05 - Fans en wachtruimtes

De bagage hadden ze afgegeven bij de mensen die ervoor zouden zorgen en met twee bewakers werden ze naar de rest begeleid. De twee meiden hadden nog een drukke week achter de rug, ze hadden nog de laatste dingen moeten regelen, met school aangezien er een formulier niet klopte, met hun werk want ze waren beide ingepland, terwijl ze overduidelijk vrij hadden gevraagd, ze hadden zelfs nog afgelopen week een belangrijke herkansing die ze niet mochten missen. Je kunt dus wel bedenken dat ze heel erg vermoeid waren na al die onzin, alsof het universum hen tegen probeerde te werken. Ze zouden de rest ontmoeten voordat ze vanuit hotel Huis ter Duin naar Schiphol zouden gaan. En ook nog een keer rustig dineren voordat ze een hectische periode tegen zouden gaan. Ze hadden hen verteld dat ze gewoon in normale kleren hoefden te komen, aangezien het gewoon een normaal diner zou worden. Niks bijzonders. Romée en Milou hadden een paar spelers nog niet ontmoet, zoals Daley Blind, Daryl Janmaat en Nigel de Jong. Die drie waren en bij het feestje niet en ook niet bij de bijeenkomst twee weken geleden. Ze hadden nog een paar anderen niet ontmoet, maar die waren er wel bij de bijeenkomst.
Milou had de afgelopen twee maanden alleen maar aan Stefan gedacht, wel zo onopvallend mogelijk, want anders zou Romée haar alleen maar ermee irriteren. Samen met de bewakers liepen ze naar de zaal die de KNVB had gehuurd. De voetballers zaten er al, sommige met hun vrouwen, en kinderen. Iedereen zag er erg rustig uit en Milou en Romée werden naar hun plaatsen gebracht. Ze zaten aan een tafel met meerdere medewerkers en ze stelden zich braaf voor aan de mensen die ze niet kenden.
Het was erg rustig tijdens het eten, waardoor zelfs Milou en Romée zichzelf in bedwang hielden. Braaf aten ze hun eten op, kletsten wat met de mensen aan hun tafel. Milou had perfect uitzicht op Stefan, waardoor ze bijna haar soep over haar blouse gooide terwijl ze naar hem aan het kijken was en Romée had moeite om niet heel hard te lachen op dat moment. Op een gegeven moment had Milou weer opgekeken naar Stefan en keek ze hem recht aan. Ze wilde eigenlijk gelijk weg kijken, maar hij glimlachte naar haar en zwaaide klein. Milou voelde haar wangen rood worden en glimlachte terug en zwaaide ook kort. Ze kon zijn lach tot aan haar tafel horen en ze keek opzij naar Romée, die het ook had gezien, maar ze zei niks, ze grijnsde alleen maar. Milou rolde met haar ogen, keek kort nog even naar Stefan, die druk aan het praten was met iemand die ze niet kon zien, waarna ze weer verder ging met het eten.
Nadat iedereen klaar was, begon het afscheid nemen van de meeste vriendinnen en familieleden van de spelers, wat best snel ging. De spelers zouden toch niet zolang weg blijven en de meeste vrouwen en vriendinnen zouden later nog naar Brazilië komen. Iedereen had dezelfde soort kleren aan, makkelijk zittende trui, broek en schoenen. Iedereen zag er dood normaal uit, maar eigenlijk waren ze dat ook. De spelers, de medewerkers en natuurlijk Milou en Romée werden richting de bus begeleid, de meiden hun armen in elkaar gehaakt, enthousiast. Buiten stonden een aantal fans, waar een paar spelers mee op de foto gingen en een handtekening gaven, maar ze moesten al snel doorlopen.
De reis naar het vliegveld was hectisch, maar snel. Ze werden door de menigte geholpen naar een speciale wachtruimte, aangezien het nog twee uur duurde voordat ze konden inchecken. En iedereen zat onderuit gezakt in de lekkere lounge stoelen en banken of hing aan de sta tafels met wat te drinken. Romée en Milou waren een van de laatsten die zich bij de rest voegden in de wacht ruimte en Romée en Milou waren voor de zoveelste keer verrast door de luxe. Ze ploften neer op een overgebleven bank en natuurlijk zocht Milou gelijk Stefan, maar helaas zag ze hem niet. De wachtruimte was groot, hij kon overal zijn, zelfs bij de winkels buiten de deuren van de wachtruimte. Milou zuchtte even. Ze wist dat het toch niks met hem zou worden, maar een kleine crush op iemand hebben vond ze altijd wel leuk en het zorgde natuurlijk er ook voor dat ze zich nooit verveelde. Nou eigenlijk wel, maar daar ging het niet om.
"Ik ga even wat te eten uit de automaten halen." Zei Romée op een gegeven moment terwijl ze opstond van de veels te relaxte bank en Milou keek haar vreemd aan. Waar had Romée nou weer automaten gezien?
"Bij de ingang van de wachtruimte jij idioot." Voegde ze eraan toe met een grijns alsof ze Milou haar gedachten kon lezen. "Moet ik ook wat voor jou meenemen?"
"Als ze er ook wat te drinken hebben neem maar een flesje ice tea ofzo." Romée knikte en liep weg. Milou zuchtte even en keek weer rond. Nu zat ze alleen, ook heel fijn. Haar ogen gleden weer door de ruimte op zoek naar mensen - Stefan - en op een gegeven moment vonden die hem ook. Glimlachend zwaaide hij naar haar en ze zwaaide klein terug. Hij was zo schattig. Milou schudde snel haar hoofd. Ze kende hem niet eens, of in ieder geval amper. Snel draaide ze zich weer goed en pakte haar telefoon erbij.
Romée liep de hoek om, groette een paar van de spelers en haalde wat kleingeld uit de zak van haar skinny jeans en gooide het in de automaat. Ze haalde er een suikerwafel uit en uit de andere haalde ze ice tea en een fanta, met andere woorden, haar klein geld was daarna dus op. Met twee flesjes in haar handen met daartussen een suiker wafel draaide ze zich om, om gelijk weg te lopen. Ze wilde de hoek om lopen, maar in plaats daarvan liep ze volop tegen iemand aan. De persoon viel over haar heen en Romée struikelde achterover.
"What the hell?!"

______________________


oke dit stukje slaat nergens op, vooral het begin niet, maar ik moest wat. en ik ben hopeloos als het om stukjes activeren gaat, sorry. ik probeer echt zo veel mogelijk online te zetten, maar ik heb gewoon niet veel tijd en anders geen inspiratie, do you feel my problem? maar oke, dankjewel iedereen die een abo heeft genomen (: hopelijk vinden jullie het wat en komt het volgende stukje snel online - ik ga het proberen oke haha -