{008} Calum Hood

Ik probeer me te vermannen, vooral omdat Layla bij me is en ik niet wil afgaan, maar ik ben écht bang. Mijn benen beginnen te trillen, ik blijf stilstaan en het enige woord dat ik kan horen is ‘nee, nee, nee’.
Layla blijft ook naast me staan, met een verbaasde blik in haar ogen. En wanneer de anderen merken wat er aan de hand is, ben ik echt de lul, want ze blijven ook stilstaan. Ik voel hun verbaasde blikken op mijn huid branden en Michael begint te schateren: ‘’Je bent bang!’’ roept hij. Ik schud snel mijn hoofd, te snel, hij gelooft me niet.
‘’Echt wel, Cal, het is overduidelijk,’’ gaat hij verder. ‘’Je bent gewoon een mietje. Zelfs die meiden durven erin en jij niet?’’
Ashton kijkt hem ook boos aan, zie ik vanuit mijn ooghoeken, maar doet verder niks.
Ik keek hem niet boos aan. Nee, ik keek hem woedend aan. Hoe durfde hij me zo belachelijk te maken voor Layla?! Eerst probeerde hij me nog te helpen, maar nu…
‘’Ik ben heus niet bang en ik zal het je bewijzen ook,’’ bijt ik hem toe, om vervolgens naar binnen te stampen. De rest blijft nog even staan, maar komt dan ook achter me aan. Layla rent een stukje en loopt dan weer verder als ze naast me is.
‘’Hé, Calum, je hoeft er echt niet in als je dat niet wilt,’’ zegt ze. Ik kijk haar aan. ‘’Ik durf heus wel in de Vogel Rok en ik ga het Michael bewijzen.’’
Ze zucht. ‘’Je bent ook echt zo koppig als een ezel soms.’’ Mijn wangen beginnen te gloeien. ‘’Toevallig, jij ook,’’ mompel ik. Tot mijn opluchting begint Layla te lachen – het mooiste geluid dat ik ooit heb gehoord. ‘’Oké, goed dan,’’ zegt ze. ‘’Maar kom dan in ieder geval naast mij zitten, oké?’’
Ik knik. ‘’Deal,’’ grijns ik.

Ik blijf mezelf voorhouden dat ik dit voor Layla moet doen, en dat is maar goed ook, want als ik dat niet telkens tegen mezelf zou zeggen was ik allang weer naar buiten gerend. Maar nu staan we in de rij, en we zijn bijna aan de buurt. Het kan niet veel langer dan een minuut duren eer de karretjes terugkomen en wij aan de beurt zijn.
Layla en ik staan helemaal links, te wachten op het achterste karretje. Rechts van ons staan Ashton en Emily, daarna Michael en Olivia en als laatste Luke en Joan. Ik heb nog steeds zin om Michael een klap tegen zijn kop te geven, maar ik houd me in – dat kan ik later ook nog doen.
Shit – de karretjes zijn inmiddels gearriveerd. Ik ga links zitten, Layla rechts en ik hoop vurig dat we dit keer niet stilstaan. De vorige keer schrok ik me kapot en daardoor wilde ik er nooit meer in.
Langzaam beginnen we te rijden en ik let expres heel erg op mijn ademhaling. Ik sluit mijn ogen, probeer te denken aan Layla die naast me zit en haal rustig adem. En voor een tijdje lijkt alles echt goed te gaan, maar ik raak in paniek wanneer we opeens stilstaan. Waarschijnlijk hoort dit wel gewoon bij de attractie, bedenk ik, want de vorige keer stonden we ook al stil.
En dus probeer ik rustig af te wachten. En telkens als ik net verwacht dat we weer verder zullen gaan, gebeurt er niks.
Na een minuut slaat de paniek toe; niet alleen bij mij, ook bij anderen, ik hoor dat iedereen onrustig wordt. Want we staan nu al te lang stil.
We zitten vast.

Hoewel ik verschrikkelijk mijn best doe om kalm te blijven, lukt het niet erg. Ik schreeuw even en roep dan naar voren: ‘’Guys! Zitten we vast?’’
‘’Ja, denk het wel!’’ roept een stem terug. Ik vermoed dat het die van Luke is, maar ik weet het niet zeker – door alle andere geluiden, en dan vooral het andere geschreeuw, kan ik de stem niet goed herkennen.
Ik kijk naar rechts, recht in Layla’s ogen. ‘’Gaat het?’’ vraagt ze. Ik schud mijn hoofd, maar omdat ik niet zeker weet of ze dat echt kan zien, zeg ik ook zachtjes: ‘’Nee.’’
Ik zucht. ‘’Kan ik je iets vertellen?’’ mompel ik.
‘’Natuurlijk!’’ zegt ze.
‘’Ik eh… ik ben bang in het donker.’’ Het is een paar seconden stil.
‘’Is dat het?’’ vraagt ze met een ietwat verbaasde toon.
‘’…ja?’’
‘’Ach, dat is toch helemaal niet erg, Calum!’’ Ik kijk haar verbaasd aan. ‘’Ik had wel iets ergers verwacht, je klonk alsof je je erg heel erg voor schaamde.’’
‘’Ik schaam me er ook voor.’’
‘’Nergens voor nodig,’’ wuift ze het weg. ‘’Je hoeft je echt niet te schamen omdat je bang bent. Niet voor mij, in ieder geval.’’
Ze probeert me een knuffel te geven, wat niet heel makkelijk gaat, omdat we in een karretje zitten. Maar uiteindelijk lukt het haar toch; een paar seconden houdt ze me vast en ik druk haar stevig tegen me aan.
Daarna kan ik het echt niet helpen dat er een brede grijns op mijn mond staat.

Een paar minuten later wordt Layla zelf toch ook een beetje bang, geeft ze toe, omdat we nu al best lang vastzitten in het donker. Wat aarzelend pak ik haar hand vast, waarna ze met een glimlachje haar hoofd op mijn schouder legt.
En wanneer ik voel dat we langzaam maar zeker weer in beweging komen, houd ik haar gewoon vast.
We stappen zo snel mogelijk het karretje uit als we stilstaan en lopen – hoewel het meer snelwandelen is – naar buiten. Daar staan Luke en Joan al te wachten, beiden met een opgelucht gezicht. ‘’Dat was eng, joh!’’ roept Layla uit als ze Joan ziet. Ze rent naar haar toe en omhelst haar kort. ‘’Dat kun je wel zeggen, ja,’’ zegt Joan. Luke komt naast haar staan en pakt haar hand. Joan glimlacht naar hem – er is duidelijk ook iets tussen die twee gebeurd terwijl we vaststonden.
Michael komt vrolijk naar buiten rennen, met Olivia achter zich. Gek genoeg heeft Olivia ook een brede grijns op haar gezicht. ‘’Het was echt eng in het begin,’’ vertelt ze tegen Joan en Layla. ‘’Maar toen begon Michael opeens met moppen tappen. Ik had echt heel erg de slappe lach!’’
Ook Ashton en Emily voegen zich nu weer bij ons. ‘’Ik schrok me kapot toen we opeens stilstonden,’’ zucht Ashton. En nu geeft ook Emily een keer toe dat ze het doodeng vond.
‘’Zullen we anders in de Joris en de Draak gaan?’’ stelt Ashton voor. Emily knikt en begint te joggen. ‘’Kom op, mensen, zoveel tijd hebben we niet meer!''