O77.
Audrey point of view
Natuurlijk hield ik van hem, maar het was de pijn niet waard. Hij staarde nog voor zich uit, er kwam een glimlach op mijn gezicht. Zo ging het namelijk altijd. Hij was boos, ik was boos en het kwam goed. Dit keer zou dat anders zijn, Tom was er om te bemiddelen. Wat had hij er nou mee te maken? Alles, in mijn opzicht, niets in zijn opzicht en alles in Bill zijn opzicht.
Wat moest ik denken en wat zou denken? ‘Waarom lach je, zo grappig is dit niet?’ Bill keek mij vragend aan. ‘Omdat, dit elke keer gebeurt en je verwacht dat ik je terugneem.’ Tom knikte even, daar had ik toch wel een punt bij. ‘Ik verwacht niet dat je mij terugneemt aangezien we nog samen zijn.’ De harde woorden, die uit zijn mond kwamen vulde de kamer.
Ik duwde de stoel naar achteren waar ik op zat en stond op. ‘Bij deze is het dan voorbij, Kaulitz.’ Verbaasd keek hij mij aan en zijn broer deed het zelfde. ‘Dit meen je niet?’ Beide broers zeiden het zelfde. Ik meende het dit keer wel. ‘Misschien ben ik wel beter af bij een ander, iemand die mij niet telkens pijn doet en verwacht dat ik met hangende pootjes terug kom!’ Boos draaide ik mij om en liep ik naar buiten.
Natuurlijk hield ik van hem, maar het was de pijn niet waard. Hij staarde nog voor zich uit, er kwam een glimlach op mijn gezicht. Zo ging het namelijk altijd. Hij was boos, ik was boos en het kwam goed. Dit keer zou dat anders zijn, Tom was er om te bemiddelen. Wat had hij er nou mee te maken? Alles, in mijn opzicht, niets in zijn opzicht en alles in Bill zijn opzicht.
Wat moest ik denken en wat zou denken? ‘Waarom lach je, zo grappig is dit niet?’ Bill keek mij vragend aan. ‘Omdat, dit elke keer gebeurt en je verwacht dat ik je terugneem.’ Tom knikte even, daar had ik toch wel een punt bij. ‘Ik verwacht niet dat je mij terugneemt aangezien we nog samen zijn.’ De harde woorden, die uit zijn mond kwamen vulde de kamer.
Ik duwde de stoel naar achteren waar ik op zat en stond op. ‘Bij deze is het dan voorbij, Kaulitz.’ Verbaasd keek hij mij aan en zijn broer deed het zelfde. ‘Dit meen je niet?’ Beide broers zeiden het zelfde. Ik meende het dit keer wel. ‘Misschien ben ik wel beter af bij een ander, iemand die mij niet telkens pijn doet en verwacht dat ik met hangende pootjes terug kom!’ Boos draaide ik mij om en liep ik naar buiten.
Er zijn nog geen reacties.