007

Het eerste wat ik voelde was koppijn. Ontzettende koppijn. Zo'n koppijn die je compleet overnam. Zo'n koppijn waardoor je niet meer helder kon nadenken. De scherpe steken schoten door mijn hoofd, en ik kreunde zachtjes. Daarna voelde ik zand. Overal zand. Er zat zand in mijn haar en zand in mijn mond. Ik probeerde te spugen, maar mijn keel was compleet uitgedroogd. Toen ik mijn ogen opende snapte ik waarom. Brandende zon scheen in mijn gezicht en mijn ogen werden verblind door het felle licht. Daarna pas hoorde ik geluid. Gillende mensen, huilende mensen. Mensen die de longen uit hun lijf schreeuwden. Namen werden geroepen en hopeloze kreten werden geslaakt. Ik voelde de paniek. Ik snapte niet wat er was gebeurd. Moeizaam trok ik mezelf omhoog. Behalve de verblindende zon had ik nog niets gezien, maar toen ik om me heen keek begreep ik het pas. We waren neergestort.

Ik zag brandende stukken vliegtuig, en overal renden mensen. Hier en daar lag een lichaam, waarvan ik niet zeker was of het nog een kloppend hart bezat.
'Maria, Maria,' huilde een stem vlak naast me. 'Had ze haar gordel maar vast gedaan.' Ik keek geschrokken achterom. Een man van maximaal 40 met een aantal flinke krassen op zijn gezicht zat huilend over het lichaam van een dode vrouw heen. Het was afschuwelijk. Ik draaide me snel weer om en zag drie jongens van de boyband op de grond zitten. Ik zag niet wat ze deden, maar het zag er niet heel vrolijk uit. Mijn blik werd getrokken door een jongen van een jaar of twaalf die door een volwassen vrouw werd weggedragen. Zijn arm lag in een onmogelijke houding en zijn ogen waren gesloten. Toen pas voelde ik mijn eigen pijn. Ik keek naar mijn onderbeen waar een reusachtige snee in zat. De snerpende pijn schoot door mijn kuit. Ik sloot mijn ogen. Dit kon niet waar zijn. Ik kon niet neergestort zijn. Ik was nu in Perth. Tante Maya stond op me te wachten met een vriendelijke lach op haar gezicht. Ze zou me aanbieden om mijn spullen te dragen, en we zouden samen naar de jeep van oom Peter lopen terwijl ze opgewekt vroeg hoe mijn reis was verlopen. Maar toen ik mijn ogen weer opendeed zag ik nog steeds overal gewonde mensen, zand en stukken brandend vliegtuig. Ik zag een gespierde man mijn richting op rennen maar mijn hersens waren te verdooft om me te beseffen wat er gebeurde. Ik voelde twee sterke armen die me optilden en meenamen. Toen het ineens een stuk koeler werd nam ik aan dat hij me naar de schaduw had getild. Ik voelde weer de harde grond onder me, dus ik was waarschijnlijk neergelegd. Alles wat ik zag werd nog waziger dan het al was, zodat ik alleen nog maar kleuren kon onderscheiden. En daarna voelde ik hoe ik weer weggleed, in een enorm zwart gat.