OO4. Mike

Mike kwam behoorlijk high thuis die avond. Het was al laat en zijn vader en moeder keken er niet raar van op. Dat deden ze al heel lang niet meer. Mike maakte zijn eigen regels. Hij bepaalde zelf hoe laat hij thuis kwam, hoe laat hij naar bed ging en of hij wel naar school ging of niet. Ze hadden ontelbare pogingen gedaan hem in het gareel te houden en tot hem door te dringen. Alle pogingen waren echter finaal mislukt, dus uiteindelijk waren ze ermee opgehouden. Het deed hen ontzettend veel verdriet, maar je kon iemand niet helpen als die niet geholpen wilde worden. Mike was hun zoon, maar hij zou zelf in moeten zien wanneer het genoeg was. Hij zou zijn eigen grens een keer moeten trekken, anders zou het nooit of te nimmer lukken.
'Hoe was je dag?' vroeg zijn moeder, Maria, aan hem. Mike gaf zoals verwacht geen antwoord en pakte een krentenbol uit de broodtrommel. 'We zijn gebeld door je school,' zei ze kalm. 'Met een verontrustend telefoontje. Alweer.'
'Wat wil je nou, mens? snauwde Mike direct. 'Laat me verdomme met rust allemaal.' Hij nam een grote hap van zijn krentenbol.
'Wat ik wil, is dat je het een keer langer dan een maand volhoudt op je nieuwe school,' fluisterde ze dreigend. 'Het is natuurlijk ook zo veel gevraagd om je best een keer te doen.' Ze probeerde het weer, onbewust. Onbewust probeerde ze hem altijd te helpen. Hij was haar zoon en ze hield van hem. Ze wilde niets liever dan hem op het rechte pad houden.
'Rot op.' Mike keek haar niet aan en sloot zijn ogen. Zijn hersenen leidden hem zoals altijd terug naar de plek op het verlaten bouwterrein. Het geluid van de voorbijrazende trein, de stank.
'Waar ben jij vandaag na schooltijd geweest?'
'Dat gaat je niks aan, laat me met rust!' schreeuwde Mike, die aan zijn haren trok. Hij zag er krankzinnig uit en Maria deinsde achteruit. Zijn pupillen waren verwijd en ze wist dat hij drugs had gebruikt. Hij smeet zijn krentenbol naar haar toe en liep toen zonder nog iets te zeggen naar boven.
Maria greep de dichtstbijzijnde stoel vast. Ze trilde een beetje.
'Bedankt voor je hulp,' zei ze schamper, en ze keek even opzij. Haar man Erik zat roerloos op de bank. Hij was de krant aan het lezen, al las hij niet echt. Hij had ieder woord gehoord.
'Het heeft geen zin, Maria,' zei hij zacht. 'Hij luistert toch niet.'
'Dan had je me alsnog wel kunnen helpen!' schoot ze uit haar slof. 'Hij is ons enige kind, Erik.' Ze smoorde een snik en drukte haar handen tegen haar ogen. 'Ons enige kind die eerder vandaag dan morgen in de goot beland.' Haar lippen trilden en ze begon te snikken. 'En jij laat het toe.'
'Wat wil je dat ik doe, Maria? Er is niets dat we kunnen doen.' Erik sloeg zijn krant dicht en vouwde die op. 'Hoe vaak hebben we hem proberen te helpen? Ik ben de tel zo langzamerhand kwijt geraakt.' Hij kwam overeind en liep naar zijn vrouw toe. 'Hoe vaak heeft hij onze hulp geaccepteerd?' Hij legde zijn hand op haar schouder. 'Niet een keer.'
Maria schudde zijn hand van haar schouder. 'Hij blijft onze zoon.'