5

De les was ongelooflijk saai. De leraar behandelde persoonlijke hygiëne – hoe ironisch – en liet een filmpje over luizen zien, dat voornamelijk bestond uit getekende, heen-en-weer springende luisjes op een hoofd. Al die beelden van dat gewriemel bezorgden me heel veel ongemakkelijke jeuk.
Midden in het filmpje kreeg iemand een smsje, maar vreemd genoeg keek iedereen naar mij. Toen drong het tot me door dat ík een smsje kreeg.
‘Lever maar in, mevrouw Smith,’ kwam het van de leraar.
Langzaam stond ik op, terwijl ik langzaam rood werd.
Toen ik mijn mobieltje aan de leraar gaf, zette hij het niet direct uit, maar opende het bericht en las het tergend langzaam voor.
‘Aurelia, ik denk dat het beter is als we er mee stoppen. Het werkt niet op zo’n afstand. Jay.’
Iedereen gniffelde en fluisterde, allemaal over mij. Waarom had ik mijn berichten niet beveiligd? Mijn moeder had het me nog voorgedaan, maar ik had gezegd dat het onnodig was en dat ik de code toch weer zou vergeten. ‘Moet ik nog iets terug smsen, mevrouw Smith?’ vroeg de leraar spottend.
‘Ik denk dat het iets beschaafder van u zou zijn als u mijn mobiel uit zou zetten, in plaats van mij belachelijk te maken voor de hele klas.’
‘Onmiddellijk mijn klas uit, mevrouw Smith!’ Hij spuugde de woorden bijna uit.
‘Graag, alles beter dan met u in één ruimte zijn.’
Ik stond op, smeet mijn boeken in mijn schoudertas en liep woedend de klas uit.
‘Ga je onmiddellijk melden bij de rector,’ riep de leraar me achterna.
Ik had de neiging om iets niet nader noembaars terug te schreeuwen, maar ik hield me in en stampte driftig naar het kantoor van meneer kanariepak.
Voor zijn kantoor lag een halletje, met aan beide kanten twee brede leren banken, om op te zitten, terwijl je wacht. Op de deur hing een bordje waar met grote letters ‘bezet’ op stond, en daaronder, met iets kleinere letters ‘neem alstublieft plaats op de banken terwijl u wacht’.
Ik smeet mijn tas op de grond en plofte met een dreun op één van de banken neer. Op de bank tegenover me zat een jongen. Hij droeg een Levi’s spijkerbroek en een zwarte trui met V-hals, en daaronder een wit shirt. Hij droeg zwarte sneakers. Ook hij hield zich niet aan de kledingvoorschriften.
Hij nam me nieuwsgierig op en keek me een tijdje naar me.
‘Wat?!’ gooide ik er uiteindelijk uit.