nooit meer in,’’ kreunt Layla een paar minuutjes later, als we langzaam maar zeker op weg gaan naar de ingang van de Efteling.
‘’Ja, dat zei ik ook toen ik voor het eerst uit de Vogel Rok kwam vandaag,’’ grinnik ik. ‘’En moet je zien wat daarvan gekomen is.’’
‘’Was dat zo erg dan?’’ Ze blijft stilstaan en kijkt me met een klein glimlachje aan. Ik ga voor haar staan en pak haar hand weer vast. ‘’Natuurlijk niet.’’
‘’Mooi zo.’’ Ik zie haar gezicht dichterbij komen en krijg het plotseling ontzettend warm en even weet ik niet meer wat ik moet doen – tot ik haar lippen op de mijne voel.
Ze kust me. Ze kust me. Ze kust me! Die woorden gaan constant door mijn hoofd en ik probeer kalm te blijven, maar mijn hart gaat als een razende tekeer, volgens mij is het niet gezond meer. Maar dat maakt me niks uit, want ik blijf gek op Layla, hartkwaal of niet.
En wanneer we langzaam onze hoofden terugtrekken, kom ik opeens weer terug op aarde. Nee, ik heb geen hartkwaal en ja, ik ben wel gek op Layla en ja, dat blijf ik ook.
Haar hoofd rust nu op mijn borst en ik sla mijn armen om haar heen. ‘’Ik houd van je,’’ fluistert ze.
En na de woorden ‘ik ook van jou’ uitgesproken te hebben, blijven we nog een paar minuten lang zo staan.