Proloog

Er stond een meisje tegenover mij. Haar bruine ogen keken radeloos in de mijne, glanzend van de ingehouden tranen. Ze beet gefrustreerd op haar lip en kneep haar ogen stijf dicht, een traan ontsnapte haar oogleden en raakte de grond een paar seconden later. Haar haar, die een halfuur geleden nog een prachtige, kastanje bruine kleur had, hing nu slap langs haar lijkbleke gezicht en had een doffe zwarte kleur. Een trillende zucht ontsnapte haar kapot gebeten lippen en ze opende haar ogen. Haar zicht was wazig geworden van alle tranen die ze niet meer kon tegenhouden, een voor een drupten ze langs haar wangen op de grond, steeds sneller en steeds meer.

Tot ze naar haar spiegelbeeld keek en haar vuist haar gezicht raakte met een woedende grauw en die brak in duizenden kleine stukje glas. Het meisje keek naar haar bebloede knokkels en liet zich terneergeslagen langs de muur op de grond zakken. Na een tijdje keek ze emotieloos voor haar uit, haar tranen gestopt en een grimas rond haar mond. ''I won't ever let this happen again'' was wat ze steeds opnieuw in zichzelf zei.