4

Mijn ouders zijn echt geobsedeerd door iemands karakter, helaas ook door het mijne. Ik beantwoordde zijn smsje met een kort ‘okee’ en gooide toen ook mijn mobieltje op een bed.
De volgende ochtend werden we om half 8 wakker gemaakt door het rimpelpakhuis. Ze kwam om half 8 onze kamer binnendenderen met haar stomme gong, en begon als een bezetene op de gong te slaan.
‘Opstaan, meisjes, opstaan! Je wilt niet te laat komen voor het ontbijt.’
Haastig stonde Arabella, Clemmie en ik op en kleedde ons aan, terwijl Krebbe in de deuropening bleef staan. Toen we wilden gaan douchen, was ze nog niet weg.
‘Uhhh… mevrouw, we willen gaan douchen…,’ mompel ik.
‘Veel succes meisje. Ik blijf hier. Je hebt tenslotte niets voor mij te verbergen.’
‘Ieelll, u gaat hier lekker staan kijken hoe wij douchen?! Dat is gewoon ranzig! Ik bel direct pappie, die gaat onmiddellijk een klacht indienen tegen u,’ gilde Arabella. Dat is nou precies wat ik zo waardeerde aan haar. Ze gilt wat ze denkt, en dat komt mij meestal goed uit.
Dan dribbelt er vanachter haar rug een werkelijk afzichtelijke kat naar binnen.
‘En wat is dat nou weer voor een ranzig beest?’ krijsde Clemmie.
‘Dit is Poepje. Het is een geweldige kat,’ zei mevrouw Krebbe verdedigend, en tilde hem hardhandig op. Poepje stribbelde behoorlijk tegen en sloeg om zich heen.
Geweldige kat. Jaja. Ik hoopte dat hij zijn naam eer aandeed en op Krebbe’s hoofd poepte.
‘Nou meisjes, ik ga maar eens door naar de volgende kamer. Om half 9 ontbijt,’ riep Krebbe terwijl ze de kamer uit vluchtte om zo Poepje’s pogingen tot verminking van haar gezicht te verbergen.
Als ontbijt hadden we cornflakes. Toen Arabella, Clemmie en ik aan een tafel zaten, plofte er plotseling een meisje naast Clemmie neer.
‘Hee, Clem, heb jij nog sigaretten, schat?’
‘Nee, ik ben gestopt, schat, weet je nog?’
‘ Ojaa, kut. Nou ja, bij de volgende tafel dan maar. Ik ben trouwens Poppy,’ gilde Poppy vrolijk. Het verbaasde me dat ze kon gillen, haar lippen zagen eruit alsof ze elk moment konden openspatten van de botox.
En weg was ze.
‘We zaten bij elkaar op de basisschool,’ zei Clemmie verontschuldigend met een mond vol cornflakes. Dan ging de gong weer. Iedereen bevroor en dit keer ben ik de lul. Clemmie pakte een pak melk en goot het langzaam over mijn neus leeg.
‘Aaaaah, bah,’ gil ik.
Clemmie en Arabella giechelden en ik liep balend naar de keuken om alle niet opgegeten grijze prut weg te gooien.
Toen ik terugkwam in de eetzaal, hadden Clemmie en Arabella op mij gewacht. Samen liepen we naar de lessen. Ik had Modern Grieks, Arabella wiskunde en Clemmie geometrie. Ik keek om me heen, en zag dat bijna niemand braaf het uniform droeg. Voor meisjes was dat een zwart rokje, zwarte schoenen, een wit, grijs of zwart shirt, overhemd of iets anders met daarover een zwart jasje. Voor jongens was het een zwarte of grijze broek, wit , grijs of zwart overhemd en ook een zwart jasje. Je moest zelf voor deze kledingstukken zorgen. De meeste hadden het jasje weggelaten, of een andere kleur shirt aan. Ik had me ook niet aan de regels gehouden, mijn witte shirt was niet helemaal wit en had het korte mouwen. Het had rond de hals broderie, gestikt en met kraaltjes. Volgens de omschrijving moest het witte shirt een shirt zijn met lange mouwen en hoge hals en mochten er geen andere kleuren op zitten. Ik had geen jasje aan. Ik had zwarte flatjes aan en zwart plooirokje. Jammer dat alles zwart moest zijn, dat was zo depressief.
Toen het pauze was, glipte ik snel langs mevrouw Krebbe, die de ingang van verdieping 4 slapend zat te bewaken, naar mijn kamer. Het was me nog niet eerder opgevallen, maar elke deur had een mededelingenbordje, met daarop de namen van de eigenaren en achter elke naam een vak, waarin je dingen kon schrijven. Ook had iedereen een ‘postvakje’. Eigenlijk was het gewoon een stoffen envelop, die aan de achterkant met stukjes klitteband aan de deur verbonden was, met daarop je naam geborduurd. Ik griste mijn envelop van de deur en liep naar binnen. Toen ik in de envelop keek, zat er tot mijn verbazing nog iets in ook.
Twee ansichtkaarten, waarschijnlijk van mijn opa en oma, en van mijn ouders.
Toen vertrok ik naar de volgende les, biologie. Fijn. Als iets deze middag nog fijner kon maken, was het wel het vak waar ik een hartgrondige hekel aan had. Gelukkig was het voor vandaag de laatste les. Toen ik de klas binnenkwam, was iedereen er al. Iedereen had al een partner. Er was nog maar één plek vrij, naast een behoorlijk knappe jongen, die naar beneden gluurde. Voorzichtig liep ik naar de tafel.
‘Mag ik hier zitten?’
De jongen keek heel even op – groene ogen – en knikte toen.
Langzaam ging ik zitten. Hij was wel heel extreem verlegen. De jongen schoof langzaam zijn stoel van mij vandaan, naar de andere kant van de tafel. Waar sloeg dat op? Wat een aansteller, ik wist zeker dat ik niet stonk, aangezien ik net een halve bus deo leeg had gespoten. Net toen ik me afvroeg wat het dan was, liep de leraar naar binnen en begon de les.