A ranger/traitor 235

“We moeten hem gaan zoeken.” Het was niet Halt die dat zei, maar Miko. Gilan staarde hem stomverbaasd aan en niet alleen omdat hij hem niet had horen of zien aankomen. Miko zat toch met Will in Skandia? Hij wierp een blik op het schip, half in de verwachting dat Will ook op de kade zou springen. Zijn jongere vriend was echter nergens te zien.
“Hoe kom jij hier? Waar is Will?”
“Nog in Skandia, de zaken aan het regelen met de nieuwe Oberjarl daar, volgens Gundar.” Gilan wist even niet hoe hij het had. Dus er was ook al een nieuwe Oberjarl?
“Wie?”
“Svengal,” zei Halt, “maar de details komen later wel. Eerst die jongen terugvinden.”
“Ja natuurlijk, hij kan niet ver zijn.”
“Misschien, misschien ook niet”, zei Halt. “Laten we gaan.”
Algauw hadden de drie Grijze Jagers de toegestroomde menigte achter zich gelaten.
“Nu ben ik waarschijnlijk de laatste die alles te horen krijgt,” zuchtte Gilan half lachend. Hij was ontzettend opgelucht dat alles nu eindelijk voorbij was. Svengal Oberjarl, geen dreigende invasie meer, Halt, Will en Miko alle drie veilig en wel. Corn kon niet ver zijn en van zodra ze hem gevonden hadden, kon hij hem vertellen dat hij nergens meer bang voor hoefde te zijn. Nu hij er zo over nadacht was het enige dat ze nog echt moesten doen, bewijzen dat Miko niet degene was die de Grijze Jagers verraden had.
“We kunnen je onderweg wel het een en het ander vertellen”, zei Halt ernstig. “Er zijn een paar dingen die je moet weten en ik vrees dat je ze niet allemaal even leuk gaat vinden.” Gilans vreugde verdween opslag. Hij wist dat Halt zoiets niet zou zeggen als er niet iets heel ernstigs aan de hand zou zijn.
“Wat bedoel je?”