Make it a sweet, sweet goodbye.

Ik zucht en tik mijn wachtwoord in zodat ik me kan aanmelden op IM. Ik verander mijn boodschap naar “Be not so long to speak; I long to die!” daarna verander ik mijn nickname naar “Joelay. Falling into memories of you.”. Meteen merk ik dat Aden, Jason samen met Maika, Alexa, Amelia en Kate online zijn.
Jason&Maika<3. It’s forever. says: Hey, gaat ‘t?
Joelay. Falling into memories of you says: Ja hoor, het gaat wel. Is Aid boos op me? Hij zegt niks.
Jason&Maika<3. It’s forever. says: Ik denk het niet. Hij zei dat hij bang is dat je weer naar Con gaat.
Joelay. Falling into memories of you says: Oh, maar ik ga. Ik hou van jullie. <3
Jason&Maika<3. It’s forever. says: We <3 you too. Maar ik hou meer van Maika :’$
Ik verander mijn nickname snel naar “Weg!n.n- Jules.. Ik zucht en sta op om mij tas te nemen. Ik grijp naar mijn “Morda”. Ik stop er snel mijn blackberry in met nog wat attributen. Ik stop de oortje van mijn iPod in mijn oren en laat de eerste akkoorden van Lullabies in mijn oren glijden. Tranen prikken meteen al achter mijn ogen. Dit liedje gaat tenslotte over Danny. Daniel Gaskarth. ‘Make it a sweet, sweet goodbye. It could be for the last time and it’s not right. ‘Don’t let yourself get in over your head”, he said. Alone and far from home I’ll find you… Dead! Like a candle you burnt out. Spill the wax over the spaces, left in space of angry words. Scream, to be heard. Like you needed anymore attention. Throw the bottle, break the door and disappear.’ Ik hou het niet meer vol en begin zachtjes te huilen. Ik laat me zakken tegen een muurtje en verberg mijn gezicht in mijn handen. Danny was mijn vriendje toen ik dertien was, we waren super close. Het is onbeschrijfelijk wat we hadden. Maar toen pleegde hij zelfmoord. Dat is iets wat niemand van me weet, dat komt waarschijnlijk gewoon omdat ik toen nog in Maryland woonde. Plots realiseer ik me dat ik Alex al een lange tijd niet meer heb gesproken, ik neem mijn gsm en bel zijn nummer. Na de vierde toon wordt hij beantwoord door een onbekende stem. ‘Met de gsm van Alex?’ Ik zucht, ik wil wel wat zeggen. Maar dan zou ik beginnen huilen. ‘Wie is het?’ Hoor ik Alex’ stem op de achtergrond vragen. ‘Het antwoord niet.’ Zucht de stem aan de lijn. ‘Taylor.’ Fluister ik. ‘Taylor? Alex, je bent bezet hoor!’ Lacht de stem. ‘Geef hier!’ Daarna is er een heleboel geluid en plots hoor ik Alex z’n stem zeggen: ‘Jules?’ Ik zucht. ‘Hey Al.’ Ik hoor de glimlach in zijn stem verschijnen. ‘Ik heb je gemist. Hoe is het in Manchester?’ Ik zucht. ‘Ik heb je nodig Al.’ Huil ik. ‘W-wat? Wat is er? Luister, ik ben op tour met mijn band. En morgen zijn we in Londen. Als je wilt kom ik.’ Ik begin harder te huilen. ‘Ik zie je morgen, in Londen.’ Hij slikt hoorbaar. ‘Luister, als je wilt… Ik ben nu in Essex? Leuk hé?! Lang geleden. Maar als je wilt kom ik naar Manchester?’ Ik zucht. ‘Ik moet morgen naar school.’ ‘Ik hoor aan je stem dat er iets ernstigs is, anders zou je ook helemaal niet bellen.’
