001.

'Oja en deze mag je ook hebben' Cloë gooit het zoveelste kledingstuk op de stapel. Aan alle kledingstukken hangt nog een etiket, nooit gedragen dus. Zo makkelijk is het voor haar om die kleren gewoon weg te geven, ze heeft er nog genoeg. Voor mij was dit mijn nieuwe kleding voor de rest van het.. jaar? Ik kijk haar dankbaar aan. Serieus ik wilde haar echt dood knuffelen nu.
Maar mijn gedachten waren ergens heel anders. De uitslag. Cloë deed er ontzettend nonchalant over, maar ik hield het niet meer vol. Ik moest weten of ik het had gehaald, of ik mijn enige kans had gehaald. 'Dat was het wel zo'n beetje, ben je er blij mee?' glimlacht ze. 'Ik kan je niet genoeg bedanken' zeg ik terug terwijl ik de overige kledingstukken weer opberg. Oké, nu moet ik het weten. 'Cloë ik-' 'de uitslag zeker?' maakt ze mn zin grijnzend af. Ik knik haastig, 'sorry maar ik kan echt niet wachten'. 'Snap ik' lacht ze, 'je bent nog zenuwachtiger dan ik joh! rustig aan'. Ik knik, en haal diep adem. Morgen zou alles anders zijn. We zouden vanaf morgen samen naar school gaan, nieuwe mensen leren kennen, en eindelijk onze dromen waarmaken. 'We kijken wel eerst naar jou uitslag' zegt ze terwijl ze achter haar laptop gaat zitten. Ik sluit me ogen.
Alsjeblieft god.. alsjeblieft, laat me dit gehaald hebben. Dat is het enige wat ik wil in me leven, ik heb hier zo hard voor gewerkt, zó erg me best gedaan. Ik weet niet wat ik zou moeten als ik het niet haal, ik smeek het u. Dit is op dit moment mijn enige hou vast, het is mijn toekomst.. Alsjeblieft

'Hope je hebt het gehaald!'

Mijn ogen openen zich gelijk. Ik kijk in een reflex naar het scherm. Cloë begint hysterisch te gillen en trekt me in een dikke knuffel. Ik glimlach. De eerste traan rolt over me wang. Het voelt alsof er een hele last van mn hart is getrokken. Ik heb het gehaald. Stevig knuffel ik haar terug. Meerdere tranen banen zich nu een weg naar beneden, en zo staan we een paar seconden te lachen en te gillen. Allebei dezelfde gedachte. Morgen word alles anders. Héél anders. Mevrouw Ella komt de kamer binnengelopen met een glimlach, 'En? Cloë lieverd heb je het gehaald?' vraagt ze. 'Geen idee! Maar Hope heeft het gehaald, en met een hele hoge score zelfs!' ze wijst naar het scherm. De glimlach op het gezicht van mevrouw Ella verdwijnt weer, 'heb je al naar je eigen score gekeken dan lieverd?'. Ik zie Cloë geirriteerd rollen met haar ogen. 'Ik kijk nu wel'. Ik bijt zenuwachtig op me lip. Al lag een groot deel van mij gedachten bij morgen. Ik heb het gehaald, wie had dat gedacht. En nu alleen Cloë nog. Het was toch een kleine kans dat Cloë dit niet gehaald zou hebben, haar leven is perfect, zij kan alles maken. Ze had bovendien heel erg haar best gedaan. Het zou een wonder zijn als ze het niet zou halen.

'Ik heb het niet gehaald..'

Ik word met een klap teruggetrokken naar de realiteit. Wat? Voorzichtig kijk ik Cloë aan. Bang dat ik haar met één simpele aanraking in huilen uit laat barsten. Haar gezicht staat emotieloos, ze staart naar het scherm, en herhaald met een trillende stem
'Ik heb het niet gehaald'
Nogmaals kijk ik naar het scherm. Om er zeker van te zijn dat ze geen grap maakt, je weet het maar nooit met haar. Maar ze spreekt de waarheid. De harde waarheid. Cloë haar ogen vullen zich met tranen. Ik weet niet wat ik moet doen, dit voelt net alsof ik het zelf niet heb gehaald, we zouden dit samen doen. 'Hope misschien is het een goed idee als je even naar beneden gaat naar je ouders, ze zijn vast heel blij om het nieuws, gefeliciteerd' zegt mevrouw Ella met een waterige glimlach. De tranen staan ook in haar ogen. Ik knik langzaam, loop met sluipende passen de kamer uit en sluit de deur.
Dit kan niet. Dit mag niet. Ik leun met gesloten ogen tegen de deur aan. Het was ook te mooi om waar te zijn.. Alles is verpest. Alles.
'Wat heb je gedaan Cloë!?' gilt mevrouw Ella hysterisch aan de andere kant van de deur. Ik voel een steek door mijn maag, dit moet zo moeilijk zijn voor haar.
Het enige antwoord wat Cloë geeft is haar luide gesnik.
'Wij hebben zo ons best voor jou gedaan!'
'Ik kan je niet geloven Cloë..'
Ik sluit me ogen en schud me hoofd.
Je hebt niet eens hoger kunnen scoren dan de dochter van de schoonmaakster!'
Wat?
Ik zet mijn oor tegen de deur aan om beter te horen wat ze zegt.
'Al die extra bijlessen'
'Priveleraren!'
'Maar wat heb jij gedaan mevrouw!?'
'Je bent niet eens als de dochter van de schoonmaakster kunnen worden!'
Nog een steek gaat door me buik..
'Je hebt lager gescoord dan de dochter van de schoonmaakster!'
Op dat moment begon alles te draaien. Ik werd zo duizelig. Ik wist ik niet wat ik hoorde. Na al die tijden besefte ik toen pas hoe laag die mensen ons hadden geplaatst. Hoe ze mij noemde. Haar woorden spookten door mijn hoofd. De dochter van de schoonmaakster.
Voor ik het wist vulden mijn ogen zich met tranen. Dit was dus hoe mensen mij zagen. De dochter van de schoonmaakster? Zo snel mogelijk storm ik weg naar beneden naar ons huis. Mijn moeder die af stond te luisteren achter de voordeur kijkt me bezorgd aan.
'Wacht!' roept ze, maar ik loop verder. De tranen stormen over me wangen en de woorden speelden zich opnieuw af in mijn hoofd.
De dochter van de schoonmaakster.
Ik heet Hope.

De grijze onderstreepte letters kan je indrukken om de scene te zien!
Ik vond dat wel een leuk idee, laat me weten of jullie dat ook vinden, het kan natuurlijk ook vervelend zijn.
Het word nog veel leuker dat beloof ik jullie