Day 29

Listen while reading: Lindsey Stirling - Shatter Me

Somebody shine a light.

Het was donker toen ik mijn tas met weinige bezittingen pakte. Ik hield niet van het donker; ik had er nare herinneringen aan. Nu had ik het nodig.
      Ik ritste de tas open en taste naar mijn zaklamp. Ik voelde het koude metaal en pakte het. De tas deed ik weer dicht.
      Misschien was ik dom bezig, maar het was de enige manier. Ik had maar één kans.

I'm frozen by the fear in me.

Opeens hoorde ik iets. Voetstappen in de gang. Iemand liep naar mijn deur toe. Naar mijn kamer. Mijn gevangenis.
      Ik hield mijn adem in. Dit klopte niet. Dit kon niet. Ze zouden niet op dit tijdstip komen. Mijn kans was verpest. Ik zou hier nooit wegkomen.
      De voetstappen stopten toen ze bij mijn deur waren. Ik was bevroren door mijn angst.
      De voetstappen liepen weer verder en verdwenen.

Somebody make me feel alive.

Ik had geen keus. Of nee, de keuze was allang gemaakt. Het was óf hier blijven en voor eeuwig de buitenwereld niet kunnen zien óf ontsnappen. De buitenwereld in. Weer kunnen leven.

And shatter me.

Ik deed mijn tas op mijn schouders liep naar het raam toe. De zoeklampen waren aan en hier en daar liepen bewakers rond. Ze hadden geweren bij zich.
      Ik wist wat er zou gebeuren als mijn plan mislukte. Ze zouden me neerschieten. Ze zouden me doden. Geestelijk gezien hadden ze me allang gedood. Lichamelijk niet. Lichamelijk was ik nog springlevend. Maar misschien wel niet voor lang.

If I break the glass, then I'll have to fly.

Het glas van mijn raam was dik, te dik om te kunnen breken. Met een haarspeld uit ik uitgevonden hoe ik het raam open kon krijgen. Het lukte me deze keer ook, alleen maakte ik een hard, knarsend geluid waardoor ik verstijfde. Ik luisterde. Niemand had iets opgemerkt.
      Ik deed het raam iets verder open waardoor ik erdoorheen kon. Ik glipte op de dakgoot.

There's no one to catch me if I take a dive.

Ik moest springen, wilde ik op de grond komen. Niemand kon me vangen. Ik moest het zelf doen. Ik vroeg me af of ik het wel kon.
      Ik liet mijn benen op de rand van de goot bungelen. Met mijn handen zette ik af en ik dook in het diepe.

I'm scared of changing, the days stay the same.

De pijn in mijn enkel was het eerste wat ik voelde toen ik op de grond terechtkwam. Het deed zoveel pijn dat ik het bijna uitschreeuwde. Ik beet op mijn tong om mezelf tegen te houden.
      Niemand had me opgemerkt en dat moest ik zo houden. Ik was eindelijk buiten. Het voelde raar om al die lucht en ruimte te voelen. Het was een verandering en ik hield niet van veranderingen. Alle dagen moesten voor mij hetzelfde want dat schiep rust. Tenminste, dat was voordat ik werd gevangen.

The world is spinning but only in gray.

Ik rende zo stil mogelijk weg. Het was moeilijk om de pijn te negeren, maar het lukte. Ik glipte een hoek in. De schaduwen om me heen leken wel grijs.
      Ik rende weer verder, dook in een paar schaduwen als er een bewaker of zoeklicht langskwam en eindelijk zag ik het hek. Het was zo dichtbij.

Somebody make me feel alive.

Het probleem was dat het hek volledig werd belicht. Ik kon er niet langs, tenzij ik snel genoeg was. De vrijheid of de dood.
      Toen rende ik. Ik wilde weer leven.

And shatter me.

Geroep. Geschreeuw. Pistoolschoten. Het hek kwam dichterbij. Ik kon dit. Ik kon dit halen.
      Ik voelde hoe mijn lichaam werd doorzeefd met kogels. Ik rende verder. Ik hoorde hoe iemand luidkeels 'Stoppen, jij!' schreeuwde. Ik rende verder.
      Ik wist dat ik dood zou gaan toen de eerste kogel me raakte. Ik wist het. Ik had geen gelijk. De kogels hadden me geraakt, boorden zich in mijn lichaam en het enige wat ik kon doen was rennen. Ik had geen pijn.
      Het hek kwam dichterbij en met alle kracht die ik in me had beukte ik er tegenaan. Er ontstond een gat en opeens herinner ik me iets. 'Ze is een gevaar voor de samenleving. Ze is te sterk.' Zij waren niet het gevaar. Ik was het voor hun.
      Dat is waarom ze me gevangen hielden. De kogels deden me niets want ik 'was te sterk'. Ik wist niet hoe ik zo was geworden. Het enige wat me aanging was de open vlakte voor me, de mensen die ik verslagen achterliet en het gevoel van vrijheid.

Shatter me.