Ik kon me de hele dag niet concentreren op wat de leraren te zeggen hadden. Het interesseert me al niet, maar vandaag was anders. Ik kon de woorden die Alex zei maar niet geloven, ik ga hem vandaag weer zien. Dat is dan de eerste keer sinds Danny’s begrafenis. Mijn moeder vond dat het beter was als ik weg zou gaan uit Maryland, omdat ze wist hoeveel ik van Danny hield. Mijn vader… Wel, hij bleef alleen in Maryland. En dan buiten dat van Alex heb ik nog eens alles van Connor en Danny aan m’n hoofd. Deze twee situaties lijken zo hard op elkaar, alle pijn die ik leed toen met Danny. Voel ik nu opnieuw. Zuchtend wandel ik, met mijn tas hangend over mijn ene schouder, richting het station. Ik zou naar Londen gaan en daar Alex zien. Nadat ik Alex heb gesproken zou ik naar het ziekenhuis in Essex gaan. En daarna weer naar Alex. Ik mocht naar het concert komen en slapen op de bus. Hij zei dat mijn stem was als toen Dan stierf.
Hij opent zijn armen en ik laat mijn lichaam verwarmen door zijn lichaamswarmte, zijn armen nemen me in een stevige omhelzing terwijl ik zachtjes begin te huilen in zijn shirt. ‘Rustig, het komt wel goed.’ Zegt hij terwijl hij over m’n rug wrijft. Langzaam laat ik me wegglijden uit zijn grip. Hij glimlacht lief naar me en legt zijn arm over mijn schouder. Vele meisjes kijken ons raar of kwaad aan. Ik glimlach even en loop wat dichter bij Alex. ‘Daar is de bus, let niet op de fans.’ Terwijl Alex en ik richting de bordeau rode bus lopen beginnen een heleboel fans te gillen. Ze proberen zich vast te klampen aan Alex’ lichaam waardoor ik vele handen in mijn gezicht geworpen krijg. Hij haalt zijn sleutels van zijn broek en opent de bus. Hij duwt me erin, maar ik val omdat ik niet had gezien dat je eerst moet zitten. Uiteindelijk sta ik recht en ga ik op het kleine, smalle bankje zitten. Alex komt naast me zitten. Het is bruin leder. ‘Schuif maar door, en dan de trapjes op.’ Ik knik en doe wat hij zegt. Ik kom uit op een redelijk grote ruimte, aangezien het een kleine bus leek. Er staat een klein keukentje met een kleine tv en wat bankjes. Er zit een jongen met lichtbruin haar op de bank, hij ligt rustig tv te kijken met een blikje Red Bull in zijn hand. Hij laat zijn blik tussen mij en Alex glijden en kijkt raar. ‘Ik dacht dat we hadden gezegd, geen fans op de bus?’ Alex lacht zachtjes. ‘Dit is geen fan. Dit is Julie, je hebt haar vast al gezien. Op Danny’s begrafenis. Ze was zijn vriendin.’ De jongen maakt en “Oh” gebaar en kijkt me medelevend aan. Een steek gaat door mijn hart, het doet nog altijd pijn. ‘Kom maar mee.’ Zegt Alex die mijn hand grijpt, hij lijdt me verder door een kleine deur. Daar staat een jongen die best op Alex lijkt, hij heeft donkerbruin haar met blonde stukken erin. Hij draagt geen t-shirt en spuit net wat deodorant op. ‘Ieuw!’ Hoest ik zachtjes. De jongen kijkt ons grijnzend aan. ‘En dat is?’ Lacht hij. ‘Jack, Julie. Julie, Jack.’ Hij knikt. ‘Lisa zal niet blij zijn.’ Ik schrik en laat Alex’ hand los. ‘Heb jij met Lisa?! Alexander William Gaskarth!’ Sis ik, de jongen die dus Jack heet begint te lachen. ‘Jaloers of zo?’ Ik schud mijn hoofd hevig. ‘Lisa is… Niet lief? Ze haat me.’ Jack kijkt ons verward aan. ‘Hoe ken jij Lisa?’ Ik lach zachtjes. ‘Nevermind. Kunnen we nu wel praten Al? Ik wil nog naar Connor.’ Alex grijpt me bij mijn beide schouders en duwt me tegen de spiegel , vanuit mijn ooghoeken zie ik Jack geschrokken kijken. ‘Connor. Heb jij mijn broer vervangen.’ Ik duw hem weg terwijl tranen in mijn ogen staan. ‘Hoe kun je zoiets zeggen!’ Jack slaat zijn armen om me heen, ik weet niet waarom maar het voelt vertrouwd. Zijn warme, zachte huid streelt langs mijn gezicht.