Chapter Sixteen

“Jongens, jongens!” Angelique rende op de groep af. Hijgend kwam ze tot stilstand. In de koude ochtend kon je haar adem zien. En niet alleen van haar. Het zo koud. Yazmyne had de anderen er op gewezen dat ze een kunstmatig weerstation hadden waardoor ze het schooljaar lieten aanvoelen zoals boven.
“Jezus, Angelique! Je doet alsof het uitverkoop is” grapte Jack.
“Grapjas. Nee, ik heb goed nieuws” zei Angelique.
“Brand maar los” zei Yazmyne.
“Ik heb gisteren gevraagd of we onze kamers mochten doen. En het mag!” zei Angelique.
“Ik zei het toch” zei Britt.
“De school gaat alles bekostigen. Nu ja, alles. De verf in ieder geval. De meubels moeten we van thuis uit laten sturen” zei Angelique.
“Maar goed ook. Mijn tv kon ik net niet mee nemen” zei Yazmyne.
“Trouwens, ik ben nog aan een project bezig en die kan ik nu af maken, door de lessen technologie”
“Laat me raden: je bent Iron Man aan het na maken” zei Jack.
“Nee” zei Yazmyne.
“Je bent een robot aan het maken” zei Kevin.
“Nee…ja…ongeveer” zei Yazmyne.
“Mogen we het zien?” vroeg Jack.
“Nee, het is nog niet af en het ligt nog thuis” zei Yazmyne.
“Dus je hebt geen project” zei Kevin. Yazmyne keek hen kwaad aan.
“Wel” zei ze.
“Niet!”
“Wel!”
“Niet!”
“Hou op!” riep Sam. De tweeling en Yazmyne keken hem aan.
“Jullie willen nog altijd niet geloven dat er een meisje is dat games speelt en van technologie houdt”

“Oeh, volgens mij is er iemand verliefd” Kevin greep Sam bij de kop vast en wreef met zijn knokkels over zijn haar.
“Helemaal niet!” zei Sam, maar de andere konden duidelijk zien dat hij bloosde. Kevin en Jack gingen al zingend voorop ( jullie kennen dat liedje wel ).
“Let maar niet op hen. Het zijn kwajongens. Je verwacht niets anders van dat soort” zei Yazmyne. Sam mompelde wat onverstaanbaar.
“Bedankt” zei Yazmyne.
“Het is moeilijk om je standpunt te maken in een jongens en/of mannen wereld als je een meisje bent”
“Ik kan er over me spreken. Ik ben homo en hou van mode. Andere jongens hebben daar een probleem mee”
“Ik niet” zei Yazmyne.
“Ik ook niet” zei Britt.
“Ik vind het iets positief. Nu kunnen we samen over jongens praten” zei Angelique. Lucas lachte.
“Zeg, welke les hebben we vandaag?” vroeg Britt. Yazmyne haalde haar uurrooster bij.
“Wiskunde. 2 uur”
“Yes, eindelijk!” riep Lucas.
“Pffh, geen zin in wiskunde” zuchtte Angelique.
“Kom op, niet moeilijk doen” Lucas greep Angelique bij de pols en trok haar mee. Angelique greep naar Yazmyne, maar zij ging opzij. Angelique greep naar Britt en pakte haar beet.
“Help me, alsjeblieft!” zei Angelique. Britt lachte en liet zich mee trekken.
“Samen met de tweeling vormen wij een club. Waarom lijkt die in eens geen goed idee meer?” vroeg Sam.
“Omdat het voor leven in de brouwerij brengt. Je moet wat los komen. Maar als het te veel wordt, geef me teken en we gaan even wandelen. Of je gaat alleen” zei Yazmyne. Sam keek haar aan. Yazmyne lachte.
“Kom op, we gaan” Yazmyne liep verder. Sam volgde haar.